เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนที่เราเป็นเฟรชชี่ค่ะ ซึ่งมหาวิทยาลัยบังคับให้นิสิตปีหนึ่งทุกคนต้องพักในหอของมหาวิทยาลัย ห้องที่เราอยู่มีลักษณะเป็นห้องสี่เหลี่ยมมีเตียง ตู้เสื้อผ้า และโต๊ะอ่านหนังสือเป็นจำนวนสี่ชุดค่ะ แต่ละชุดตั้งไว้สี่มุมของห้องตามจำนวนสมาชิก เมื่อเราและรูมเมททั้งหมดย้ายเข้ามาอยู่ในห้องทุกอย่างปกติดีค่ะ แต่ก็มีบ้างเป็นธรรมดาที่จะมีเรื่องเล่าจากรุ่นพี่ หรือเพื่อนๆหออื่นที่เจอบ้าง ส่วนตัวเราเองเป็นคนที่ค่อนข้างเชื่อเรื่องพวกนี้ค่ะ เพราะเจอผีอำบ่อยมาก แต่ก็ชอบหาเหตุผลทางวิทยาศาสตร์มาหักล้างทุกที(เพื่อไม่ให้ตัวเองกลัว ฮ่าๆ) แต่แล้วก็มีเรื่องราวที่เราไม่สามารถหาคำอธิบายได้ เรื่องมีอยู่ว่า...
วันนั้นเป็นวันสุดสัปดาห์ค่ะ ซึ่งรูมเมทเราคนหนึ่งจะต้องกลับบ้านทุกอาทิตย์เพราะบ้านใกล้ เราขอเรียกแทนรูมเมทคนนี้ว่าเอนะคะ(เตียงของเออยู่ติดประตูค่ะ เมื่อเปิดประตูเข้ามาจะอยู่ทางซ้ายมือ) ต่อนะคะ ช่วงนั้นเป็นช่วงเตรียมสอบด้วย ซึ่งเราจะตื่นมาอ่านหนังสือแต่เช้า เช้าวันนั้นเราตื่นเจ็ดโมงค่ะ ในห้องตอนนั้นมีเรา(ซึ่งเตียงอยู่เราอยู่ถัดจากเอค่ะ ติดหน้าต่าง) และรูมเมทอีกคนซึ่งเตียงอยู่ตรงข้ามกับเอค่ะ ฝั่งประตูขอแทนเมทคนนี้ว่าดีนะคะ ส่วนเมทอีกคนซึ่งเตียงตรงข้ามกับเราไปสอบค่ะ ขอเรียกแทนว่าซีนะคะ สรุปคือเช้าวันนั้นในห้องมีแค่เรากับดี(ซึ่งยังไม่ตื่น) เราก็นั่งอ่านหนังสือปกติค่ะ เหตุการณ์ทุกอย่างสงบดี จนกระทั่งดีตื่นและถามเราว่า "เมื่อเช้าเจอเอมั้ย" เราตอบไปว่าไม่เจอค่ะ เพราะถ้าเอมาเอต้องมาก่อนเราตื่นซึ่งต้องเช้ามากๆ แต่เราก็ไม่คิดอะไรเพราะคิดว่าเอคงลืมของเลยแวะมาเอา อย่างที่บอกตอนต้นค่ะว่าเอกลับบ้าน เราก็อ่านหนังสือปกติ อ่านไปได้ซักพักเราก็ง่วงเลยว่าจะนอนพักสายตาบนเตียงซักพักค่ะ เราจำได้คร่าวๆว่าเราหลับไปประมาณเกือบๆสิบโมง แล้วเรื่องที่เราจำได้จนวันนี้ก็เกิดขึ้นค่ะ
ช่วงที่เรากำลังเคลิ้มหลับ เรารู้สึกว่ามีคนนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ตรงโต๊ะอ่านหนังสือเราค่ะ(เรานอนหันหลังให้โต๊ะนะคะ) เราก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอาการของเราตอนนั้นยังไง มันไม่ใช่ฝันค่ะ แต่มันก็ไม่ถึงกับรู้สึกตัวเต็มที่เหมือนตอนตื่น หลังจากที่เรารับรู้ได้ว่ามีคนนั่งอยู่ตรงเก้าอี้เรา เราก็ได้ยินเสียงค่ะ เสียงนั้นเหมือนเสียงบ่นเปรยๆว่า "ง่วงจังเลย" เราก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นตัวเองคิดอะไรอยู่ เลยตอบไปในใจว่า "ไปนอนเตียงเอสิ" เท่านั้นแหละค่ะ จากที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ วาร์ปขึ้นมาเหยียบบนตัวเราค่ะ คือไม่ใช่เหยียบธรรมดานะ อย่างที่บอกว่าเรานอนตะแคงขวาอยู่ แล้วคือเหยียบช่วงซี่โครงด้านซ้ายของเราค่ะ (การทรงตัวดีมาก นับถือจริงๆ) แล้วเราก็รู้สึกขยับตัวไม่ได้ค่ะ อาการแบบโดนผีอำ ในใจตอนนั้นคิดว่าตัวเองค่อนข้างมีสติมากค่ะ จะเรียกเมทที่หลับอยู่เสียงก็ไม่ออก จะขยับตัวก็ไม่ได้ ในใจตอนนั้นคืองัดบทสวดมนต์มาสู้ค่ะ ท่องในใจผิดๆถูกๆ ก็ยังค่ะ ยังไม่ไปไหน เหยียบอยู่อย่างนั้นแล้วก็พูดอะไรที่เราฟังไม่รู้เรื่อง มันทรมานมากค่ะ สุดท้ายเลยนึกถึงพ่อกับแม่ ด้วยความที่มาเรียนไกลบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่มากค่ะคิดถึงทุกวัน เลยภาวนาในใจให้พ่อแม่ช่วยหนูด้วย นึกหน้าพ่อกับแม่ไว้ ซักพัก หลุดค่ะ เราพลิกตัวกลับมานอนหงายได้แล้ว นอนมองเพดานซักพักนึงค่ะ ทบทวนสิ่งที่เจอ มั่นใจเลยว่าชั้นไม่ได้ฝันแน่ๆ เท่านั้นแหละค่ะ ลุกขึ้นมานั่งร้องไห้ ประกอบกับเมทที่ไปสอบคือซี กลับเข้ามาพอดีค่ะ นางก็งงว่าเราร้องไห้ทำไม คือเราอยากเล่านะ แต่มันพูดไม่ออก กลัวเพื่อนไม่เชื่อ เมทที่หลับอยู่ก็งัวเงียตื่นมาค่ะ ถามว่าเราเป็นอะไร เราจึงตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟังค่ะ เพื่อนก็อึ้งพอสมควร เพราะในห้องไม่มีใครเคยเจอ (คือชั้นซวยสินะ - -)
ต่อจากนี้คือเรื่องที่เราคิดว่าอาจจะเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เราเจอค่ะ
เดี๋ยวมาต่อนะคะ ไม่ปล่อยให้รอแน่นอนค่ะ
บางคนอ่านเรื่องนี้แล้วอาจจะร้องอ๋อแน่เลย ฮ่าๆ
เปิดประตูให้ใคร? ณ หอใน มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
วันนั้นเป็นวันสุดสัปดาห์ค่ะ ซึ่งรูมเมทเราคนหนึ่งจะต้องกลับบ้านทุกอาทิตย์เพราะบ้านใกล้ เราขอเรียกแทนรูมเมทคนนี้ว่าเอนะคะ(เตียงของเออยู่ติดประตูค่ะ เมื่อเปิดประตูเข้ามาจะอยู่ทางซ้ายมือ) ต่อนะคะ ช่วงนั้นเป็นช่วงเตรียมสอบด้วย ซึ่งเราจะตื่นมาอ่านหนังสือแต่เช้า เช้าวันนั้นเราตื่นเจ็ดโมงค่ะ ในห้องตอนนั้นมีเรา(ซึ่งเตียงอยู่เราอยู่ถัดจากเอค่ะ ติดหน้าต่าง) และรูมเมทอีกคนซึ่งเตียงอยู่ตรงข้ามกับเอค่ะ ฝั่งประตูขอแทนเมทคนนี้ว่าดีนะคะ ส่วนเมทอีกคนซึ่งเตียงตรงข้ามกับเราไปสอบค่ะ ขอเรียกแทนว่าซีนะคะ สรุปคือเช้าวันนั้นในห้องมีแค่เรากับดี(ซึ่งยังไม่ตื่น) เราก็นั่งอ่านหนังสือปกติค่ะ เหตุการณ์ทุกอย่างสงบดี จนกระทั่งดีตื่นและถามเราว่า "เมื่อเช้าเจอเอมั้ย" เราตอบไปว่าไม่เจอค่ะ เพราะถ้าเอมาเอต้องมาก่อนเราตื่นซึ่งต้องเช้ามากๆ แต่เราก็ไม่คิดอะไรเพราะคิดว่าเอคงลืมของเลยแวะมาเอา อย่างที่บอกตอนต้นค่ะว่าเอกลับบ้าน เราก็อ่านหนังสือปกติ อ่านไปได้ซักพักเราก็ง่วงเลยว่าจะนอนพักสายตาบนเตียงซักพักค่ะ เราจำได้คร่าวๆว่าเราหลับไปประมาณเกือบๆสิบโมง แล้วเรื่องที่เราจำได้จนวันนี้ก็เกิดขึ้นค่ะ
