สวัสค่ะ เรื่องที่เราจะเล่ามันก็ไม่เชิงเผชิญแบบ ต่อสู้ในหนังจีนไรงี้นะ คือเราพึ่งนึกออกได้เมื่อวานว่าอ่อ... แต่เรามีปัญญาใช้แค่กระทู้คำถามอ่ะค่ะ บัตรประชาชนหาย อ่ะ เริ่มเรื่องกันเลย
ย้อนไป 10 ปีที่แล้ว ตอนเราอายุ 5 ขวบ ซึ่ง ตอนนั้น พ่อกับแม่เราก็ไปหาทำงาน เราจะได้อยู่กับพ่อแม่แค่ เสาร์อาทิตย์ซะส่วนใหญ่ วันหยุดเทศกาลต่างๆด้วยนะ แต่ตอนนั้น แม่เราฝากเรากับพี่ชายไว้กับป้าที่เป็นญาติกัน ป้า อยู่แฟต ทหารเรือค่ะ ก็จะมี พี่ชายเรา 7 ขวบ พี่สาวเรา อายุเท่าพี่ชาย 1 คน รวมเป็น 3 คน ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่รู้นะคะ อยู่ๆ ก็อยากไปเล่นตรงศาลเจ้าแม่ท้ายแฟรตค่ะ ตรงนั้นอากาศดีมากๆ เลยนะ ลมเย็นสบาย มีต้นโพธิ์ ใหญ่ๆให้ร่มเงา แถมมี ชิงช้า กับไอ้ลูกโลกหมุนๆ แล้วก็ ทรายให้เล่นนะ ตอนเด็กๆก็คิดว่า ที่นั่นดูดี๊ดูดี ทำไมโตมาไม่กล้าไปที่นั่นเลย น่าลัวแปลกๆ ฮ่าๆๆ อ่ะ เล่าละ พอไปก็เล่นกันค่ะ ไปถึงก็มี เด็กน้อยเด็กใหญ่ประมาณ 5-6 คนได้ พวกเราก็ขอไปเล่นด้วย เราก็เล่นลูกโลกค่ะ ทีนี้ มึน ไม่ไหว ไปนั่งใต้ต้นโพธิ์ มันโล่งสบาย แล้วก็มีพี่สาวคนนึง ผู้หญิง ใส่ชุดไทยสีชมพูสวย ตัวขาวมาก ผมยาว แต่จะหน้าไม่ได้อ่ะ แต่รู้ว่าเขาสวยมากเลยนะ เขามานั่งพับเพียบข้างๆเราค่ะ เขายิ้มให้เราแล้วเราก็ยิ้มตอบเขาแบบเด็กๆไร้เดียงสา เขาถามเราว่า "เหนื่อยรึป่าวจ๊ะหนู เอาน้ำเอาขนมไหม" เราก็ตอบแบบแม่สอนเราไว้ "ไม่เอาค่ะเกรงใจ แม่บอกไม่ให้กินของคนแปลกหน้า" เขานิ่งสักพัก แล้วพูดตอบมาว่า "ฉันไม่ใช่คนแปลกหน้า ฉันเป็นคนดูแลที่นี่" แล้วเขาก็วางขนม จำได้ว่าเป็น ฝอยทองกับทองหยอดนะ ใส่ตะกร้ากลางๆมา แล้วก็น้ำแดง เราจะพูดขอบคุณแต่เหมือนตอนนั้นเรากระพิบตาครั้งนึงแต่เหมือนหลับตานานๆแล้วเขาก็หายไปแต่ขนมยังวางอยู่ไอเราก็ หยิบไป แล้วก็จะยกไปแบ่งให้พี่ๆ เพื่อน ที่มาเล่นกับเรา พี่ชายเราถามว่า เอาขนมมาจากไหน ใครให้มา เราก็ตอบตรงๆเลยค่ะ ว่าพี่สาวใส่ชุดไทยให้มา พี่เราก็ไม่คิดอะไรมั้ง เลยพากันนั่งกิน กัน 7 8 คน พอมานั่งนึกอีกที ว่าผู้หญิงคนนั้นใช่เจ้าแม่ที่เขาไหว้กันรึป่าวนะ หรือจะเป็นคนบา แต่คนบ้าคงไม่สวยขนาดนั้นอ่ะ เหตุการณ์นี้ ทำให้เราเชื่อสนิทใจเลยค่ะว่าเจ้าแม่มีจริง
ต่อมา ขอตั้งชื่อว่าเปรต
