เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ 4 ก่อน เป็นความรู้สึกที่ผมไม่เคยเข้าใจมาตลอด

ขอเล่าแบบกระชับ  เคยมีเพื่อนหญิงคนนึง สนิทกันมาก รู้จักกันเป็นเพื่อนตั้งแต่ปี 1 จนจบปี 4 คุยกันแบบเพื่อนมาตลอดสนิทกันมาก อาจเพราะมีความชอบที่ใกล้เคียงกัน คือชอบอ่านนวนิยายและสนใจงานเขียน เราผ่าน 4 ปีของความเป็นเพื่อนกันแบบที่จะหาความสนิทที่มากกว่าที่เป็นอยู่ไม่ได้อีก

หลังเรียนจบ ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปคนละทาง มีหน้าการงาน มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ แต่ยังคงโทรคุยกันตลอด ถามทุกข์ สุข เจอกันไม่บ่อยนักเพราะงานคนละสาย และต่างยุ่งด้วยกันทั้งสอง

เวลาผ่านไป 3 ปี อายุเริ่มมากขึ้น ต่างคนต่างไม่มีแฟน (ผมมีมาและไปเรื่อยๆไม่จริงจัง) ส่วนเพื่อนผม เข้าใจว่าไม่เคยมีใครตั้งแต่สมัยเรียน  

มีวันนึงเธอนัดเจอผม (เมื่อ 4 ปีก่อน) เธอบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย ถามเรื่องอะไร ไม่บอก ผมไปเจอเธอในเย็นวันนั้น

แว๊ปแรกที่เจอผมสังเกตุ เธอแต่งกายสวยและแปลกไปกว่าที่เคยเจอ (ปกติเธอแต่งตัวเรียบๆ) วันนี้ออกแนวสาวมั่นเซ็กซี่นิดๆ ซึ่งผมไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่
ตรงนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าบางอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป ตอนนั้นไม่แน่ใจว่าคืออะไร แต่ลึกๆ รู้สึกไม่คุ้น ทั้งที่สนิทกันมาก หลายปีที่เป็นเพื่อนกันเริ่มไม่ชัดเจน  

หลังกินข้าว (ร้านอาหารญี่ปุ่น มารู้ตอนหลังว่าเธอใช้เวลาหลายวันในการเลือกร้านนี้ แบบบรรยากาศ ความเป็นส่วนตัว สไตล์การตกแต่งแบบนั่งกินข้าวกับคู่รัก )  เธอคุยกับผมแบบเปิดอก

จะเรียกว่าเป็นอกก้ไม่ถูกเพราะเธอบอกให้ผมหันหลัง และเธอก็หันหลัคุยกับผม นั่งหันหลังคุยกัน  เข้าใจว่าคงไม่อยากเห็นสีหน้าผมในตอนนั้น

เพราะบอกตรง ๆ ช็อคมาก

"เธอบอกว่าชอบผม ชอบในแบบคนรัก ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่รู้สึกมานานแล้ว"

คำถามต่อมาคือ เธอถามว่า "แล้วผมละรู้สึกแบบไปนกับเธอ"

หลายวินาทีกว่าผมจะเรียกสติคืนมา ผมดึงไหล่เธอให้หันหน้ามา เพื่อจะได้สังเกตสีหน้าเธอชัดๆ  ผมเห็นร่องรอยแห่งความวตกกังวล ความกลัว และความคาดหวังที่เด่นชัดมาก  มากจนผมเริ่มกลัว

ผมเงียบ พูดอะไรไม่ถูก บอกตรงๆ คิดไม่บอกว่าควรจะบอกว่าอะไรดี เงียบไปนานแค่ไหนไม่แน่ใจ แต่เหมือนนานมาก มันอึดอัด บรรยายไมู่ถูก รู้สึกเหมือนใครไม่รู้ มาทุบหัวหนักๆ

เธอถามย้ำอีกรอบ ...และ ถามอีกครั้งว่าจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ ? ..เสี่ยงเธอเริ่มพร่า แปร่งๆ และ เริ่มสั่นๆ  

