พอดีเจอคนจีนแปลมา เราก็แปลต่อ นับถือแฟนคลับจีนจริงๆ บางทีแปลทั้งคอนเสิร์ตก็ยังมี
นี่แค่พาร์ทแรก พาร์ทเดียวเล่นเอา...

รู้สึกว่าจะมีทั้งหมด 3 พาร์ท แต่ไม่รับประกันว่าจะออกมาครบมั้ยและครบเมื่อไหร่ เพราะต้นฉบับเพิ่งออกมาแค่พาร์ทเดียว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้http://www.tudou.com/programs/view/CBwMgzUwr2A

แต่พอดีเรารีบ ตื่นเต้ลลล อยากแบ่งปันโมเม้นต์เบิ้ลอิอันแสนหายาก เลยรีบๆเอาพาร์ทแรกมาก่อน ฮ่าๆๆๆๆ
พาร์ทนี้จบถึงแค่ตรงเพลง Kataomoi finally ถ้าใครจะนั่งอ่านไป ดูวีดีโอไปด้วยก็ตามสเบยยยย (ดูดิบในยูทูปเอาก็ได้นะ)
ต้องขออภัยที่ไม่มีปัญญาทำซับลงวีดีโอ...1.ขี้เกียจ 2.ทำไม่เป็น...

อาจจะแปลไม่ได้แบบเป๊ะๆ 100% เหมือนแปลจากญี่ปุ่นโดยตรง แต่เนื้อหาโดยรวมยังคงอยู่แน่นอน

ปล. ตัดส่วน intro ออก ตอนแนะนำเฮียก็ตัดออก ตรงที่จู บอกว่า "เพิ่งซ้อมละครเวทีเสร็จเมื่อกี๊ ก็มาเข้ารายการเลย"
เฮียก็บอกว่า "ซ้อมถึง 3 ทุ่มตะหาก ไม่ใช่เมื่อกี้" (ก็ดึกอยู่ดีอ่ะ เฮีย สู้ๆนะ อยากดูละครเวทีแล้ว) ส่วนนี้ตัดออกนะจ๊ะ
รู้สึกว่าตัวเองพิมพ์ "ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" เยอะมาก ไอ้จูเอาแต่หัวเราะร่าทั้งรายการเลย

เอาล่ะ เชิญรับชม



จู: ช่วงนี้เรามีโอกาสคุยกันอย่างนี้บ่อยเหมือนกันนะ
เร: บ่อยเหมือนกันนะ...มีด้วยเหรอ??
จู: มีดิ ตอนที่นั่งหาเรียวกังกันไง
เร: อ่า ตอนที่นั่งดูแมกกาซีน หาเรียวกังกันสินะ ยังพูดกันอยู่เลยว่าที่นี่สวยจัง อยากลองไปพักจังประมาณนั้นใช่มะ
จู: ใช่ๆๆ เรานั่งดูด้วยกัน
เร: แล้วจูรินะก็เอาแต่พูดว่า ไปด้วยกันเถอะ ตลอดเลย
จู: ใช่ไง
เร: ฉันก็คิดในใจว่า ฉันอยากไปคนเดียวอ่ะ
จู: แย่อ่า เป็นงี้ตลอดเลยน้า
เร: ก็ฉันชอบอยู่คนเดียวอ่า
จู: ก็นานๆที ไม่ดีหรอ
เร: ไปกับมาซานะก็ดีแล้วไม่ใช่หรอไง
จู: งั้นไปกันสามคนไม่ดีหรอ หรือว่าอิจฉาหรอ ฮ่าๆๆ
เร: ไม่ได้อิจฉาซะหน่อย แต่ว่านะ ที่ฉันอยากถามคือ ทำไมคราวนี้ถึงเรียกฉันมาล่ะ ครั้งแรกด้วย