เรื่องนี้มันเป็นเหตุการณ์ตอนที่เรา ยังไม่เข้าอนุบาลเลย ประมาณ 3 4 ขวบได้มั้ง วันนั้นเป็นฤดูฝนค่ะ พวกเรา ครอบครัวก็พากันไปงานศพใครสักคนอ่ะ เค้าไม่รู้อ่ะว่าเป็นใคร แต่น่าจะเป็นงานศพอ่ะ พ่อแม่มาเล่าให้ฟังอีกที บอกว่า ตอนนั้น ฝนก็ตก พระสวดเสร็จแล้ว แต่ติดฝน กลับบ้านไม่ได้ ไม่มีรถกระบะค่ะ ตอนนั้น พ่อแม่ใช้ JR อยู่เลย เราก็ยังเด็กพ่อแม่กลัวลูกเป็นหวัดเลยติดอยู่ที่ศาลา แต่ยังมีคนเยอะอยู่ค่ะ เราก็วิ่งเล่นตามภาษาเด็กไป ทีนี้ มันเป็นภาพติดตา แบบติดตาจริงๆตอนนี้ยังจำได้อยู่เลยค่ะ เรามองออกไป ประมาณเกือบประตูวัดได้ เราเห็น คนที่ไม่เหมือนคนค่ะ ตัวสูงยาวเลยประตูวัดเลยค่ะ สูงมากกกกกกก เนื้อหนังถลอก แดงๆ เหมือนโดนอะไรเผา ตาโปนๆ ใหญ่ๆ หน้าโล้น แบบมีแต่ตาอ่ะ ถ้าเปรียบตอนนี้ เราว่าเหมือนเอเลี่ยนเลยค่ะ แล้วเขาก็หันมาหาเราแล้วทำท่าเหมือนเดินมา มันน่ากลัวมากเลยนะ เราเลยวิ่งไปร้องไห้ไปหาพ่อเราค่ะ ร้องใหญ่เลย พ่อถามว่าเป็นไร เราก็บอกว่า คนตัวสูง ๆๆๆ น่ากลัว ไม่เอาหนูไม่มอง น่ากลัว ไม่อาววว ฮือๆ ร้องๆๆๆ น่ากลัวมากๆๆๆๆๆ เลยนะ พ่อเราเลยนึกว่าต้องเป็นเปรตแน่ๆ และก็พาไปให้พระลดน้ำมนต์ให้ เขาบอกว่าเด็กคนนี้หมั่นทำบุญ นะ เพราะเราค่อนข้างจิตอ่อน เห็นอะไรง่ายๆ และเราก็ทำบุญเรื่อยๆ ค่ะ ไม่เจออะไรแปลกๆอีก
ต่อไป เงาปริศนาหอพักนักกีฬา
ปีที่แล้ว อยู่ ม.4 เนี่ยแหล่ะ เราได้มีโอกาศเข้าค่าย แบบ ยังไงดีหล่ะ จะมีคนต่างชาติ มาปนๆด้วย เพราะเป็นค่าย IYF ค่ะ แล้วเราได้ไปนอนในหอพักนักกีฬา แล้วตอนกลางคืนค่ะ ช่วงแย่งกันอาบน้ำ ฮ่าๆๆ ห้องน้ำเต็มทุกห้อง แถมห้องน้ำเสริมก็ยังคิวยาวอีก พี่เขาบอกว่า ให้ไปใช้ชั้น 2 ของหอพักอีกหอได้ เดินขึ้นบันไดหน้าหอไป พอเราขึ้นไปกับเพื่อนในแก๊ง (คนไทยจ๋า) มันมืดมากกกก ไอเราก็แบบด้วยความที่ทนไม่ไหวแต่พอมองเห็นรางๆว่าข้างหน้าเป็นห้องน้ำ เลยเดินไปกับเพื่อนไปเปิดไฟข้างหน้า ก็สว่างพอเข้าไปปรากฎว่าเป็นห้องส้วมค่ะ เราก็แบบเห้อแก ไปตรงนั้นกันป่าว เผื่อเป็นห้องอาบน้ำ แต่พอกำลังะเดินไปปุ๊บ มืด มาก มืดกว่าเก่า มืดถึงขั้นที่ว่า อย่าไปเลย จบความคิดตรงนั้น เราเห็น เงาแบบ วิ่งมาแต่ไกลแล้วก็ทะลลุเข้าห้องน้ำไปเลย ป๊ะเท่านั้นแหล่ะค่ะ เรานี่เดินหนีเลย เพื่อนเราก็งง ว่าเราจะรีบไปไหน พอลงมา แล้วตอนกลับเราถึงเล่าให้เพื่อนฟังค่ะกลัวเพื่อนจะกลัวกัน
