สวัสดีค่ะเพื่อนๆ วันนี้เราอยากจะมาแชร์ประสบการณ์ที่ผิดพลาดมากที่สุดในชีวิต จะจำเป็นบทเรียนไปจนตายจริงๆค่ะ หลายๆคนก็รักพ่อกับแม่ของตัวเอง
ใช่มั้ยคะ .... เราก็รักค่ะ รักมากด้วย แต่ไม่เคยกล้าที่บอกท่านสักครั้ง จะบอกแค่ ในไลน์ในโซเชี่ยวต่างๆ ที่ไม่ใช่ตัวต่อตัว ตอนนี้เราอยู่ม.5ค่ะ
ก็ถือว่าโตแล้วระดับนึง คือเราจะมาเล่าเรื่องที่เรา อยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขมากๆแต่ก็ทำไม่ได้ .... คือตอนนั้นเป็นช่วงวัยกำลังโตค่ะ ตอนม.2 ม.3
แบบกำลังแกร่นเลย แต่ปกติเราเป็นคนเรียนร้อยค่ะ กลับบ้านตรงเวลาตลอด ไม่ค่อยออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก แต่มีอยู่ช่วงนุงค่ะ เรามีแฟน เป็นรุ่นพี่
เขาอยู่ม.5ค่ะ คือเรารักเขามากเลยค่ะ น่าจะคล้ายๆแฟนคนแรกเลยมั้ง คือเราคุยกับเขาประมาณ3เดือน เขาก็ขอเราเป็นแฟน ค่ะ ช่วงที่คบกันครอบครัวเรารู้ค่ะ
เขาก็มาบ้านเราบ่อย ซื้อของนู้นนี้มาให้ พ่อแม่เราก็รักค่ะ เคยไปเที่ยวพัทยากัน กับครอบครัวเราด้วย เราคุยกับเขาต่อมาอีกประมาณ 8-9เดือนค่ะ เป็นช่วงที่มีความสุขมากๆ คือตอนั้นเขาก็โตแล้ว มีผญ.เข้ามามากมาย แล้วเราก็ทะเลาะกันแล้วสุดท้ายเราก็เลิกกันค่ะ ตอนนั้นเราเสียมาก แบบกินไม่ได้นอนไม่หลับ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย เหมือนเป็นโรคซึมเศร้า ร้องไห้ทุกวัน เรียนหนังสือไม่รู้เรื่อง ครอบครัวเราก็มาปลอบเสมอค่ะ ว่ามันผ่านไปแล้วอย่าไปจำเลย อยู่กับปัจจุบัน ยังมีพ่อกับแม่เสมอนะ พ่อแม่เราคอยบอกตลอดค่ะ แต่ช่วงนั้นเราไม่ฟังใครทั้งนั้นเลยค่ะ อยากอยู่กับเพื่อนอย่างเดียวเลย เพราะมันทำให้ลืมทุกๆอย่างได้ ดีกว่าอยู่คนเดียว
แล้วตอนนั้นเป็นตอนที่แม่เข้ามาจัดของทุกอย่างในห้องให้ค่ะ แบบเขาก็ทิ้งของทุกอย่างที่เป็นของแฟนเราตอนนั้นหมดเลยค่ะ ตอนนั้นโกรธแม่มาก เพราะเรายังรักพี่เขาอยู่  ละในเฟสไรงี้เราก็ตั้งรูปคู่พี่เขาแม่เราก็เล่นเฟสแม่เราเห็นก็ว่า ว่าแบบ เลิกกันไปแล้วสนใจมันทำไม มันทำให้เราเสียใจ คือตอนนั้น แม่คงเป็นห่วงเรามากที่เราเป็นแบบนี้ แต่ตอนนั้นเรากลับโกรธท่านมากค่ะ ท่านมากอดเรา เรากลับสะบัดมือท่านออก แล้วเดินหนี แม่คงเสียใจมากที่เราทำแบบนั้น  ตอนนั้นเรามัวแต่คิดถึงความรู้สึกตัวเอง เราเถียงท่านทุกอย่าง จนลืมนึกว่าแม่จะรู้สึกยังไง กับสิ่งที่เราทำลงไป เราเลยหนีขึ้นห้องล็อกประตู แม่เคาะยังไงก็ไม่เปิดค่ะ จนท่านเลิกตื้อไป พอตอนเย็นเราเห็นตาแม่แดงๆ  เราก็รู้ค่ะว่าท่านคงร้องได้แน่ๆ แต่เราก็เฉยค่ะไม่ทำอะไรเลย เหมือนเราเป็นลูกที่เลว อกตัญญูมากๆ จนวันนึง แม่เรามาร้องไห้กับเรา แล้วบอกเราไม่รักแม่หรอ ทำไมถึงทำกับแม่แบบนี้ แม่เป็นห่วงนะ แล้วแม่ก็ร้องหนักมาก จนเราร้องไห้แล้วไปนั่งข้างบอกหนูขอโทษ กว่าจะหยุดใช่เวลานานมาก แต่เหมือนเราจะทำให้ท่านร้องอีก ตอนนั้นเป็นช่วงที่เราทำตัวแย่มากๆ แตแม่ก็คอยอู่ข้างๆตลอด แล้วพอเราเลิกที่จะคิดถึงแฟนคนนั้นเราก็พึ่งกลับมาคิดได้ กับสิ่งที่ตัวเองทำไปทั้งหมด เราซื้อพวงมาลัยมาไหว้ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่แม่เสียน้ำตาไป แต่แม่ก็ให้อภัยเราทุกอย่าง ท่านทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยค่ะ เรารู้สึกแย่มากๆ มันเป็นปมกับเรามาตั้งแต่นั้น ตอนเราเรียนพระอาจารย์คุณครูต่างๆก็พูดว่า การที่ทำให้พ่อแม่เสียใจนั้นบาปหนามาก เราเลยรู้สึกแย่มากๆค่ะ ปัจจุบันเราก็ไม่เคยทำให้ท่านร้องไห้อีกเลย มีเถียงบ้างงอนบ้างตามประสาแม่ลูก แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะเราจะนึกย้อนมาวัยที่เราทำตัวแย่มากๆกับแม่ไว้ค่ะ เราก็จะหยุดเถียงหยุดทุกอย่าง