สวัสดีค่ะ ขอเกริ่นก่อนเลยนะคะว่า...กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก หรือเป็นกระทู้เปิดตัวของเราเลยก็ว่าได้ คือจริงๆเราก็สมัครสมาชิกไว้ตั้งนานโขละค่ะ(ประมาณ 10วันที่แล้ว แฮ่ๆ ) แต่ใช้การใช้งานไม่เป็นเงอะๆงะๆเลยปล่อยทิ้งไว้แรมปี มโน5555555555 อ้ะ...เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ คือเราต้องไปเรียนต่อที่ตจว.ซึ่งก็อยู่ไกลแบบคนละภาคกับบ้านเราเลยอ่ะค่ะ จริงๆเราเป็นคนเลือกเองนะคะ ว่าอยากไปที่นั่น ที่นี่ เพราะมันคือความฝัน และคือสิ่งที่เราปรารถนามานาน แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่า เราเป็นห่วงคนที่บ้าน(คุณยาย)น่ะค่ะ ท่านก็อายุอานามก็มากแล้ว ปีนี้ก็79 ปีเต็มแล้วค่ะ คุณยายของเราท่านไม่ค่อยจะแข็งแรงสักเท่าไหร่ ท่านเป็นคนอยู่นิ่งๆไม่ค่อยจะได้ ชอบหยิบนู่นทำนี่ ชอบดื้อชอบซุกซนเหมือนเด็กเลย ท่านเป็นคนน่ารัก ตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ ชอบยิ้มให้ลูกๆหลานๆ และเพื่อนบ้าน คุณยายเราท่านเป็นมิตรกับทุกคน ใครๆก็รักท่านค่ะ โดยเฉพาะเรา เรากับคุณยายอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เราเป็นเบบี๋ น่าร้ากกกกกกกก เราเป็นหลานที่สนิทที่สุดของคุณยายค่ะ(เรามีพี่น้อง 3คน) เวลาคุณยายไม่สบายใจ คุณยายก็มักจะระบายให้เราฟัง และเวลาที่เราไม่สบายใจ คุณยายก็เป็นคนแรกที่เรานึกถึงเสมอ... คือเราสนิทกันมากค่ะ และเราก็รักกันมาก เราเข้าใจกันทุกอย่าง อายุเป็นเพียงตัวเลขเลยจริงๆ แต่ประเด็นมันอยู่ตรงนี้ค่ะ ตรงที่ว่าที่บ้านตอนนี้คุณยายอยู่กับลูกชายของคุณยาย(พี่ของแม่เรา/ลุง) ในบ้านจะมีสมาชิกอยู่ 4คน คือ ยายเรา ลุง ป้า(ภรรยาลุง) และลูกสาวของลุง แต่เข้าใจความรู้สึกไหมคะว่า เค้าเหมือนอยู่กันแค่ 3คน มีกันอยู่ 3คนในบ้านตามประสาพ่อ แม่ ลูก แล้วคุณยายเราล่ะคะ ท่านจะอยู่กับใคร จะคุยกับใคร ถึงจะอยู่ในบ้านด้วยกันก็เถอะ แต่ก็อย่างว่าล่ะค่ะ ต่างคนต่างอยู่ เหมือนคนละครอบครัว ไม่รู้จักกัน ซ้ำร้ายไปกว่านั้น คุณยายเราต้องเสียใจ ร้องไห้บ่อยมาก(ก.ไก่100ตัว) เพราะครอบครัวนี้ นั่นคือเหตุผลไงคะ ว่าทำไมเราถึงต้องเป็นห่วง ทุกวันนี้ยังคิดอยู่เลยค่ะ ว่าจะทำยังไงดี ใจนึงก็อยากทำตามความฝัน ใจนึงก็เป็นห่วง แต่ตอนนี้เราก็ได้คุยๆกับพี่ชายและน้องสาวเราแล้วนะคะ ให้คอยเทียวไปเยี่ยม ไปเล่น ไปนอนเป็นเพื่อนท่านบ้าง ท่านชอบบ่นว่าเหงา ชอบชะเง้อมองหาหลานที่หน้าต่างห้องทุกวัน พูดแล้วน้ำตาจะไหลค่ะ ท่านเหนื่อยมาเยอะ และไม่ค่อยจะมีความสุขเท่าไหร่เลย มีแต่สิ่งบั่นทอนจิตใจ ทั้งๆที่อายุก็มากแล้ว เราอยากอยู่ดูแลท่านค่ะ เราสัญญากับท่านไว้หลายครั้งมากๆ ว่าเมื่อไหร่ที่เรามีการมีงานที่มั่นคง ยืนด้วยขาของตัวเองได้แล้ว เราจะรับท่านไปอยู่กับเรา เราจะเลี้ยงดูท่านเอง จะไม่ให้ท่านต้องลำบาก อยากให้ท่านมีความสุข นั่นคือสิ่งที่เราได้ให้สัญญาเกี่ยวก้อยซึ่งกันและกัน
มาถึงตอนนี้ค่ะ เราเลยอยากจะถามทุกๆท่านเลยนะคะ ว่าเราควรทำยังไงดี ถึงเราจะได้ดูแลท่านได้ดีที่สุด ณ จุดจุดนี้
*ปล.เราคงกลับบ้านได้ไม่บ่อยมากนักค่ะ ด้วยเพราะระยะทาง(แต่เราจะหมั่นหาโอกาสบ่อยๆนะคะ)

#ขอขอบคุณทุกท่านนะคะที่ช่วยแสดงความคิดเห็น