ต่อไป นางไม้
ไม่รู้เป็นอะไร ถูกโฉลกรึป่าวก็ไม่รู้นะคะ ชอบเจอนางไม้ไม่ก็เจ้าแม่ เจ้าที่ไรงี้ วันนั้นวันที่ 4 มีนา งานหนังสือ เราก็ไปงานหนังสือ กลับมา มันจะเป็นทางเลี้ยวเข้าบ้านเราค่ะ แล้วจะมีตลาดขนานกับถนนเข้าบ้านอยู่ แล้วตรงต้นไทร จะมีคนสติไม่ดีเสียชีวิตอยู่ที่นั่นค่ะ เราก็มองไปเพื่อแบบ เอ๊ะ ของใช้ เตียงบ้านน้อยๆของเขายังอยู่มั้ย (บ้านน้อยๆของเขาติดกับต้นไทรค่ะ) เราก็มอง อยู่ๆ ก็เห็นรูปร่างเหมือนผู้หญิง ใส่ชุดผ้าไบสีชมพู กระโปรงสีชมพู ไม่เห็นหน้าค่ะ ไอที่ห้อยๆของต้นไทรบังไว้ ผมยาวๆ ตัวขาวๆ ไม่เห็นเท้า เราเห็นเราก็หันมา แล้วหันกลับไป ก็ไม่เห็นค่ะ มืดเลย กลับบ้านไปเล่าให้แม่ฟัง แม่บอกว่าเป็นหุ่นที่เขาแขวนถวายเสื้อให้แม่ต้นไทรรึป่าวเราก็ โอเค เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไปไหว้กุมาร พาแม่ไปดูเลยดีกว่า เช้าวันต่อมาค่ะ แม่ก็ขี่รถไป เราก็หันไปมอง ปรากฎว่ามีหุ่นจริงๆ แต่... หุ่นใส่เสื้อสีฟ้า ส่วนเสื้อสีชมพู ถูกวางกองอยู่กับพื้นค่ะ
แค่นี้แหล่ะค่ะ พอแล้วเนอะ ขี้เกรียดเล่าอีกเอาแค่คร่าวๆ ไปดูคนอวดผีละ ฝันดีคร๊าาา
ประสบการณ์เผชิญหน้ากับผี
ย้อนไป 10 ปีที่แล้ว ตอนเราอายุ 5 ขวบ ซึ่ง ตอนนั้น พ่อกับแม่เราก็ไปหาทำงาน เราจะได้อยู่กับพ่อแม่แค่ เสาร์อาทิตย์ซะส่วนใหญ่ วันหยุดเทศกาลต่างๆด้วยนะ แต่ตอนนั้น แม่เราฝากเรากับพี่ชายไว้กับป้าที่เป็นญาติกัน ป้า อยู่แฟต ทหารเรือค่ะ ก็จะมี พี่ชายเรา 7 ขวบ พี่สาวเรา อายุเท่าพี่ชาย 1 คน รวมเป็น 3 คน ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่รู้นะคะ อยู่ๆ ก็อยากไปเล่นตรงศาลเจ้าแม่ท้ายแฟรตค่ะ ตรงนั้นอากาศดีมากๆ เลยนะ ลมเย็นสบาย มีต้นโพธิ์ ใหญ่ๆให้ร่มเงา แถมมี ชิงช้า กับไอ้ลูกโลกหมุนๆ แล้วก็ ทรายให้เล่นนะ ตอนเด็กๆก็คิดว่า ที่นั่นดูดี๊ดูดี ทำไมโตมาไม่กล้าไปที่นั่นเลย น่าลัวแปลกๆ ฮ่าๆๆ อ่ะ เล่าละ พอไปก็เล่นกันค่ะ ไปถึงก็มี เด็กน้อยเด็กใหญ่ประมาณ 5-6 คนได้ พวกเราก็ขอไปเล่นด้วย เราก็เล่นลูกโลกค่ะ ทีนี้ มึน ไม่ไหว ไปนั่งใต้ต้นโพธิ์ มันโล่งสบาย แล้วก็มีพี่สาวคนนึง ผู้หญิง ใส่ชุดไทยสีชมพูสวย ตัวขาวมาก ผมยาว แต่จะหน้าไม่ได้อ่ะ แต่รู้ว่าเขาสวยมากเลยนะ เขามานั่งพับเพียบข้างๆเราค่ะ เขายิ้มให้เราแล้วเราก็ยิ้มตอบเขาแบบเด็กๆไร้เดียงสา เขาถามเราว่า "เหนื่อยรึป่าวจ๊ะหนู เอาน้ำเอาขนมไหม" เราก็ตอบแบบแม่สอนเราไว้ "ไม่เอาค่ะเกรงใจ แม่บอกไม่ให้กินของคนแปลกหน้า" เขานิ่งสักพัก แล้วพูดตอบมาว่า "ฉันไม่ใช่คนแปลกหน้า ฉันเป็นคนดูแลที่นี่" แล้วเขาก็วางขนม จำได้ว่าเป็น ฝอยทองกับทองหยอดนะ ใส่ตะกร้ากลางๆมา แล้วก็น้ำแดง เราจะพูดขอบคุณแต่เหมือนตอนนั้นเรากระพิบตาครั้งนึงแต่เหมือนหลับตานานๆแล้วเขาก็หายไปแต่ขนมยังวางอยู่ไอเราก็ หยิบไป แล้วก็จะยกไปแบ่งให้พี่ๆ เพื่อน ที่มาเล่นกับเรา พี่ชายเราถามว่า เอาขนมมาจากไหน ใครให้มา เราก็ตอบตรงๆเลยค่ะ ว่าพี่สาวใส่ชุดไทยให้มา พี่เราก็ไม่คิดอะไรมั้ง เลยพากันนั่งกิน กัน 7 8 คน พอมานั่งนึกอีกที ว่าผู้หญิงคนนั้นใช่เจ้าแม่ที่เขาไหว้กันรึป่าวนะ หรือจะเป็นคนบา แต่คนบ้าคงไม่สวยขนาดนั้นอ่ะ เหตุการณ์นี้ ทำให้เราเชื่อสนิทใจเลยค่ะว่าเจ้าแม่มีจริง
ต่อมา ขอตั้งชื่อว่าเปรต
เรื่องนี้มันเป็นเหตุการณ์ตอนที่เรา ยังไม่เข้าอนุบาลเลย ประมาณ 3 4 ขวบได้มั้ง วันนั้นเป็นฤดูฝนค่ะ พวกเรา ครอบครัวก็พากันไปงานศพใครสักคนอ่ะ เค้าไม่รู้อ่ะว่าเป็นใคร แต่น่าจะเป็นงานศพอ่ะ พ่อแม่มาเล่าให้ฟังอีกที บอกว่า ตอนนั้น ฝนก็ตก พระสวดเสร็จแล้ว แต่ติดฝน กลับบ้านไม่ได้ ไม่มีรถกระบะค่ะ ตอนนั้น พ่อแม่ใช้ JR อยู่เลย เราก็ยังเด็กพ่อแม่กลัวลูกเป็นหวัดเลยติดอยู่ที่ศาลา แต่ยังมีคนเยอะอยู่ค่ะ เราก็วิ่งเล่นตามภาษาเด็กไป ทีนี้ มันเป็นภาพติดตา แบบติดตาจริงๆตอนนี้ยังจำได้อยู่เลยค่ะ เรามองออกไป ประมาณเกือบประตูวัดได้ เราเห็น คนที่ไม่เหมือนคนค่ะ ตัวสูงยาวเลยประตูวัดเลยค่ะ สูงมากกกกกกก เนื้อหนังถลอก แดงๆ เหมือนโดนอะไรเผา ตาโปนๆ ใหญ่ๆ หน้าโล้น แบบมีแต่ตาอ่ะ ถ้าเปรียบตอนนี้ เราว่าเหมือนเอเลี่ยนเลยค่ะ แล้วเขาก็หันมาหาเราแล้วทำท่าเหมือนเดินมา มันน่ากลัวมากเลยนะ เราเลยวิ่งไปร้องไห้ไปหาพ่อเราค่ะ ร้องใหญ่เลย พ่อถามว่าเป็นไร เราก็บอกว่า คนตัวสูง ๆๆๆ น่ากลัว ไม่เอาหนูไม่มอง น่ากลัว ไม่อาววว ฮือๆ ร้องๆๆๆ น่ากลัวมากๆๆๆๆๆ เลยนะ พ่อเราเลยนึกว่าต้องเป็นเปรตแน่ๆ และก็พาไปให้พระลดน้ำมนต์ให้ เขาบอกว่าเด็กคนนี้หมั่นทำบุญ นะ เพราะเราค่อนข้างจิตอ่อน เห็นอะไรง่ายๆ และเราก็ทำบุญเรื่อยๆ ค่ะ ไม่เจออะไรแปลกๆอีก
