สวัสดีครับทุกคนผมมีเรื่องที่จะมาถามทุกคนหน่อยครับว่าผมควรจะทำยังไงดีครับ
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่าครับ เรื่องมีอยู่ว่าผมมีเพื่อนสนิทเป็นเพื่อนผู้หญิงอยู่คนนึงชื่อว่า"เอ"เอาชื่อนี้ละกัน ผมไม่อยากพาดพิงถึงเค้าแล้วกลัวที่เค้าจะมาเห็นกระทู้นี้ด้วย) เราสองคนเนี่ยคบเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ ป.1 จนตอนนี้เราก็อายุ16เท่ากันล้ะ ผมก็คอยดูแลเออยู่ประจำทุกวันจนแม่ของเอก็เลยฝากให้เราช่วยดูแลด้วยเพราะเห็นว่าเราสองคนเนี่ยสนิทกันดี ผมก็ทำตามที่แม่เค้าขอนะผมก็ดูแลเอเค้าในโรงเรียนว่าเอจะทำอะไรอยู่ มีงาน มีการบ้าน หรือมีติดกิจกรรมอะไรของโรงเรียนหรือเปล่าผมก็ช่วยเค้าตลอด พอเวลาเริ่มผ่านไปนานเข้าผมก็เริ่มรู้สึกดีกับเค้ารู้จักคำว่าความรักช่วง ป.4 ผมก็รู้สึกรักเค้าด้วยแต่ด้วยความที่ไม่กล้าก็ต้องเก็บไว้ในใจก่อนแต่ผมก็ยังทำตัวปกติกับเค้ามาตลอดแต่พอเอเริ่มมีแฟนผมก็เริ่มที่จะอิจฉาอยู่บ้างนะแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ชีวิตเค้าก็เรื่องของเค้าเราจะไปยุ่งอะไรเราทำตามแค่หน้าที่ของเราก็พอแล้ว ในช่วงนั้นผมคิดแบบนี้ พอเริ่มมา ม.1 เอได้เลิกกับแฟนที่เคยคบกันผมก็เป็นคนคอยช่วยปลอบใจเค้าเพราะผมก็ไม่อยากเห็นเพื่อนที่เรารัก ที่เราชอบให้เสียใจ(แต่ก็ทำไดเแค่ปลอบใจอ่ะนะ)แต่ปลอบใจยังไงก็ไม่หายจนช่วงนั้นน่าจะผ่านไป1เดือนได้เอก็ยังไม่เลิกเสียใจผมจึงต้องไปคุยกับแฟนเก่าของเอว่าให้กลับไปคบกับเอเหอะ เราเห็นแล้วเราเสียใจแทนมันนะ ผมพูดไปประมาณนี้และไปคุยกับแฟนเก่าเอถึง2วันแฟนเก่าเอถึงได้กลับมาคบกันอีกรอบ แต่ประวัติศาสตร์ก็ซ้ำรอยอีกเมื่อเอบอกเลิกกับแฟนซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรทั้งๆที่เราก็ทั้งยอมคุยด้วย ทั้งปลอบใจ ทั้งเจรจา แต่กลับทำลายสิ่งที่เราเคยสร้างให้ ผมก็ทำหน้าที่เข้าปลอบใจอีกแต่เอเริ่มที่จะไม่สนใจผม ผมก็โอเค อาจจะยังเพราะเสียใจอยู่ยังรับไม่ได้ แต่พอ2วันต่อมาเอกลับมีแฟนเป็นรุ่นพี่ซึ่งผมพอจะรู้สาเหตุที่เอเลิกกับแฟนเก่าแล้วว่าเลิกกันทำไม แต่รักนี้ก็ไม่ยาวอีกเหมือนเดิมเพราะรุ่นพี่ก็บอกเลิกกับเอ เอก็เสียใจกลับมาหาผมเหมือนเดิมแล้วก็ร้องไห้ทั้งคืน ช่วงนั้นไม่ยอมไปเรียนถึง1อาทิตย์ผมก็พยายามไปที่บ้านเอเค้าว่าให้ไปโรงเรียนเหอะ อย่าขาดเรียนเพราะเรื่องแค่นี้เลย "ผู้ชายมีอีกเยอะ" เวลาผมปลอบใจเรื่องแบบนี้ทีไรผมก็จะพูดแบบนี้ทุกทีจนมันก็ยอม พอมาช่วง ม.3 