จู: อ่าาาา เอ๋
เร: ก็ดีใจแหละนะ แต่จูรินะน่ะ เพื่อนตั้งเยอะตั้งแยะ
จู: เพื่อนตั้งเยอะตั้งแยะ อะไรเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
เร: ก็เห็นรู้จักกับคนตั้งเยอะนี่ อย่างทาคามินะซัง ชิโนดะซัง แล้วก็มาเอดะซัง แถมยังมีซายาเน่ พารูรุอีก เมื่อกี๊ก็พูดถึงคุณแม่ด้วย ยังมีสตาฟซัง อันนะเซนเซย์ แล้วยังอากิโมโตะซังอีก มีตัวเลือกให้เธอเลือกตั้งเยอะ แต่เธอกลับส่งไลน์มาหาฉันว่า เรนะจัง มาออก all night nippon ได้มั้ย
จู: เรื่องนี้ แน่นอนก็เพราะว่ามันจะได้เป็นที่ระลึกไงว่านี่คือ ANN ครั้งแรกของฉัน ในใจฉันคิดว่าเมมเบอร์ที่ความหมายต่อฉันมากที่สุด ก็ต้องเป็นเรนะจังแหละนะ
เร: ฮ่าๆๆ ตอนนี้พูดแบบนี้ จริงๆแล้วเธอส่งไลน์ไปหาทุกคนเลยใช่มั้ยล่ะ
จู: เฮ้ย คราวนี้อ่ะนะ ขอบอกเลย ไม่ได้ส่งหาใครเลยจริงๆ (ทำหน้าจริงจัง)
เร: จริงอ่ะ
จู: จริงๆ ส่งหาเธอแค่คนเดียว จริงๆนะ แม้แต่มาซานะยังไม่ได้ส่งหาเลย
เร: ฮ่าๆๆๆ มาซานะ น่าสงสารอ่า
จู: ฮ่าๆๆๆ ขอโทษนะ มาซานะ
เร: แต่ว่านะ ถ้าเป็น ANN มาซานะกับจูรินะ ฉันคงนั่งฟังอย่างตื่นเต้นล่ะ
จู: แต่ว่านะ ฉันกับมาซานะทำงานด้วยกันบ่อยไง
เร: นั่นสินะ
จู: ใช่ แต่ฉันกับเรนะจังไม่ค่อยได้มีโอกาสคุยกันเยอะ แฟนๆก็ไม่ค่อยได้เห็นอะไรแบบนี้เท่าไหร่ ก็เลย...
เร: หรอ??
จู: ใช่สิ ไม่ค่อยได้เห็นเลย
เร: อืม งั้นหรอ งั้นหรอ อ่า รายการสดแบบนี้ยังไม่เคยมีสิน้า
จู: เพราะงั้น ฉันเลยอยากให้เธอมาไง แล้วก็นะเวลาที่ฉันอยู่กับเรนะจัง ดีไม่ดีจะเยอะกว่าเวลาที่อยู่กับครอบครัวด้วยซ้ำ ช่วง 7 ปีนี้อ่ะ
เร: จริงหรอ งั้นสินะ
จู: เพราะงั้นคนที่เข้าใจฉันที่สุดแล้วอยู่ใกล้ที่สุดก็คือเรนะจังไง
เร: ค่ะ (ยิ้มกว้าง พร้อมขยับเก้าอี้เล่น เขินสินะ)
จู: เพราะงั้นก็เลยอยากให้เธอมา
เร: ขอบคุณมากค่าาาาา
จู: แล้วก็นะ โอกาสหายากแบบนี้ ฉันก็มีคำถามอยากถามเรนะจังเหมือนกัน
เร: อะไรอ่ะ
จู: คือเรื่องนี้อ่ะนะ กะว่าเปิดมาก็อยากถามเลย สายโตโยโกะที่สถานีชิบูย่าเปลี่ยนเป็นใต้ดินแล้วลำบากเลยเนอะ
