คนเรานะเวลารักใครมากๆมันก็ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้เขาคนนั้นกลับมา รับได้ในทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นตัวเขาไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง เราจะทำอย่างไรให้เธอนั้นกลับมา กลับมาหาเราอีกครั้ง กลับมารักกันอีกครั้ง ทนได้ไหมกับการที่เห็นคนที่เรารักเดินจากไป ทนได้ไหมกับการที่เราต้องนั่งร้องไห้ ถ้าต่างคนต่างรักกันแล้วเดินออกตากชีวิตกันทำไม ในเมื่อเข้ามาในขีวิตแล้วทำไมไม่สานต่อให้มันดีสุด ความรักกับอนาคต เธอคงมีอนาคตที่ดีกว่านี้ถ้าไม่มีความรักใช่ไหม เธอเลือกอนาคตตัวเองซึ่งเป็นเรื่องที่ถูกแล้วเธอต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีสุด เธอยอมทิ้งความรักที่เรามีให้เพื่อเลือกในสิ่งที่เหมาะสมให้กับตนเอง เราควรจะทำอย่างไรเพื่อให้อนาคตของเธอกับความรักที่เรามีให้เดินไปพร้อมกัน เราอยากเห็นอนคตของเธอที่สวยงาม อยากเห็นเธอเติยโตในหน้าที่ของที่ตัวเองรัก นี่คือวิธีที่ดีที่สุดแล้วใช่ไหม ความรักของเราไม่สารถเดินต่อได้เพราะอนาคตต้องมาก่อน ฉันต้องทำยังไงให้ใจยอมรับมัน ฉันควรจะต้องทำยังไง จะเก็บวันเวลาดีๆไว้ วันที่เธอยิ้มให้ วันที่เธอสบตาแล้วส่งยิ้ม ขอให้เธอโชคดีกับอนาคตที่เธอฝันไว้ มุ่งมั้นให้ถึงที่สุด นำความสำเร็จมาให้ได้ จะรอเสมอ ขอบคุณมากที่เข้ามาให้เรารักมากขนาดนี้ ขอบคุณจริงๆนะ เบื่อกับการที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง เบื่อที่จะต้องทนให้มันพ้นผ่านไปแต่ล่ะวัน เบื่อที่จะต้องมานั่งนึกหน้าแล้งร้องไห้ เบื่อจริงๆนะ เรารักเธอมากนะ เมื่อไหร่ความรักมันจะหยุเทำร้ายเรา. ทำไมความรักไม่เคยสวยงามอย่างใครๆเขาพูดถึง ความรักแบบไหนกันที่มันเป็นสีชมพู ความรักแบบไหนที่มันคิดว่าดีที่สุด นี่เป็นกระทู้ที่ขอระบายความในใจ ไม่ใช่นิยายไม่ใช่ละคร แค่นี่มันคือชีวิตจริง ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ 󾌺󾌺󾌺󾌺󾌺󾌺󾍃󾍃󾍃󾍃󾍀󾍀󾌡󾌡󾌡