อันนี้เป็นกระทู้แรกของผม ถ้าผิดพลาดอะไรขออภัยด้วยครับ
               ผมได้รู้จัก ผญ.คนนึงตั้งแต่ตอน ม.ต้นครับ เรารู้จักกันตั้งแต่ม.1 แล้วทำความรู้จักกันมาเรื่อยๆ ผมเป็นผช.ประเภทที่คอยช่วยคนอื่นแก้ปัญหาได้(แต่ของตัวเองไม่ค่อย)และมีหลายๆคนจะบอกว่า "คุยกับผมเเล้วรู้สึกสบายใจ" ซึ่งนี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมสนิทกับ ผญ.คนนี้ครับ หลังจากจบม.ต้นเราก็ย้ายไปเรียนตามที่ถนัด ก็จะไม่ค่อยได้คุยกันมาก ซึ่งส่วนนี้เราจะนัดไปเจอกันแทนผมก็จะพาเขาไปกินของที่เขาชอบแล้วค่อยคุยกัน จนหลังๆผมรู้สึกว่าได้ใกล้ชิดกันผมยิ่งรู้สึกมากกว่าชอบซะแล้ว ล่าสุดเราได้ไปเที่ยวด้วยกันซึ่งไปกับครอบครัวของฝ่ายผญ.(มีแม่,พ่อ,ผญ,ผม)รวมกัน4คน เนื่องจากความสนิทหรืออะไรไม่รู้ที่ทำให้เขาและผมชอบเล่นอะไรถึงเนื้อถึงตัวกันได้(กับผช.คนอื่นถ้า her ไม่สนิทจะปัดออกทันที) คือวันนั้นเราเหมือนแฟนกันมาก แต่ในใจลึกๆผมคิดว่าเขาคงคิดว่าเพื่อนสนิท ซึ่งพ่อแม่ฝ่ายหญิงไม่ว่าอะไรครับ เพราะเขารู้สึกไว้ใจผมได้(เนื่องจากเวลาsheมีปัญหาจะมาปรึกษาผมและเล่าให้คนที่บ้านฟังว่าคนนี้ช่วยไว้อะไรประมาณนี้) ในวันนั้นที่กลับมาจากได้ไปเที่ยวด้วยกันมา ผมมีความรู้สึกที่ชัดเจนมากจน ซึมไปนิดนึงเลยที่จากกับเขาไป
               หลังจากตอนม.ต้นก็ผ่านมาประมาณ 2-4 ปีแล้วที่ผมแอบชอบเขามา (แต่ขอยอมรับว่าระหว่างนั้นผมก็มีแฟนบ้าง แต่ก็รู้สึกว่ายังไม่ใช่ซักคนถึงบางคนจะคบกันมาได้ถึงปี ก็ยังไม่รอด)  ไม่นานมานี้ผมลองไปปรึกษา รุ่นพี่ของผม เขาให้คำตอบกับผมว่า "ถ้ารู้สึกแบบนี้กับเขาจริงๆ อย่าพึ่งบอก ให้เรามีความสุขแบบนี้ไปก่อนแหละดีแล้ว ถ้าบอกไปแล้วเขาปฏิเสธ อาจจะทำให้ซึมจนไม่เรียนไม่ทำงานไม่ทำอะไรเลยก็ได้แย่กว่านั้นคือ เสียเพื่อน แต่ถ้ารออีกซัก2-3ปี แล้วความรู้สึกของต่อเขายังชัดเจนแบบนี้อยู่ ก็บอกเขาไปเลย เพราะถึงตอนนั้นกับเขาคงโตพอที่จะคิดเรื่องแบบนี้ว่าต้องทำยังไงกับเรื่องแบบนี้ได้แล้ว"
          เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ จึงอยากจะลองถามหลายๆคนว่าผมควรทำอะไรดี
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ที่ผมรู้สึกว่ามันมากกว่าชอบคือ เวลาเขามาปรึกษาผม ผมจะรู้สึกมากกว่าการให้คำปรึกษาผมจะเป็นห่วงเขาซะมากกว่า ผมคิดว่าถ้าผญ.คนนี้มีปัญหาผมต้องช่วยให้ได้ โดยเป็นสิ่งที่ผมสามารถทำให้เขาได้ ไม่ว่าจะไปไหนหรือทำอะไรต่อให้ผมไม่ชอบ แต่ถ้ามีเขาร่วมอยู่ด้วยผมก็จะทำหรือไปด้วย