เคยเป็นที่ระบายมั้ยครับ?
ผมรู้สึกได้ว่าช่วงนี้ ตัวเองเป็นที่ระบายของคนหลายๆคนที่ผมรู้จัก
พอมานั่งคิดย้อนกลับไปในอดีต ตั้งแต่ตอนเป็นเด็กจนมาถึงปัจจุบัน ก็พบว่า "เออว่ะ ตูเป็นแค่ที่ระบายจริงๆ" คือทุกๆคนจะเข้ามาหา เข้ามาคุยด้วย ก็ต่อเมื่อมีปัญหา ไม่ว่าจะงานเรียน งานรัก งานเหงา งานเศร้า ฯลฯ (ผมไม่ได้อวดนะครับว่าตัวเองเก่งกาจขนาดแก้ปัญหาทุกอย่างได้ แต่ผมเป็นคนที่ใช้เหตุผลในการใช้ชีวิตมากพอสมควร จนบางครั้งไปดื่มกับเพื่อน เพื่อนต้องปราม เพราะใช้เหตุผลมากเกินไป มันดื่มไม่สนุก)
แล้วพอหมดปัญหา พออาการดีขึ้น พอแฟนกลับมาคืนดี พอได้คนคุยด้วยแล้ว(แบบกำลังจีบกัน) พองานผ่านฉลุย พอหายเหงา พอหายเศร้า ทุกๆคนก็จะหายไป กลับไปใช้ชีวิตของตัวเอง กลับไปมีความสุขตามสไตล์ของแต่ละคน และก็"ลืม"คนๆเนี้ยะ ที่พอพวกเค้าระบายเสร็จ ก็กดชักโครก-แต่งตัว-และออกจากห้องน้ำไป
นี่คือเหตุผลที่ผมตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เพื่อบอกว่า นี่คือความในใจ ft.ความรู้สึก ของคนที่ถูกทำให้เป็นแค่"ที่ระบาย"นะครับ
1. โปรดอย่าให้เราเป็นแค่คนที่คุณจะคิดถึงเฉพาะตอนที่คุณทุกข์ เศร้า เหงา แต่ขอให้คุณนึกถึงเราในตอนที่คุณมีความสุขด้วย เช่น มีอะไรดีๆเกิดขึ้นในชีวิต ก็มาเล่าสู่กันฟังบ้าง แน่นอนว่าเราต้องยินดีด้วยอยู่แล้ว ไม่ใช่พอมีความสุขคุณก็หายไป จะได้คุยกันอีกทีก็ตอนคุณมีความทุกข์...อีกแล้ว
2. พอเถอะครับ กับคำพูดสวยๆที่ว่า "อย่าทิ้งกันนะ","อย่าหายไปนะ" เพราะตอนนั้นเราก็สัญญากับคุณเลยล่ะ ว่าเราจะไม่ทิ้งคุณไปไหน เรายังอยู่ตรงนี้เสมอ... แต่คุณเปล่าไง ถึงเวลาคุณหายเลย ทิ้งกรูเลย อารมณ์แบบว่า "อ่าว! เห้ย! ไหนว่าจะไม่ทิ้งกัน,จะไม่หายไปไง" พอเราติดต่อคุณไปบ้าง คุณก็ไม่ว่าง ทำเหมือนไม่อยากจะคุย คุณยุ่งอยู่(เคยได้ยินแต่"ยุ่งยาก" นี่อะไร ยุ่งง๊ายง่าย)
3. กรุณาอย่าคิดว่าเราอารมณ์ดีทั้งวัน ยิ้มทั้งวัน หัวเราะทั้งวัน (เราเป็นคนอารมณ์ดีครับ ไม่ใช่คนบ้า) เราก็มีวันแย่ๆเหมือนพวกคุณนั่นแหละ เรามีวันที่เจ็บปวดย่ำแย่และทรมาน บางครั้งมันอาจจะเป็นวันเดียวกันกับวันที่คุณเจอปัญหาก็ได้ แต่คุณไม่ได้สนใจมันหรอก คุณคิดแค่ว่าปัญหาของคุณมันใหญ่มากแล้ว และคุณก็ไม่พร้อมที่จะรับฟังเรื่องของใครอีก ขอเถอะครับ ถ้าวันนั้นมาถึง ขอให้คุณได้ช่วยเราบ้าง คุยกันไปก็ปรับทุกข์กันไป ปลอบใจซึ่งกันและกัน วิน-วินกันทั้งสองฝ่าย