ต่อไป เงาปริศนาหอพักนักกีฬา
ปีที่แล้ว อยู่ ม.4 เนี่ยแหล่ะ เราได้มีโอกาศเข้าค่าย แบบ ยังไงดีหล่ะ จะมีคนต่างชาติ มาปนๆด้วย เพราะเป็นค่าย IYF ค่ะ แล้วเราได้ไปนอนในหอพักนักกีฬา แล้วตอนกลางคืนค่ะ ช่วงแย่งกันอาบน้ำ ฮ่าๆๆ ห้องน้ำเต็มทุกห้อง แถมห้องน้ำเสริมก็ยังคิวยาวอีก พี่เขาบอกว่า ให้ไปใช้ชั้น 2 ของหอพักอีกหอได้ เดินขึ้นบันไดหน้าหอไป พอเราขึ้นไปกับเพื่อนในแก๊ง (คนไทยจ๋า) มันมืดมากกกก ไอเราก็แบบด้วยความที่ทนไม่ไหวแต่พอมองเห็นรางๆว่าข้างหน้าเป็นห้องน้ำ เลยเดินไปกับเพื่อนไปเปิดไฟข้างหน้า ก็สว่างพอเข้าไปปรากฎว่าเป็นห้องส้วมค่ะ เราก็แบบเห้อแก ไปตรงนั้นกันป่าว เผื่อเป็นห้องอาบน้ำ แต่พอกำลังะเดินไปปุ๊บ มืด มาก มืดกว่าเก่า มืดถึงขั้นที่ว่า อย่าไปเลย จบความคิดตรงนั้น เราเห็น เงาแบบ วิ่งมาแต่ไกลแล้วก็ทะลลุเข้าห้องน้ำไปเลย ป๊ะเท่านั้นแหล่ะค่ะ เรานี่เดินหนีเลย เพื่อนเราก็งง ว่าเราจะรีบไปไหน พอลงมา แล้วตอนกลับเราถึงเล่าให้เพื่อนฟังค่ะกลัวเพื่อนจะกลัวกัน
ต่อไป นางไม้
ไม่รู้เป็นอะไร ถูกโฉลกรึป่าวก็ไม่รู้นะคะ ชอบเจอนางไม้ไม่ก็เจ้าแม่ เจ้าที่ไรงี้ วันนั้นวันที่ 4 มีนา งานหนังสือ เราก็ไปงานหนังสือ กลับมา มันจะเป็นทางเลี้ยวเข้าบ้านเราค่ะ แล้วจะมีตลาดขนานกับถนนเข้าบ้านอยู่ แล้วตรงต้นไทร จะมีคนสติไม่ดีเสียชีวิตอยู่ที่นั่นค่ะ เราก็มองไปเพื่อแบบ เอ๊ะ ของใช้ เตียงบ้านน้อยๆของเขายังอยู่มั้ย (บ้านน้อยๆของเขาติดกับต้นไทรค่ะ) เราก็มอง อยู่ๆ ก็เห็นรูปร่างเหมือนผู้หญิง ใส่ชุดผ้าไบสีชมพู กระโปรงสีชมพู ไม่เห็นหน้าค่ะ ไอที่ห้อยๆของต้นไทรบังไว้ ผมยาวๆ ตัวขาวๆ ไม่เห็นเท้า เราเห็นเราก็หันมา แล้วหันกลับไป ก็ไม่เห็นค่ะ มืดเลย กลับบ้านไปเล่าให้แม่ฟัง แม่บอกว่าเป็นหุ่นที่เขาแขวนถวายเสื้อให้แม่ต้นไทรรึป่าวเราก็ โอเค เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไปไหว้กุมาร พาแม่ไปดูเลยดีกว่า เช้าวันต่อมาค่ะ แม่ก็ขี่รถไป เราก็หันไปมอง ปรากฎว่ามีหุ่นจริงๆ แต่... หุ่นใส่เสื้อสีฟ้า ส่วนเสื้อสีชมพู ถูกวางกองอยู่กับพื้นค่ะ
แค่นี้แหล่ะค่ะ พอแล้วเนอะ ขี้เกรียดเล่าอีกเอาแค่คร่าวๆ ไปดูคนอวดผีละ ฝันดีคร๊าาา