เร: ฮ่าๆ ถึงจะลำบากนะ แต่ว่าเพราะบริษัทรถไฟใต้ดินทุกที่ต้องเจอปัญหาเยอะแยะอ่ะนะ
จู: อิอิ เรนะจังเนี่ย เรื่องรถไฟนี่รู้หมดเลยสินะ
เร: จ่ะ
จู: ฮ่าๆๆๆ
เร: จริงๆฉันก็ไม่ได้นั่งบ่อยหรอกสายโตโยโกะเนี่ย
จู: ฮ่าๆๆๆ จริงๆฉันก็ไม่เคยนั่งเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆๆๆ
เร: ถึงจะรู้ว่ามันเปลี่ยนเป็นใต้ดินแล้ว แต่จริงๆฉันไม่ได้ไปชิบูย่าเลย
จู: ฮ่าๆๆ ไอ้นี่น่ะ ฉันแกล้งเธอเล่น
เร: แล้วคำถามจริงๆอ่ะ คำถามจริงๆมีมั้ย
จู: คำถามจริงๆ รวมถึงรายการนี้ด้วยนะที่ฉันขอให้เรนะจังมา ก่อนหน้านี้ตอนวันเกิดฉัน ฉันก็ขอให้เรนะจังมา ตอนนั้นเธอก็ตกลง ขึ้นสเตจด้วยกัน แบบว่า เรนะจังน่ะไม่ว่าฉันจะขออะไร เรนะจังก็จะตกลงตลอด เลยอยากถามว่าเรนะจังชอบฉันใช่มั้ย ฮ่าๆๆๆ
เร: (ก้มหน้า เขินไปละ แกล้งทุบโต๊ะ) มันจะหลงตัวเองเกินไปแล้ว!!!
จู: ฮ่าๆๆๆๆๆ
เร: (ยิ้ม แกล้งทุบโต๊ะ) หลงตัวเองแค่ไหนเนี่ย เธอเนี่ย
จู: ฮ่าๆๆๆ เธอคิดว่าไงอ่ะ
เร: แตกเนื้อสาวหรือไง
จู: ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เรื่องนี้อ่ะนะ ฉันอยากรู้คำตอบเธอจริงๆ
เร: เรื่องชอบหรือไม่ชอบ มันก็ต้องแน่นอนอยู่แล้วว่าชอบ
จู: เย่ ทุกคนได้ยินมั้ยๆ เรนะจังบอกว่า ชอบฉันล่ะ
เร: ก็แน่นอนว่าชอบ แต่ก็ชอบแบบเมมเบอร์ด้วยกันอ่ะนะ
จู: ฉันก็ไม่ได้หวังว่าจะให้ชอบมากไปกว่าแบบนี้หรอกน้า
เร: แบบนี้ดีแล้วล่ะนะ
จู: อื้มๆๆ
เร: แต่จากใจจริงนะ จากใจจริง ถามว่าชอบไม่ชอบ ก็ต้องบอกว่าชอบอยู่แล้ว (ยังจะพูดอีกรอบ แล้วเขินเองหนักกว่าเดิมอีก)
จู: เย่ๆๆๆ ทุกคนได้ยินแล้วใช่มั้ย (หางโผล่แกว่งดุ๊กดิ๊กใหญ่แล้ว จู)
เร: อย่างนี้ดีแล้วใช่มะ
จู: ทุกคนได้ยินแล้วนะ เธอบอกว่าชอบฉัน
เร: จริงหรอ พอใจแล้วใช่มั้ย
จู: ฉันอยากให้แฟนๆดีใจอ่ะ
เร: แต่ว่านะ คราวที่แล้วที่ไปขึ้นสเตจวันเกิดจูรินะนั่นเพราะว่าตารางงานมันลงตัวพอดีด้วย เลยบอกว่าอยากไปขึ้นแสดงน่ะ แต่ว่าก่อนหน้านั้นรุ่นหนึ่งก็รวมตัวกันยากด้วยใช่มะ ฉันก็เลยอยากเป็นตัวสำรองของ Seifuku no me เพราะอยากแสดงพร้อมๆกับรุ่นหนึ่งน่ะ
