ไม่รู้ว่าผมเครียดเกินไปหรือเปล่า หรือวิตกเกินไปไหม ผมอายุ 27 แล้ว เริ่มจะมองหาความมั่นคงของชีวิตทั้งหน้าที่การงาน การเงิน ต่างๆ ส่วนหนึ่งที่ทำให้วิตกจริตก็อาจจะเป็นการได้เห็นวิถีชีวิตของเพื่อนๆในเฟสที่ได้ดิบได้ดีกันมากๆ ในขณะที่ผมเป็นแค่พนักงานบริษัทเอกชนไม่มั่นคง ไม่ได้รับราชการ ไม่มีความรู้มากกว่าที่มีอยู่ ก็รู้อยู่นะว่ากว่าพวกเพื่อนๆนัองๆจะมาถึงวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย พวกเขาคือแบบอย่างที่ผมอยากจะทำตามให้ได้บ้าง แต่ผมก็ไม่เคยทำได้อย่างเขาผมรู้ว่าผมพยายามน้อยเกินไป ผมเห็นเขาขายครีม ขายของกันสนุกสนานก็ทำไม่ได้ จะทำโน่นทำนี่ก็ไม่รู้จะทำจะเริ่มยังไง ฮึดสู้กระกระสนอยากได้อยากมีแบบเขาจนเหนื่อย
       เมื่อก่อนเคยบอกกับตัวเองว่าไม่ต้องการข้าวของสิ่งใดเลยอยากพอเพียงไม่ต้องมีมากหรือน้อยเกิน คิดเสมอว่าโตมาจะไม่ขับรถ ใช้ชีวิตแบบสันโดษไม่มีอะไรเลยเงียบๆ แต่พอเอาเข้าจริงการไม่มีอะไรนั้นในวันนี้มันทำให้ชีวิตจืดและหน่วงรั้งความเจริญบางอย่างของชีวิต
   หากย้อนกลับไปได้ผมคงจะขยันให้มากกว่านี้ ผมรู้ว่าผมขยันน้อยกว่าคนอื่นเขา คงไม่โทษโชคชะตาเพราะผมไม่มีความพร้อมเอง ทำอะไรได้ไม่มากนอกจากการทะเยอทะยานไปวันๆ
  เพื่อนๆที่ได้อ่านข้อความเหล่านี้ อย่าทำตัวเหมือนผมเลย เพราะยิ่งอายุมากก็รู้ว่ายิ่งเหนื่อย โชคและโอกาสไม่เคยเข้าข้างคนไม่พร้อม อยากให้ทุกคนเพิ่มพูนความรู้ให้มากๆ แล้วชีวิตก็จะดีเอง...