สวัสดีค่ะ เราเคยตั้งกระทู้มาแล้วก่อนหน้านี้ตอนนั้นเรามีปัญหากับเพื่อนแต่ตอนนี้เราโอเคมากแล้ว เราเลยอยากมาเล่าประสบการณ์การอยู่คนเดียวของเราให้ฟังนะคะ (ขอโทษด้วยนะคะ ถ้ามีอะไรผิดพลาด)
...เริ่มเลยละกันนะ...
เราเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่มีเพื่อนเยอะมากและเป็นคนที่ติดเพื่อนมาก ไปไหนต้องมีเพื่อน แต่มีช่วงนึงที่เราบ่นให้เพื่อนเรา ซึ่งนี่แหล่ะมันเป็นต้นเหตุของปัญหาของเรา เพราะเพื่อนเค้าไม่พอใจ ตอนนั้นเราคิดว่าสิ่งที่เราบ่นไปมันเป็นความจริงบวกกับเราเป็นคนที่ฟอร์มจัด เลยไม่ได้อะไร จนกระทั่งมีวันนึงที่เพื่อนเราเข้าใจเราผิดมากขึ้น ก็คือเค้าคิดว่าเราปิดไฟไล่เค้าตอนที่เค้ามาคุยกันเสียงดังหน้าห้องเรา(เราเป็นนักเรียนหอใน) ซึ่งเราไม่ใช่คนทำ เค้าก็ตะโกนว่าเรา เราเองก็ไม่อยากพูดกับเค้า เราเลยไปบอกเพื่อนอีกคนที่สนิทกับเพื่อนคนที่เข้าใจเราผิด ว่าเราไม่ได้ทำนะ ตอนนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่เราสัมผัสได้ว่าเพื่อนในกลุ่มเราเริ่มห่างๆจากเรา แต่ก็เหลือเพื่อนคนนึงที่เค้ายังคุยกับเราแบบปกติเลย ซึ่งตอนนั้นเราก็รู้สึกอึดอัดเเล้วแหล่ะ เราเลยไปอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่ม ด้วยความที่เราเป็นคนสนิทกับคนง่ายเราเลยค่อนข้างสนิทกับกลุ่มนี้แต่ก็ไม่ได้สนิทมากมายอะไร เราก็เรียนกับเพื่อนกลุ่มนี้ ทานข้าวกลางวันด้วยกัน โดยที่เราไม่ได้คุยกับเพื่อนกลุ่มเก่าเลย แล้วปัญหามันก็มาระเบิดตอนที่ว่า เราเป็นคนขี้รำคาญเลยหงุดหงิดบ่อยแต่จะไม่ค่อยให้ใครเห็นเราเลยไปบ่นในทวิตแต่ก็ดั้นลืมล็อคไพรเวท เพื่อนในกลุ่มเก่าเห็นเข้า เค้าก็โมโหเราใหญ่เลย ด่าเราบ้างก็มี ตอนนั้นเราเองช็อคมากแบบทำอะไรลงไปเนี่ยยยย จากที่รู้สึกโดดเดี่ยวอยู่แล้วตอนนั้นยิ่งรู้สึกโดดเดี่ยวกว่าเดิม จนครูคนนึงเริ่มสงสัยเลยเรียกเราไปถามว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า ด้วยความที่เราไม่รู้จะไประบายกับใคร เราเลยเล่าทุกอย่างให้ครูฟังแล้วก็นั่งร้องไห้ ตอนนั้นเราแบบทรมานมากอ่ะ รู้สึกโดดเดี่ยว เพื่อนในห้องก็ทำตัวแปลกๆกันหมด เรานั่งเรียนคนเดียว เวลามีงานกลุ่มเราจะเป็นเศษตลอดทั้งๆที่จำนวนคนมันลงตัว เราร้องไห้ทุกวัน ร้องไห้บ่อยมาก ทั้งรู้สึกเสียใจ ทั้งรู้สึกผิด อยากตายซะให้ได้ ตอนนั้นเราไม่ไหวจริงๆเราก็เลยไปปรึกษาครูคนนั้นอีก ครูก็บอกว่าครูไม่ได้เข้าข้างใครนะแล้วครูก็ไม่ได้บอกด้วยว่าใครผิดแต่ครูแนะนำว่าให้เราไปขอโทษเค้าก่อนเพราะตอนนี้มีแค่เราที่เสียใจ เพื่อนเค้าก็ยังลั้ลล้าได้ปกติแต่เราต้องมานั่งเศร้า เราก็เลยยอมไปขอโทษเพื่อนแต่รู้มั้ยว่าคำตอบของเพื่อนคืออะไร "แกมันไม่จริงใจที่แกทำแบบนี้เป็นเพราะแกไม่มีเพื่อน" ตอนนั้นเราแบบสั่นไปหมดเลยอ่ะ ไม่คิดว่าเค้าจะพูดกับเราแบบนี้ เราเลยวิ่งหนีออกมา เราหนีเรียนเพื่อไปนั่งห้องไห้คนเดียว เราเไม่รู้ว่าเราจะไปปรึกษาใครเราเลยเอาเรื่องของเรามาลงพันทิป เราได้กำลังใจเยอะมาก แถมเรายังได้เพื่อนที่เค้าเป็นเหมือนเรามาอีกหนึ่งคน เชื่อมั้ยว่าตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้เรายังคุยกับเพื่อนคนนั้นตลอด เล่าปัญหาทุกอย่างให้ฟัง แต่ก็นะในโลกแห่งความจริงที่เราต้องเผชิญมันก็ยังไม่โอเคอยู่ดี เราโดนเสียดสีบ่อยมาก โดนย้ายโต๊ะ ต้องไปหลังห้อง เรารู้สึกว่าเราไม่ไหวแล้วจะบอกแม่ก็ไม่กล้าเพราะเราเป็ฯความหวังของครอบครัว เราก็กลับมาร้องไห้ที่หอตอนนั้นเราหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนหาเบอร์ใครก็ได้ที่คิดว่าเค้าจะเป็นที่ปรึกษาให้เรา เราก็ไปเจอเบอร์เพื่อนคนนึงอยู่ต่างแผนการเรียน เราบอกเค้าว่าเราไม่ไหวแล้ว ตอนนั้นเชื่อมั้ยว่าเพื่อนคนนี้เค้าก็แอบหนีเรียนมาหาเรา แล้วก็ปลอบเราให้กำลังใจเรามาก แล้วเพื่อนก็บอกว่าลองโทรหาอีกคนมั้ยเพราะเค้าเคยมีปัญหาเหมือนกันหนักกว่าเราอีกนะ เราเลยโทรหาเพื่อนคนนั้น แล้วเค้าก็มาหาเรา ตอนนั้นเรามีกำลังใจขึ้นเยอะมาก เรารู้สึกว่าเราไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้ว ตอนนี้เพื่อนกลุ่มนี้ก็เป็นกลุ่มเพื่อนสนิทกันทั้งๆที่อยู่ต่างห้อง ตอนพักกลางวันก็มาทานข้าวด้วยกัน ตอนเย็นก็ไปเล่นด้วยกัน ทำงานด้วยกัน ส่วนตอนอยู่ในห้องเรียนเราก็อยู่คนเดียวเราไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แรกๆมันก็ยากนะ ทรมานด้วย แต่ตอนนี้เราชินละเราเลยรู้สึกโอเคขึ้นมากๆ เวลามีงานกลุ่มก็มีเพื่อนมาชวนเราไปอยู่ด้วย
**เราอยากบอกเพื่อนๆพันทิปที่มีปัญหาแบบเรา ว่าทุกปัญหามันมีทางออกค่ะถ้าไม่ไหวจริงๆแนะนำว่าให้อยู่คนเดียวสักพักแล้วกลับมาทบทวนตัวเองว่าความสุขของเราคืออะไร เรามาเรียนเพื่ออะไร ตั้งใจอ่านหนังสือสอบให้ติดคณะที่อยากเรียน นึกถึงพ่อแม่ไว้เยอะๆแล้วเราจะมีกำลังใจค่ะ ถ้าคิดว่าปัญหาของตัวเองมันหนักรับมันไม่ไหว ให้ลองมาอ่านกระทู้ของเรานะคะ เราโดนมาหนักมากไม่ใช่เพื่อนในห้อง แต่ทุกคนในโรงเรียนเค้ามองเราแปลกๆไปหมด เราโดนเสียดสีทุกวัน เราเรียนคนเดียว อยู่คนเดียวทุกวัน เรายังผ่านมันมาได้ถึงตอนนี้จะยังไม่เต็มร้อย แต่เราก็รู้สึกดีเวลาเรามาโรงเรียน แล้วตอนนั้นเองเราจะรู้ว่าใครรักเราจริง สู้ๆนะคะ เพื่อนๆ เราเป็นกำลังใจให้วันรุ่นที่อยู่คนเดียวทุกคนนะคะ
**สุดท้ายนี้เราขอขอบคุณ เพื่อนๆที่คอยให้กำลังใจเราทั้งเพื่อนในกลุ่ม เพื่อนต่างห้อง และเพื่อนๆในพันทิป ขอบคุณน้องรูมเมทที่ไม่ทิ้งเราไปไหน ขอบคุณครูแนะแนวที่คอยรับฟังปัญหาของเราตลอด ถ้าไม่มีพวกเค้าอนาคตเราคงไม่สวยงามขนาดนี้
**ขอบคุณทุกคนนะคะ**
เพราะเป็นวัยรุ่นจึงเจ็บปวด ขอเป็นกำลังใจให้วัยรุ่นที่อยู่คนเดียว
...เริ่มเลยละกันนะ...
เราเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่มีเพื่อนเยอะมากและเป็นคนที่ติดเพื่อนมาก ไปไหนต้องมีเพื่อน แต่มีช่วงนึงที่เราบ่นให้เพื่อนเรา ซึ่งนี่แหล่ะมันเป็นต้นเหตุของปัญหาของเรา เพราะเพื่อนเค้าไม่พอใจ ตอนนั้นเราคิดว่าสิ่งที่เราบ่นไปมันเป็นความจริงบวกกับเราเป็นคนที่ฟอร์มจัด เลยไม่ได้อะไร จนกระทั่งมีวันนึงที่เพื่อนเราเข้าใจเราผิดมากขึ้น ก็คือเค้าคิดว่าเราปิดไฟไล่เค้าตอนที่เค้ามาคุยกันเสียงดังหน้าห้องเรา(เราเป็นนักเรียนหอใน) ซึ่งเราไม่ใช่คนทำ เค้าก็ตะโกนว่าเรา เราเองก็ไม่อยากพูดกับเค้า เราเลยไปบอกเพื่อนอีกคนที่สนิทกับเพื่อนคนที่เข้าใจเราผิด ว่าเราไม่ได้ทำนะ ตอนนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่เราสัมผัสได้ว่าเพื่อนในกลุ่มเราเริ่มห่างๆจากเรา แต่ก็เหลือเพื่อนคนนึงที่เค้ายังคุยกับเราแบบปกติเลย ซึ่งตอนนั้นเราก็รู้สึกอึดอัดเเล้วแหล่ะ เราเลยไปอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่ม ด้วยความที่เราเป็นคนสนิทกับคนง่ายเราเลยค่อนข้างสนิทกับกลุ่มนี้แต่ก็ไม่ได้สนิทมากมายอะไร เราก็เรียนกับเพื่อนกลุ่มนี้ ทานข้าวกลางวันด้วยกัน โดยที่เราไม่ได้คุยกับเพื่อนกลุ่มเก่าเลย แล้วปัญหามันก็มาระเบิดตอนที่ว่า เราเป็นคนขี้รำคาญเลยหงุดหงิดบ่อยแต่จะไม่ค่อยให้ใครเห็นเราเลยไปบ่นในทวิตแต่ก็ดั้นลืมล็อคไพรเวท เพื่อนในกลุ่มเก่าเห็นเข้า เค้าก็โมโหเราใหญ่เลย ด่าเราบ้างก็มี ตอนนั้นเราเองช็อคมากแบบทำอะไรลงไปเนี่ยยยย จากที่รู้สึกโดดเดี่ยวอยู่แล้วตอนนั้นยิ่งรู้สึกโดดเดี่ยวกว่าเดิม จนครูคนนึงเริ่มสงสัยเลยเรียกเราไปถามว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า ด้วยความที่เราไม่รู้จะไประบายกับใคร เราเลยเล่าทุกอย่างให้ครูฟังแล้วก็นั่งร้องไห้ ตอนนั้นเราแบบทรมานมากอ่ะ รู้สึกโดดเดี่ยว เพื่อนในห้องก็ทำตัวแปลกๆกันหมด เรานั่งเรียนคนเดียว เวลามีงานกลุ่มเราจะเป็นเศษตลอดทั้งๆที่จำนวนคนมันลงตัว เราร้องไห้ทุกวัน ร้องไห้บ่อยมาก ทั้งรู้สึกเสียใจ ทั้งรู้สึกผิด อยากตายซะให้ได้ ตอนนั้นเราไม่ไหวจริงๆเราก็เลยไปปรึกษาครูคนนั้นอีก ครูก็บอกว่าครูไม่ได้เข้าข้างใครนะแล้วครูก็ไม่ได้บอกด้วยว่าใครผิดแต่ครูแนะนำว่าให้เราไปขอโทษเค้าก่อนเพราะตอนนี้มีแค่เราที่เสียใจ เพื่อนเค้าก็ยังลั้ลล้าได้ปกติแต่เราต้องมานั่งเศร้า เราก็เลยยอมไปขอโทษเพื่อนแต่รู้มั้ยว่าคำตอบของเพื่อนคืออะไร "แกมันไม่จริงใจที่แกทำแบบนี้เป็นเพราะแกไม่มีเพื่อน" ตอนนั้นเราแบบสั่นไปหมดเลยอ่ะ ไม่คิดว่าเค้าจะพูดกับเราแบบนี้ เราเลยวิ่งหนีออกมา เราหนีเรียนเพื่อไปนั่งห้องไห้คนเดียว