จู: ก่อนนิชิชิกับเน่ซังจะแกรดสินะ
เร: ใช่ๆๆ เน่ซังสมัยก่อนอยู่กับ KII ตลอด นอกจากโคเอ็งครั้งแรกแล้วก็ไม่ได้ขึ้นแสดงด้วยกันเลย ก็เลยอยากขึ้นแสดงด้วย แล้วก็พอดีกับวันเกิดจูรินะ ทุกคนได้รวมตัวกัน แบบนี้ดีมากเลยใช่มั้ยล่ะ
จู: ใช่ที่สุด
เร: เพราะงั้น ฉันเลยบอกว่า "เข้าใจแล้ว ขอฉันไปถามก่อนว่าพอจะเว้นตารางงานช่วงวันเกิดเธอไว้ได้มั้ย"
จู: มีความสุขจังเลย ดีใจมากๆเลยล่ะ
เร: แต่ตอนนั้นก็สนุกมากเลยเนอะ
จู: อื้ม สนุกมากเลย
เร: ไม่ได้ขึ้นแสดงตั้งนาน
จู: เหมือนว่าจะปีกว่าแล้วใช่มั้ย
เร: นานมากเลยที่ไม่ได้ขึ้นแสดงโคเอ็งด้วยกัน
จู: ใช่ๆๆ
เร: เป็นโคเอ็งที่ห่างหายไปนานมากแล้วด้วย
จู: ความรู้สึกมันต่างกันมากเลยใช่มะ เวลาขึ้นแสดงในคอนเสิร์ตด้วยกันกับขึ้นแสดงในโคเอ็งด้วยกัน ไม่เหมือนกันเลยเนอะ
เร: ทำให้คิดถึงเรื่องสมัยก่อนเลย
จู: อื้ม ทุกคนร้องแรงขึ้นมาเลยเนอะ
เร: อ่ะ ร้อนแรงขึ้นมาเลยสินะ งั้นสินะ
จู: อื้ม แล้วก็รู้สึกเบาใจด้วย เวลาเรนะจังยืนข้างๆฉันรู้สึกเบาใจมากๆเลย
เร: ขอบคุณน้าาา
จู: รู้สึกคิดถึงจังเลยอ่า
เร: ตอนที่กระโดดไป ร้องเพลงแต่ละท่อนไป ก็เริ่มคิดถึงภาพเธียเตอร์ในตอนนั้น ตรงนี้ตรงนั้นเป็นตำแหน่งใคร ก็รู้สึกคิดถึงขึ้นมา แต่ก็สนุกมากเลยเนอะ
จู: เนอะ สนุกมากเลย

เมล์จากแฟนๆ: ปีนี้จูรินะอยู่งานโคฮาคุแล้วก็งานข้ามปีได้แล้วสินะ (แปลคร่าวๆนะ)
จู: เย่ ขอบคุณค่า
เร: พยายามเข้านะ
จู: ฮ่าๆๆ อะไรล่ะ ก็พยายามด้วยกันแหละ
เร: ก็จูรินะ ตะก่อนเวลาขึ้นแสดงรายการเพลง จูรินะชอบพูดว่า "ว้า ถึงเวลาฉันต้องไปอีกแล้วอ่า อิจฉาทุกคนจังเลยได้แสดงต่อจนจบด้วยอ่า" (ทำเสียงเลียนแบบ) ทุกครั้งที่ฉันได้ยินฉันจะคิดว่า "ถึงจะสนุก แต่มันโคตะระเหนื่อยเลยนะ" ฮ่าๆๆๆ
จู: จริงๆฉันก็ว่างั้นแหละ คราวที่แล้วแสดงถึงตีสองเลยไม่ใช่หรอ ถ่ายอะไรนะ รายการเพลงอ่ะ
เร: อะไรอ่ะ รายการอะไร
จู: พูดชื่อได้มั้ยอ่ะ
เร: น่าจะได้นะ
จู: Utage
เร: โอ้ เคยถ่ายดึกขนาดนั้นด้วยหรอ
