คือผมเคยไปอ่านของครูบาอาจารย์บางท่านๆ สอนว่า การดูจิต ตามแนวสติปัฐฐาน 4 (รู้ว่ากิน รู้ว่าเดิน รู้ว่านอน รู้ว่าหายใจ รู้ว่าคิด รู้ว่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ บลาๆๆๆๆๆๆ) บางคนทำผิดเพราะ "การคิดถึงจิต" ซึ่งมันคนละอย่างกับ "การดูจิตอย่างเป็นกลาง"ตามแนวทางวิปัสนา
ซึ่งผมฝึกดูมันก็จริง บางครั้งผมก็แยกไม่ออกนะครับ ว่า ผมกำลังฝึกดูจิตอย่างเป็นกลาง หรือ กำลังคิดถึงจิต อยู่ จะมีวิธีการอย่างไรครับ
-ถามอีกครับ ผมควรพัฒนาหรือทำอย่างไรดี ควรเพิ่มการนั่งสมาธิเพื่อให้กำลังสมาธิ เพิ่มขึ้นกว่านี้หรือเปล่าครับ ผมนั่งสมาธิได้ไม่ค่อยนานต่อวัน(ต้องฝืนนั่ง)?
-ผมฝึกดูจิต แล้วอารมณ์ไม่หายไป อย่างตอน ผมมีอารมณ์โกรธ ผมมีอารมณ์อยาก ผมก็ระรึก รู้หนอๆๆ ดูความคิด แต่อารมณ์ไม่หายไป แปลว่าผมฝึกผิดหรืออย่างไรครับ?
ขอคำอธิบายง่ายๆนะครับ ไม่เก่งมาก ขอบคุณครับ
การฝึกดูจิต เราจะรู้ได้อย่างไรว่า ขณะนั้นเรากำลัง "ดูจิต" หรือ "กำลังคิด" อยู่
ซึ่งผมฝึกดูมันก็จริง บางครั้งผมก็แยกไม่ออกนะครับ ว่า ผมกำลังฝึกดูจิตอย่างเป็นกลาง หรือ กำลังคิดถึงจิต อยู่ จะมีวิธีการอย่างไรครับ
-ถามอีกครับ ผมควรพัฒนาหรือทำอย่างไรดี ควรเพิ่มการนั่งสมาธิเพื่อให้กำลังสมาธิ เพิ่มขึ้นกว่านี้หรือเปล่าครับ ผมนั่งสมาธิได้ไม่ค่อยนานต่อวัน(ต้องฝืนนั่ง)?
-ผมฝึกดูจิต แล้วอารมณ์ไม่หายไป อย่างตอน ผมมีอารมณ์โกรธ ผมมีอารมณ์อยาก ผมก็ระรึก รู้หนอๆๆ ดูความคิด แต่อารมณ์ไม่หายไป แปลว่าผมฝึกผิดหรืออย่างไรครับ?
ขอคำอธิบายง่ายๆนะครับ ไม่เก่งมาก ขอบคุณครับ