ครอบครัวของเราคือต้องทำอะไรให้ได้ดั่งใจตลอด
เราทำงานเยอะแค่ไหนก็จะบอกว่าไม่ทำต่อให้ทำให้ตายก็บอกไม่เคยทำ
ใช้เราแต่ก็ด่าเรา เราไม่เคยตัดสินใจอะไรเองได้
ต้องเป็นครอบครัวเราตลอดที่ตัดสินใจเอง
บางคำก็ด่าแรงเกินไป ด่าจนบางทีเราคิดว่าเราเป็นคนนอกป่าว
ทำให้เสียความรู้สึกตลอดทุกครั้ง
บางทีเราอยู่บ้านดึกๆก็ยังใช้ให้ไปซื้อของ
เวลาทะเลาะกันก็จะพูดแนวทวงบุญคุณ
เราทำงานช่วยที่บ้านตั้งแต่อายุ 14-15
ทั้งๆที่พี่เราไม่ทำอะไรเลย ทุกคนไม่เคยรักเรา
เหมือนเห็นเราเป็นขี้ข้าคนใช้ไปวันๆ
บางทีเราบอกเหนื่อย เขาก็บอกเหนื่อยอะไรอายุแค่นี้เหนื่อยแล้ว
เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่เราเหนื่อยใจ
เหนื่อยกับคำพูดที่พูดแทงใจดำเราตลอด
คำด่าคำดูถูกล้วนมาจากครอบครัวหมด
บางทีด่าจนเราร้องไห้อยากจะหนีไปอยู่ที่อื่น
บางทีเราก็คิดว่าควรจะทำยังไงดีควรไปอยู่ที่อื่นที่อื่นดีมั้ย
แต่ทุกครั้งที่เราโดนด่าเรามักจะเงียบตลอด
แล้วเดินหนีเข้าห้อง....ไปร้องไห้