เราเไม่รู้ว่าเราจะไปปรึกษาใครเราเลยเอาเรื่องของเรามาลงพันทิป เราได้กำลังใจเยอะมาก แถมเรายังได้เพื่อนที่เค้าเป็นเหมือนเรามาอีกหนึ่งคน เชื่อมั้ยว่าตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้เรายังคุยกับเพื่อนคนนั้นตลอด เล่าปัญหาทุกอย่างให้ฟัง แต่ก็นะในโลกแห่งความจริงที่เราต้องเผชิญมันก็ยังไม่โอเคอยู่ดี เราโดนเสียดสีบ่อยมาก โดนย้ายโต๊ะ ต้องไปหลังห้อง เรารู้สึกว่าเราไม่ไหวแล้วจะบอกแม่ก็ไม่กล้าเพราะเราเป็ฯความหวังของครอบครัว เราก็กลับมาร้องไห้ที่หอตอนนั้นเราหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนหาเบอร์ใครก็ได้ที่คิดว่าเค้าจะเป็นที่ปรึกษาให้เรา เราก็ไปเจอเบอร์เพื่อนคนนึงอยู่ต่างแผนการเรียน เราบอกเค้าว่าเราไม่ไหวแล้ว ตอนนั้นเชื่อมั้ยว่าเพื่อนคนนี้เค้าก็แอบหนีเรียนมาหาเรา แล้วก็ปลอบเราให้กำลังใจเรามาก แล้วเพื่อนก็บอกว่าลองโทรหาอีกคนมั้ยเพราะเค้าเคยมีปัญหาเหมือนกันหนักกว่าเราอีกนะ เราเลยโทรหาเพื่อนคนนั้น แล้วเค้าก็มาหาเรา ตอนนั้นเรามีกำลังใจขึ้นเยอะมาก เรารู้สึกว่าเราไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้ว ตอนนี้เพื่อนกลุ่มนี้ก็เป็นกลุ่มเพื่อนสนิทกันทั้งๆที่อยู่ต่างห้อง ตอนพักกลางวันก็มาทานข้าวด้วยกัน ตอนเย็นก็ไปเล่นด้วยกัน ทำงานด้วยกัน ส่วนตอนอยู่ในห้องเรียนเราก็อยู่คนเดียวเราไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แรกๆมันก็ยากนะ ทรมานด้วย แต่ตอนนี้เราชินละเราเลยรู้สึกโอเคขึ้นมากๆ เวลามีงานกลุ่มก็มีเพื่อนมาชวนเราไปอยู่ด้วย
**เราอยากบอกเพื่อนๆพันทิปที่มีปัญหาแบบเรา ว่าทุกปัญหามันมีทางออกค่ะถ้าไม่ไหวจริงๆแนะนำว่าให้อยู่คนเดียวสักพักแล้วกลับมาทบทวนตัวเองว่าความสุขของเราคืออะไร เรามาเรียนเพื่ออะไร ตั้งใจอ่านหนังสือสอบให้ติดคณะที่อยากเรียน นึกถึงพ่อแม่ไว้เยอะๆแล้วเราจะมีกำลังใจค่ะ ถ้าคิดว่าปัญหาของตัวเองมันหนักรับมันไม่ไหว ให้ลองมาอ่านกระทู้ของเรานะคะ เราโดนมาหนักมากไม่ใช่เพื่อนในห้อง แต่ทุกคนในโรงเรียนเค้ามองเราแปลกๆไปหมด เราโดนเสียดสีทุกวัน เราเรียนคนเดียว อยู่คนเดียวทุกวัน เรายังผ่านมันมาได้ถึงตอนนี้จะยังไม่เต็มร้อย แต่เราก็รู้สึกดีเวลาเรามาโรงเรียน แล้วตอนนั้นเองเราจะรู้ว่าใครรักเราจริง สู้ๆนะคะ เพื่อนๆ เราเป็นกำลังใจให้วันรุ่นที่อยู่คนเดียวทุกคนนะคะ
**สุดท้ายนี้เราขอขอบคุณ เพื่อนๆที่คอยให้กำลังใจเราทั้งเพื่อนในกลุ่ม เพื่อนต่างห้อง และเพื่อนๆในพันทิป ขอบคุณน้องรูมเมทที่ไม่ทิ้งเราไปไหน ขอบคุณครูแนะแนวที่คอยรับฟังปัญหาของเราตลอด ถ้าไม่มีพวกเค้าอนาคตเราคงไม่สวยงามขนาดนี้
**ขอบคุณทุกคนนะคะ**