ช่วงที่เรากำลังเคลิ้มหลับ เรารู้สึกว่ามีคนนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ตรงโต๊ะอ่านหนังสือเราค่ะ(เรานอนหันหลังให้โต๊ะนะคะ) เราก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอาการของเราตอนนั้นยังไง มันไม่ใช่ฝันค่ะ แต่มันก็ไม่ถึงกับรู้สึกตัวเต็มที่เหมือนตอนตื่น หลังจากที่เรารับรู้ได้ว่ามีคนนั่งอยู่ตรงเก้าอี้เรา เราก็ได้ยินเสียงค่ะ เสียงนั้นเหมือนเสียงบ่นเปรยๆว่า "ง่วงจังเลย" เราก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นตัวเองคิดอะไรอยู่ เลยตอบไปในใจว่า "ไปนอนเตียงเอสิ" เท่านั้นแหละค่ะ จากที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ วาร์ปขึ้นมาเหยียบบนตัวเราค่ะ คือไม่ใช่เหยียบธรรมดานะ อย่างที่บอกว่าเรานอนตะแคงขวาอยู่ แล้วคือเหยียบช่วงซี่โครงด้านซ้ายของเราค่ะ (การทรงตัวดีมาก นับถือจริงๆ) แล้วเราก็รู้สึกขยับตัวไม่ได้ค่ะ อาการแบบโดนผีอำ ในใจตอนนั้นคิดว่าตัวเองค่อนข้างมีสติมากค่ะ จะเรียกเมทที่หลับอยู่เสียงก็ไม่ออก จะขยับตัวก็ไม่ได้ ในใจตอนนั้นคืองัดบทสวดมนต์มาสู้ค่ะ ท่องในใจผิดๆถูกๆ ก็ยังค่ะ ยังไม่ไปไหน เหยียบอยู่อย่างนั้นแล้วก็พูดอะไรที่เราฟังไม่รู้เรื่อง มันทรมานมากค่ะ สุดท้ายเลยนึกถึงพ่อกับแม่ ด้วยความที่มาเรียนไกลบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่มากค่ะคิดถึงทุกวัน เลยภาวนาในใจให้พ่อแม่ช่วยหนูด้วย นึกหน้าพ่อกับแม่ไว้ ซักพัก หลุดค่ะ เราพลิกตัวกลับมานอนหงายได้แล้ว นอนมองเพดานซักพักนึงค่ะ ทบทวนสิ่งที่เจอ มั่นใจเลยว่าชั้นไม่ได้ฝันแน่ๆ เท่านั้นแหละค่ะ ลุกขึ้นมานั่งร้องไห้ ประกอบกับเมทที่ไปสอบคือซี กลับเข้ามาพอดีค่ะ นางก็งงว่าเราร้องไห้ทำไม คือเราอยากเล่านะ แต่มันพูดไม่ออก กลัวเพื่อนไม่เชื่อ เมทที่หลับอยู่ก็งัวเงียตื่นมาค่ะ ถามว่าเราเป็นอะไร เราจึงตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟังค่ะ เพื่อนก็อึ้งพอสมควร เพราะในห้องไม่มีใครเคยเจอ (คือชั้นซวยสินะ - -)
ต่อจากนี้คือเรื่องที่เราคิดว่าอาจจะเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เราเจอค่ะ
เดี๋ยวมาต่อนะคะ ไม่ปล่อยให้รอแน่นอนค่ะ
บางคนอ่านเรื่องนี้แล้วอาจจะร้องอ๋อแน่เลย ฮ่าๆ