สวัสดีค่ะ เนื่องจากเราได้ไปเจอกระทู้ที่เด็กอายุ 14-15 อยากหนีออกจากบ้าน

http://m.ppantip.com/topic/33731161?

เราเลยอยากมาเล่าประสบการณ์ของเราให้ฟังไว้เป็นข้อคิด เตือนใจ...

เรื่องของเรามีอยู่ว่า...ตอนเราอายุ 15 ปีเมื่อปลายปีที่แล้ว

เราได้ทำงานเป็นเทเลเซลล์ที่บริษัท outsource แห่งหนึ่งย่านทองหล่อ

เนื่องจากตอนนั้นเรามีปัญหากับเพื่อนที่โรงเรียนจึงตัดสินใจที่จะ

ย้ายโรงเรียนและไปเรียนวันอาทิตย์วันเดียวแทนเพราะอยากหาเงินช่วยพ่อด้วย

ช่วงนั้นเราเหงาและเหนื่อยกับชีวิตมากๆเพราะเพิ่งเลิกกับแฟนด้วย

เราไปทำงานก็เจอแต่รุ่นป้าๆ อายุ 25+ ทำให้เราอยู่คนเดียว

วันๆเราแทบไม่ได้คุยกับใครนอกจากลูกค้า T^T

พอกลับมาถึงบ้านแทนที่จะได้พักผ่อนหย่อนใจ...คลายเครียด

จากปัญหางาน พ่อก็ชอบโทรมาด่าว่าต่างๆนานา (เราไม่ได้อยู่กับพ่อ)

ด้วยเรื่องไร้สาระมากมาย แล้วเราฟังมากๆเข้าเราก็เครียด

เราเป็นไมเกรนและเป็นคนที่อ่อนไหวกับคำด่าของพ่อมาก

แต่สำหรับคนอื่น...ด่ามาด่ากลับเราไม่โกง

เราอาจจะดูเป็นคนแรงๆไม่เกรงกลัวอะไรแต่นั้นก็เป็นแค่การแสดง

เพราะเมื่อไหร่ที่ทำตัวอ่อนแอเมื่อนั้นต้องเป็นเหยื่อของผู้คนร่ำไป

อยู่มาวันนึงเราทะเลาะกับพี่สาวหนักมากพังบ้านของเละเทะ

เราเพิ่งเก็บห้อง TT เราโมโหและเกลียดมันมาก

ทะเลาะกันต่างคนต่างถือของจะตีอีกฝ่าย...

พี่มันใช้เข็มขัดฟาดเราตอนแรกไม่รู้สึกอะไรนะแต่หลังจากนั้นเลือดไหลเลย

ส่วนพี่มันไม่ได้แผลเพราะเราไม่ค่อยใช้แรงเท่าไหร่

เราไม่กล้าทำร้ายร่างกายใครอ่ะบอกตรงๆ

พอทะเลาะเสร็จพี่ไปนอนห้องย่าเราตัดสินใจที่จะออกจากบ้าน

เราร้องไห้หนักมาก...ร้องไห้เหมือนหมดอาลัยกับชีวิตแล้ว

ร้องเหมือคนบ้า...เหมือนคนเสียสติ...

นี่มันไม่ใช่บ้านนี่มันนรก...เราทำกรรมอะไรนักหนา

ทำไมพระเจ้าถึงทำกับเราแบบนี้ ตอนนั้นคิดอยากตายให้พ้นๆ

แต่ว่าเหมือนอะไรดลใจทำให้เราตัดสินใจเก็บชีวิตตัวเองไว้

และเก็บข้าวของหนีออกจากบ้านแทน...