เรื่องมันมีอยู่ว่า เราได้รู้จักกับเพื่อนผู้ชายคนนึงตั้งแต่มต้นจนตอนนี้เรากำลังจะขึ้นมหาวิทยาลัยตอนม ต้นเราอยู่ห้องเดียวกันเราสนิทกันมากในระดับนึงเลยแหละ มีอะไรคุยได้ทุกเรื่องพ่อแม่เราก้รู้ว่าเรามีเพื่อนผู้ชายคนนี้พ่อแม่ของเพื่อนเราก็รู้ คือเราอยากรู้ว่าตอนมต้นเราสนิทกับเขามากแต่พอมปลายอยู่ต่างห้องกันแต่เราก้ยังเหมือนเดิมนะไปไหนมาไหนก็ยังไปด้วยกันแต่เราบอกเลยว่าเพื่อนคนนี้ดีมากๆมากที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้เขาเป็นเพื่อนผู้ชายคนนึงที่เข้าใจทุกอย่างใส่ใจรายละเอียดเล็กน้อย ทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนผญเราควรจะใส่ใจมากกว่าเขาแต่กลับกลายเปนเพื่อนคนนี้ที่ใส่ใจเรามากกว่า คือจะว่ายังไงดีคือเขาดีกับเรามาตลอด คือเพื่อนเราเลิกกันแฟนมาพักนึงแล้วเราก้คุยเปนเพื่อนเขาตลอดเหมือนมต้นเลยไม่มีอะไรเปลีย่นแปลง แต่เราแค่กลัวว่าถ้าเข้ามหาลัยเขาจะหายหรือเปลี่ยนไปตอนนี้เรายังสนิทกันก็จริง แต่อนาคตเราไม่รู้เลยว่าจะเป็นยัง ทุกวันนี้เราก็ยังคุยกันอยู่ เราไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เราเป็นที่กลัวเรามันเกิดขึ้นได้ยังไง เราไม่รู้ว่าที่เรากลัวทุกวันนี้คืออะไรจริงๆเราพยายามคุยให้น้อยลง เพราะเรากลัวเขาไม่ตอบหรือเขาหายไป เราไม่อยากสนิทกับใครมากๆแล้ววันนึงหายไป เราเป็นโรคอย่างนึงเลยแหละ5555 คือเราแคร์คนรอบข้างมากๆแคร์มากถึงมากที่สุดเวลาเราคุยหรือให้คำปรึกษาใครเราเต็มที่แม้มันจะไม่ใช่เรื่องของเราเลยด้วยซ้ำ เราชอบทำให้คนอื่นสบายใจ แต่เหมือนบ้างครั้งเราไม่รู้ว่าเราให้มากไปหรือป่าวแคร์มากไปไหม อย่างน้อยเพื่อนกันมันก็คงต้องมีเส้นระหว่างกัน คือเรากลัวว่าถ้าวันนึงเพื่อนคนนี้หายไป ตัวเราเองแหละที่จะเสียใจหรือแย่ ช่วยบอกวิธีหน่อยได้ไหมคะว่าทำยังไงให้เลิกกลัว หรือให้หายจากความรู้สึกนี้ ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