ก่อนอื่นนั้นผมต้อง บอกก่อนเลยว่า ไม่อยากจะตั้งกระทู้อะไรแบบนี้ แค่อยากพ้นสภาวะจิตใจที่ตัวเองเป็นแบบนี้ คือผมเวลามีปัญหาอะไรก็มักจะเข้ามาอ่านคอมเม้นดีๆเพื่อเป็นกำลังใจอยู่เสมอ ทำให้เราได้รู้ว่าไม่ได้มี เรา คนเดียวที่ต้องพบกับปัญหาเหล่านั้น
เรื่องมีอยู่ว่า ผมอาศัยอยู่กับครอบครัว เป็นบ้านที่มีพื้นที่ขนาดยาวแต่ไม่ใหญ่มาก มีบ้านสองหลัง ญาติ(ลุงกับป้า)อยู่หลังหนึ่งใกล้ๆกัน อีกหลังมี(ผม แม่ ตาแล้วก็ยาย) คือครอบครัวผมส่วนใหญ่จะมีแต่คนเห็นแก่ตัว มีแค่ผมกับแม่ ที่ตากับยาย พอจะพึ่งพาอาศัยได้ นอกนั้นญาติคนอื่นๆก็เห็นแก่ตัวกันหมดไม่มาดูแลรับผิดตาและยาย เพราะงั้นภาระส่วนใหญ่ทั้งหมดจึงตกมาอยู่ที่ผมกับแม่ ไม่ว่าจะเป็น การไปรับไปส่ง พาไปโน้นไปนี้ ดูแลงานในบ้านนิดๆหน่อยตามประสา แต่ปันหามันอยุ่ที่ว่า ตาและยาย เป็นคนหัวโบราณ ขี้เหนียวมากๆ เป็นคนที่ชอบหวงของ ไม่ว่าจะเป็นของเล็กๆน้อยๆ ถ้ามีอะไรหายไปสักอัน แกมักจะมองโลกในแง่ลบเสมอ จะโทษว่าผมเอาไปบ้าง คนนั้นเอาไปบ้าง แต่พอมาหาดูๆดีแกเปนคนลืมไว้ตรงนี้เอง แต่ถ้ายังหาไม่เจอก็บ่นไปจนน้ำไหลไฟดับ แกเป็นคนชอบคิดเล็กคิดน้อย สี่สาห้าบาท ก็ยังขี้เหนียว บางทีเรื่องไม่เป็นเรื่องก็ทำให้เปนเรื่องบ้าง ผมไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลยบางทีอยากจะไปไหนทำอะไรยังต้องรีบทำรีบเร่ง ทำอะไรไม่เคยได้ทำแบบสบายๆเหมือนคนอื่นเขาเลย ต้องมีภาระมารับใช้เสมอๆ ญาติคนอื่นๆก็สบายไปไม่ต้องดูแลไม่ต้องทำอะไรไม่ต้องคอยฟังตากับยายบ่น ไม่ต้องรับรู้ปันหา บางผมก็อยากจะเปนบ้าตาย ต้องทนฟัง ทนทำอยุ่คนเดียว บางทีไม่มีที่ระบายก็นั่งคิดจนสมองจะแตก ไม่รู้จะทำยังไงแต่แค่ถอนใจไปวันๆ ไม่เคยได้มีเวลาเป็นของตัวเองเลย ผมควรทำไงดีคับถึงจะหลุดพ้นกับสภาพจิตใจที่เปนแบบนี้เพราะผมอยุ่ทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลยมีแต่ทุกข์ลงทุกๆวัน ผมก็มีธุระที่ต้องการจัดไหนจะต้องแบ่งเวลามารับภาระนี้บางทีธรุะของตัวก็เองก็ทำไม่ทันเพราะแบบนี้ ผมควรทำไงดีคับ รบกวนหน่อย ไว้จะมาเล่าต่อนี้แค่เริ่มต้น....