จขกท ไปเที่ยวมาครับ อยากไปถ่ายรูป อยากไปสัมผัสลมเย็นๆแถวๆเจ้าพระยา ก็เลยไปเที่ยวแถวสนามหลวง
ที่ๆไปเที่ยว มองเห็นโรงพยาบาลศิริราชชัดเจนครับ.... เลยเจอครอบครัวหนึ่ง ทำให้เจ้าของกระทู้คิดอะไรได้หลายอย่าง

มีครอบครัวหนึ่งครับ น่าจะพาหลานมาเที่ยว ไม่ก็อาจจะมีลูกช้า เพราะเด็กน้อยน่าจะประมาณ 3 4ขวบ ผู้ชายคนนั้นน่าจะ 40 50

ผช: โตขึ้น น้อง...มาเรียนที่นี้นะลูก ที่ศิริราช
น้องน่ารัก: ......(เดินเปาะแปะไปมาไม่พูด)
ผช: หรือน้อง...จะเรียนรามาดี หนูอยากเรียนไหนลูก ศิริราชหรือรามา
น้องน่ารัก: .... (เดินเปาะแปะไม่สนใจต่อ)

จขกท นึกถึงหลานตัวเล็กที่บ้าน ที่เวลาคุยที่บ้านจะถามว่า โตขึ้นหนูอยากเป็นอะไร เวลาหลานตอบ
คนที่บ้านก็จะยิ้ม ไม่พูดอะไร คำพูดนี้อาจจะเป็นคำพูดที่ไม่คิดอะไร เพราะเด็กไม่เข้าใจ
แต่มันอาจจะแสดงการคาดหวังของตัวผู้ใหญ่เองก็ได้ ที่อยากให้ลูกหลาน เป็นแบบนั้นแบบนี้
ถามว่าดีไหม ก็ดี เราย่อมอยากเห็นลูกหลานเราได้ดีทุกคน  ไม่มีใครอยากเห็นลูกหลานเป็นโจร

จขกท อยากให้คำถามนั้นเป็นคำพูดขำๆของคนพูด ไม่ยึดติดกับมันเมื่อเด็กน้อยโตขึ้น
เพราะมันจะเป็นการกดดันตัวเด็กเองในอนาคต  จขกทเองก็เคยพลาดมาแล้วเหมือนกัน
ย้อนกลับไปตอนมัธยม จขกทก็เจอคนพูดว่า หนูเก่ง หนูควรจะเรียนอันนี้อันนั้น ไม่ว่าจะครู หรือสังคมรอบๆ
คำพูดเหล่านั้นถูกซึมเข้าไปเองอัตโนมัติ จขกท ตามกระแสของสังคม และลืมความเป็นตัวเอง หลังจากนั้น
จขกทก็ค้นพบว่า มันไม่ใช่สิ่งที่เราชอบเลย เรียนด้วยการถามตัวเองตลอดเวลาว่าเรามาทำอะไรที่นี้

ดังนั้นสิ่งที่อยากบอก พ่อแม่ที่กำลังอ่านกระทู้นี้ก็คือ อย่าเอาความฝันหรือความชอบของตัวเองมาผลักภาระใส่ลูก
ปล่อยให้เขาเป็นตัวเอง เลือกในสิ่งที่ตัวเองชอบจริงๆ ให้เขามีความสุขกับชีวิต คอยเคียงข้างและแนะนำ
ในวันที่เขาเหนื่อยล้าและหลงทาง แต่ไม่ต้องนำทางตลาดเวลา

ขอบคุณที่ฟังผมบ่นครับ