4. อย่าลืมไปว่าเราก็เป็นคนเหมือนๆกับคุณนั่นแหละ เรามีความคิด เรามีความรู้สึก เวลาที่คุณจะหายไป ขอให้นึกถึงข้อนี้ด้วย เพราะตอนที่คุณทุกข์ใจมีปัญหา เราก็เป็นห่วง อยากจะช่วย อยากจะอยู่ข้างๆ แต่พอคุณหายไป เราก็ยังเป็นห่วงอยู่ เราก็ยังคิดถึงอยู่ ไม่รู้ว่าคุณหายเศร้าหรือยัง ปัญหาของคุณที่เกิดขึ้นนั้นได้ถูกแก้ไขแล้วหรือยัง ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ว่าเราจะมีความรู้สึกที่ว่า เราช่วยคุณแล้วเราต้องได้ผลตอบแทน เราไม่เคยมีความคิดแบบนั้นในหัวเลย ถ้าทำแล้วได้เงินเราคงรวยไปแล้วครับ
***สุดท้าย เรากล้าพูดเลยว่า เราก็ยังพร้อมที่จะเป็นที่ระบายอยู่ เราไม่ได้ต้องการสิ่งตอบแทนใดๆทั้งสิ้น ขอแค่นึกถึงกันบ้างเวลาที่คุณมีความสุข อย่าทำให้เรารู้สึกเหมือนกับว่า เราเป็น"แค่"ที่ระบายเท่านั้น เราเป็นอย่างอื่นได้ ไม่ว่าจะเป็น เพื่อน พี่ น้อง ลุง ป้า น้า อา และอีกมากมายสารพัดจะเป็น ไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนด้วยซ้ำ(กรณีเพศตรงข้าม) และขอให้เข้าใจความรู้สึกเราด้วย
ขอบคุณที่รับฟังครับ...
ความในใจของคนที่เป็นแค่"ที่ระบาย"
ผมรู้สึกได้ว่าช่วงนี้ ตัวเองเป็นที่ระบายของคนหลายๆคนที่ผมรู้จัก
พอมานั่งคิดย้อนกลับไปในอดีต ตั้งแต่ตอนเป็นเด็กจนมาถึงปัจจุบัน ก็พบว่า "เออว่ะ ตูเป็นแค่ที่ระบายจริงๆ" คือทุกๆคนจะเข้ามาหา เข้ามาคุยด้วย ก็ต่อเมื่อมีปัญหา ไม่ว่าจะงานเรียน งานรัก งานเหงา งานเศร้า ฯลฯ (ผมไม่ได้อวดนะครับว่าตัวเองเก่งกาจขนาดแก้ปัญหาทุกอย่างได้ แต่ผมเป็นคนที่ใช้เหตุผลในการใช้ชีวิตมากพอสมควร จนบางครั้งไปดื่มกับเพื่อน เพื่อนต้องปราม เพราะใช้เหตุผลมากเกินไป มันดื่มไม่สนุก)
แล้วพอหมดปัญหา พออาการดีขึ้น พอแฟนกลับมาคืนดี พอได้คนคุยด้วยแล้ว(แบบกำลังจีบกัน) พองานผ่านฉลุย พอหายเหงา พอหายเศร้า ทุกๆคนก็จะหายไป กลับไปใช้ชีวิตของตัวเอง กลับไปมีความสุขตามสไตล์ของแต่ละคน และก็"ลืม"คนๆเนี้ยะ ที่พอพวกเค้าระบายเสร็จ ก็กดชักโครก-แต่งตัว-และออกจากห้องน้ำไป
นี่คือเหตุผลที่ผมตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เพื่อบอกว่า นี่คือความในใจ ft.ความรู้สึก ของคนที่ถูกทำให้เป็นแค่"ที่ระบาย"นะครับ