แรกๆเอก็มีแฟนเป็นรุ่นพี่อีกผมกเริ่มที่จะหึงและอิจฉาขึ้นมาเยอะแล้วเลยพูดกับเอว่า"ยังไม่เข็ดอีกเหรอจากครั้งที่แล้วน่ะ"แต่เอกลับไม่สนใจคำพูดผมอีกเช่นเคย ผมก็เลยไม่สนใจเรื่องความรักของเอแล้วเหมือนกันแต่มาช่วยเหลือทางด้านการเรียนแทน ช่วง ม.2 ม.3 ผมก็ช่วยเรื่องเรียนเอมาตลอดเพราะเอนั้นติด ร ติด0แทบทุกวิชา แต่ผมก็ไม่เคยว่าเอว่าไม่ตั้งใจเรียนเพราะตอนอยู่โรงเรียนเอก็เป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนแต่เอเป็นคนที่ไม่ค่อยส่งงานซึ่งนิสัยแบบนี้ก็เป็นเหมือนผมเลย พอเอติด ร ติด0 มากๆผมก็ไปช่วยจนเอผ่านมาได้ หรือแม้แต่บางครั้ง แต่จะว่าบางครั้งก็ไม่ได้ เอเป็นคนที่ไม่สบายบ่อยผมก็ไปช่วยดูแลอยู่ตลอด ไม่ว่าจะปวดนิดเดียวหรือป่วยหนักถึงเข้าโรงพยาบาลผมก็ตามไปดูแลจนเอหายจนแบบเที่ยวที่ไหนก็ได้ตามอารมณ์แบบนี้ผมก็ตามไป ไม่ว่าเค้าจะไปกับเพื่อน พี่ หรือน้องผมก็จะตามไป ยกเว้นแต่เค้าจะไปกับครอบครัวที่ผมจะไม่ตามไป ทุกอย่างผมทำให้เอได้หมด ผมทำให้เอมีความสุขได้เมื่อตอนเอมีความทุกข์ เพราะผมรักเอมาก ไม่รู้ว่าจะรักในฐานะเพื่อนหรือฐานะคนที่แอบชอบดี แต่พอมาช่วงเดือน ม.ค. เอได้เริ่มตีห่างออกจากผมแล้วไปอยู่กัลแฟนตลอดจนผมไม่สามารถไปดูแลเอได้ตามปกติ ผมก็พยายามโทรหาเอแต่เอก็ตัดสายผมทิ้งตลอด อยู่โรงเรียนก็พยายามหลบหน้าผมไม่ยอมมาคุยด้วยตามปกติ จนบางทีผมไปหาถึงบ้านแต่เอกลับไม่อยู่บ้านทุกครั้ง พอมาช่วงปลายเดือน ก.พ. เอได้โทรมาบอกผมว่าให้ผมเลิกยุ่งกับเอ เพราะเอรำคาญผมที่ผมคอยเอาแต่ตามเออยู่ตลอด ทำให้เอไม่ค่อยมีเวลาส่วนตัวเลยแล้วก็ย้ำว่าผมคือตัวรำคาญของเค้าเลย แล้วเอก็วางสายไปทั้งๆที่ผมไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ที่เอพูดมาผมก็ยอมรับบ้างที่ผมอาจจะทำให้เอนั้นรำคาญเพราะผมคอยเอาแต่ดูแลติดตามเค้าตลอด แล้วพอมาช่วง2อาทิตย์ก่อนผมรู้อะไรบางอย่างกับแม่เอว่าเอนั้นไปมีอะไรกับแฟนมาแล้วตอนนั้นทำให้ผมรู้สึกเสียใจมากแต่แม่เอไม่ได้บอกว่าท้องหรือไม่ท้องและผมก็ไม่รู้ด้วยเพราะผมก็ไม่ได้ติดต่อหรือคุยกับเอมาตั้งแต่ปิดเทอมแล้วแต่ผมก็ยังพยายามติดต่อคุยกับเออยู่ตลอดเพราะผมเป็นห่วงเอมากแต่ผมก็ติดต่อไม่ได้ผมจึงต้องติดต่อผ่านแม่ของเอแต่ก็ได้รับแตาคำปฏิเสธกลับมา ช่วงนั้นผมยอมรับเลยว่าผมเสียใจและร้องไห้หนักมากและก็ได้แต่ขอโทษกับแม่ของเอว่าผมดูแลเอไม่ดีเองแหละ แต่แม่เค้าก็เข้าใจดีเพราะมันก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น แต่ยังไงผมก็ยังรักเออยู่เหมือนเดิมนะ

แล้วมาตอนนี้ผมอยากถามว่า ผมควรทำยังไงดีนอกจาก "ทำใจ" ครับ

**ไม่อยากบรรยายมาก เดี๋ยวคืนนี้ไม่จบ