เป็นคนอื่นจะตอบยังไงผมไม่ทราบ เคยเจอในหนังมาหลายเรื่อง ไม่คิดว่าเจอกับตัว

จำได้ดีว่าว่าวันนั้นเลือกตอบตามความรู้สึก คือ ผมจ้องหน้าเธอให้ชัดเจนอีกครั้งและบอกไปว่า

"จะให้บอกว่าไงดีล่ะ รู้จักมาตั้งแต่วันแรกถึงวันนี้ 7 ปีกว่า เรารู้สึกแบบเพื่อน เพื่อนที่สนิทมากที่สุด"

เธอเงียบ +อึ้ง และผมก็เงียบ เพื่อตั้งสติ ก่อนจะบอกต่อไปอีก แบบใจร้ายมาก ไม่รู้ทำไปได้ยังไง

" มันเป็นไปไม่ได้หรอก ผมรัก....(ชื่อเพื่อน) ในแบบคนรักไม่ได้ เราเป็นเพื่อนกัน" สาบานว่าผมรู้สึกอย่างนี้มา 7 ปีกว่าจริงๆ ไม่เคยเปลี่ยน ทั้งที่เธอก็จัดว่าเป็นผู้หญิงที่ดูดี มีคนมาจีบพอควร

นั่งเงียบไปอีกนาน ....ได้ยินแค่เสียงลม และเสียงสะอื้นน้อยๆ

เธอขอตัวเข้าห้องน้ำ ...เข้าใจว่าเข้าไปร้องไห้ ส่วนผมยังนั่งด่าตัวเองในใจ ผมทำผิดพลาดไปเสียแล้ว ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ดีไปกว่านี้ แต่ถ้าให้เลือกที่จะโกหก แล้วค่อยบอกทีหลัง ผมคงชั่วมากที่ให้ความหวัง  

วันนั้นเราแยกทางกัน ต่างคนต่างกลับบ้านไปพร้อมกับความรู้สึกใหม่

คนหนึ่ง ผิดหวัง อีกคน เสียใจ  แต่สิ่งที่รู้สึกเหมือนกันคือ เราไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้อีก เธอคงไม่อยากเจอผม แม้ผมยังอยากให้มันเหมือนเดิม ผมไม่เคยโทษเธอที่รู้สึกกับผมแบบนั้น ผมเหตุผลมาจากการที่เราใกล้ชิดกันมากเกินไป    

หลังจากนั้น แม้ผมจะโทรหา คุยเฟส กับเธอบ้าง เพื่อหาทางประสานรอยที่ผมทำให้มันมีแผล แต่สุดท้าย จบไม่สวยครับ

เธอหายไป เปลี่ยนเบอร์ ปิดเฟส

ที่ทุเรศที่สุดคือผมไม่รู้ว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน ผมเข้าใจว่าสนิทกันมาก แต่ส่วนใหญ่เธอรู้จักผมดี บ้าน ที่ทำงาน เพื่อนฝูง แต่เอาเข้าจริง ผมรู้จักเธอน้อยมาก จนน่าละอายใจ แต่พยามสอบถามจากคนรู้จักเธอ

เธอย้ายที่ทำงาน ย้ายที่อยู่ และ เพื่อนที่เธอสนิท  บอกว่า เธอกำลังทำใจ บอกให้ผมอย่าไปรื้อฟื้นมันอีก  

ผมเลยหยุด และ จบความสัมพันธ์กับเธอในลักษณะนั้น

ผ่านมา 5 ปี ผมแต่งงาน มีครอบครัวแล้ว  แต่ความรู้สึกและความคิดถึงเก่าๆ มันวนเวียนกลับมา เลยนั่งเขียนกระทู้สนทนา  อยากรู้ด้วยว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง สบายดี มีความสุข ใช้ชีวิตอย่างไร  

และ สุดท้าย ผมอยากรู้จริงๆ ว่าผมพลาด หรือ ผิดตรงไหน  ผมควรตอบ อย่างไร ....ใครพอจะให้คำตอบได้มั้ย