ปัญหาการหนีออกจากบ้านถือว่าเป็นปัญหาหลักที่วัยรุ่นส่วนใหญ่มักจะคิดเมื่อเจอปัญหาภายในครอบครัว แรงกดดันจากที่บ้าน ดุ ด่า ตบตี ไม่เข้าใจในตัวเด็กทำให้เด็กเริ่มมีปัญหา ต่อต้านครอบครัว ไม่อยากพบเจอหน้าพ่อแม่ ตามหลักความเป็นจริงจากที่เคยเจอและเคยผ่านมา การที่เด็กส่วนมากคิดที่อยากจะหนีออกจากบ้านก็มาจากพ่อแม่ทั้งนั้นแหละครับ ไม่มีเด็กคนไหนที่อยู่ดีๆอยากออจากบ้าน อยากไปใช้ชีวิตลำบาก อยากไปเจอเรื่องเลวร้ายข้างนอก มันไม่มีหรอกครับ เป็นเพราะเขาอยู่บ้านแล้วพ่อแม่ไม่เข้าใจ พวกเขาจึงพยายามที่จะออกไปที่ๆเขาคิดว่าจะทำให้พวกเขาสบายใจ และที่นั่นต้องไม่ใช่บ้านแน่นอน มันแย่มากนะครับที่เด็กๆจะต้องมาเจอปัญหาร้ายแรงขนาดนี้ อยากให้ผู้ใหญ่หรือพ่อแม่ผู้ปกครองที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้ลองคิดดูนะครับ มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะครับ ที่ลูกหลานของท่านเขาคิดเรื่องแบบนี้ อยากให้เปิดกว้างทางด้านความคิด เสรีภาพ คุณอาจจะคิดว่าเพราะรัก เพราะเป็นห่วงเลยไม่อยากให้เด็กออกนอนกลู่นอกทาง แต่การที่ท่านสร้างกรอบให้พวกเขา ยิ่งทำให้พวกเขากดดัน อย่าไปบังคับเด็กันมากไปเลยครับ พวกเขาไม่ได้มีความสุขกับสิ่งที่คุณรักและเป็นห่วงมากเท่าไหร่หรอกครับ รักให้ร็ว่ารัก เป็นห่วงให้รู้ว่าเป็นห่วงไม่ใช่บังคับ หรือห้าม ให้คำแนะนำเขาครับ ถ้าไม่เข้าใจก็พูดคุยกันให้ตรงประเด็น อย่าเอาแต่ด่า เวลาเด็กเขาพูดก็ให้เขาพูดและอธิบายเหตุผลว่าทำไม อิงหลักความเป็นจริงด้วยนะครับ อย่าเอาแต่เรื่องคุณธรรมมาพูดว่าเป็นพ่อเป็นแม่มีสิทธิ์จะบอกให้ทำอะไรก็ได้ มันไม่ใช่หรอกครับ ลองถึงเรื่องจิตใจของพวกเขาบ้างครับ พวกเขาอายุแค่นั้นไม่ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องเครียด พวกเขาก็มีสิ่งที่เขาอยากทำ สิ่งที่เขาอยากทำด้วยตัวเอง อย่าเอาเขาไปเปรียบเทียบกับคนอื่นเลยครับว่าทำไมเขาไม่ดีเหมือนลุกคนอื่น ทำไมไม่เป็นแบบนั้นแบบนี้ เขาไม่ใช่คนๆเดียวกัน เขาคนละจิตใจ จิตสำนึก ความอยากรู้อยากทำไม่เหมือนกัน พ่อแม่ก็อาจจะไม่ได้เลี้ยงเขาแบบลูกคนอื่น อยากให้คิดนะครับ ยังไงซะสักวันนึงเขาก็ต้องโตไปเป็นผู้ใหญ่ ไปใช้ชีวิตของเขาเอง พ่อแม่ไม่ได้อยู่กับเขาไปตลอด เข้าใจพวกเขาเถอะครับ วัยรุ่นก็คือวัยรุ่น พอถึงช่วงนึงเขาจะมีชีวิตในแบบที่เขาปล่อยให้เป็น แบบที่พวกเขาเริ่มเดินไว้เอง เข้าใจเขาด้วยครับ


#คนๆนึงที่เคยผ่านมา