1. โปรดอย่าให้เราเป็นแค่คนที่คุณจะคิดถึงเฉพาะตอนที่คุณทุกข์ เศร้า เหงา แต่ขอให้คุณนึกถึงเราในตอนที่คุณมีความสุขด้วย เช่น มีอะไรดีๆเกิดขึ้นในชีวิต ก็มาเล่าสู่กันฟังบ้าง แน่นอนว่าเราต้องยินดีด้วยอยู่แล้ว ไม่ใช่พอมีความสุขคุณก็หายไป จะได้คุยกันอีกทีก็ตอนคุณมีความทุกข์...อีกแล้ว
2. พอเถอะครับ กับคำพูดสวยๆที่ว่า "อย่าทิ้งกันนะ","อย่าหายไปนะ" เพราะตอนนั้นเราก็สัญญากับคุณเลยล่ะ ว่าเราจะไม่ทิ้งคุณไปไหน เรายังอยู่ตรงนี้เสมอ... แต่คุณเปล่าไง ถึงเวลาคุณหายเลย ทิ้งกรูเลย อารมณ์แบบว่า "อ่าว! เห้ย! ไหนว่าจะไม่ทิ้งกัน,จะไม่หายไปไง" พอเราติดต่อคุณไปบ้าง คุณก็ไม่ว่าง ทำเหมือนไม่อยากจะคุย คุณยุ่งอยู่(เคยได้ยินแต่"ยุ่งยาก" นี่อะไร ยุ่งง๊ายง่าย)
3. กรุณาอย่าคิดว่าเราอารมณ์ดีทั้งวัน ยิ้มทั้งวัน หัวเราะทั้งวัน (เราเป็นคนอารมณ์ดีครับ ไม่ใช่คนบ้า) เราก็มีวันแย่ๆเหมือนพวกคุณนั่นแหละ เรามีวันที่เจ็บปวดย่ำแย่และทรมาน บางครั้งมันอาจจะเป็นวันเดียวกันกับวันที่คุณเจอปัญหาก็ได้ แต่คุณไม่ได้สนใจมันหรอก คุณคิดแค่ว่าปัญหาของคุณมันใหญ่มากแล้ว และคุณก็ไม่พร้อมที่จะรับฟังเรื่องของใครอีก ขอเถอะครับ ถ้าวันนั้นมาถึง ขอให้คุณได้ช่วยเราบ้าง คุยกันไปก็ปรับทุกข์กันไป ปลอบใจซึ่งกันและกัน วิน-วินกันทั้งสองฝ่าย
4. อย่าลืมไปว่าเราก็เป็นคนเหมือนๆกับคุณนั่นแหละ เรามีความคิด เรามีความรู้สึก เวลาที่คุณจะหายไป ขอให้นึกถึงข้อนี้ด้วย เพราะตอนที่คุณทุกข์ใจมีปัญหา เราก็เป็นห่วง อยากจะช่วย อยากจะอยู่ข้างๆ แต่พอคุณหายไป เราก็ยังเป็นห่วงอยู่ เราก็ยังคิดถึงอยู่ ไม่รู้ว่าคุณหายเศร้าหรือยัง ปัญหาของคุณที่เกิดขึ้นนั้นได้ถูกแก้ไขแล้วหรือยัง ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ว่าเราจะมีความรู้สึกที่ว่า เราช่วยคุณแล้วเราต้องได้ผลตอบแทน เราไม่เคยมีความคิดแบบนั้นในหัวเลย ถ้าทำแล้วได้เงินเราคงรวยไปแล้วครับ
***สุดท้าย เรากล้าพูดเลยว่า เราก็ยังพร้อมที่จะเป็นที่ระบายอยู่ เราไม่ได้ต้องการสิ่งตอบแทนใดๆทั้งสิ้น ขอแค่นึกถึงกันบ้างเวลาที่คุณมีความสุข อย่าทำให้เรารู้สึกเหมือนกับว่า เราเป็น"แค่"ที่ระบายเท่านั้น เราเป็นอย่างอื่นได้ ไม่ว่าจะเป็น เพื่อน พี่ น้อง ลุง ป้า น้า อา และอีกมากมายสารพัดจะเป็น ไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนด้วยซ้ำ(กรณีเพศตรงข้าม) และขอให้เข้าใจความรู้สึกเราด้วย
ขอบคุณที่รับฟังครับ...