จู: อื้ม ถ่ายถึงดึกเลย ตีสองแน่ะ
เร: ฉันอยู่ด้วยหรอ
จู: อยู่สิ ก็อยู่ด้วยกันไม่ใช่หรอ เอ๊ะๆ (เฮียจำไม่ได้ ทำไมจูจำได้คะ)
เร: จำไม่ได้เลยอ่ะ ฮ่าๆๆ
จู: เห้ย อยู่ด้วยกันเนี่ยแหละ
เร: ใช่ตอนสเปเชี่ยลครั้งนั้นป่ะ
จู: ใช่ๆๆๆ กว่าจะถ่ายเสร็จก็เกือบตีสองแล้ว
เร: เออ ใช่ๆๆ จำได้แล้วๆ
จู: ตอนนั้นง่วงมากเลย ทรมานมาก
เร: เป็นรายการที่ดึกที่สุดที่เคยทำเลยใช่ป่ะ
จู: ใช่
เร: งั้นครั้งนั้นเป็นครั้งแรกเลยสิที่เลิกดึกขนาดนั้น
จู: ใช่ ครั้งแรกเลย ทรมานสุดๆไปเลย
เร: หลังจากนี้ก็จะเยอะขึ้นเรื่อยๆล่ะนะ
จู: ที่แท้ทุกคนทรมานกันขนาดนั้นเลยอ่ะ
เร: ใช่ค่ะ การเป็นผู้ใหญ่เป็นเรื่องที่ทรมานอย่างนั้นล่ะ
จู: ลำบากจังเลยน้า
เร: ฮ่าๆๆๆ แต่ว่ามันก็สนุกน้า
จู: ใช่ๆๆ มันก็สนุกล่ะ
เร: ตอนถ่ายมันก็สนุก แต่พอจบแล้วรู้สึกล้าแทบแย่เลย ยิ่งอายุมากขึ้นอะไรแบบนี้ก็ยิ่งเยอะขึ้นล่ะ
จู: ลำบากกันจังเลย ฉันจะพยายามนะ
เร: สู้ๆนะ

เมล์จากแฟนๆ: ดูรูปในเว็บ ANN แล้ว เห็นจูรินะซังใส่รองเท้าส้นเข็ม ก็รู้สึกว่านอกจากจูรินะซังไม่มีใครเหมาะไปกว่านี้แล้วล่ะ
จู: ละเอียดจังเลยอ่ะ
เร: มาดูรองเท้าผ้าใบที่ใส่มามั่วๆของฉันดีกว่า
จู: เธอแต่งมาแบบว่าเตรียมตัวเข้านอนแล้วอ่ะ
เร: ฉันแต่งมาแบบหัวถึงหมอนก็หลับได้เลย ชุดที่เราสองคนแต่งมาก็ต่างกันมากเลยนะ ฮ่าๆๆ
จู: ฮ่าๆๆๆๆ
เร: น่าตกใจจริงๆ ฮ่าๆๆ
จู: คือถ้าจิตใจมันไม่ผ่อนคลาย ไม่ดีสินะ
เร: รายการแบบนี้ ผ่อนคลายๆจะดีกว่านะ (สอนน้องได้ดีค่ะ เฮีย)
จู: แต่ว่าก็อยากจะทำเต็มที่ไม่ใช่หรอ
เร: แต่ว่าจะทำเต็มที่ยังไงอ่ะ
จู: ยังไงหรอ
เร: เออ ยังไงอ่ะ
จู: ก็มันครั้งแรกที่จัดรายการใช่มะ ก็เลยคิดว่าต้องทำอย่างนี้อ่ะ
เร: เป็นพวกเด็กสาวสินะ จูรินะเนี่ยเป็นตัวอย่างของเด็กสาวเลยนะ
จู: ใช่มะ ทำให้ทุกคนแปลกใจสินะ
เร: อย่างเช่นเวลาทำอะไรครั้งแรก ก็จะชอบทำอะไรพิเศษๆ
จู: ใช่ ชั้นชอบมากเลยแหละ
เร: เพราะงั้นวันนี้เลยใส่ชุดมาเต็มยศเลย อย่างตอนที่ยูอาสะซัง ผู้จัดการ SKE ถ่ายรูปแล้วจะโพสต์เลย เธอก็บอกว่า "อ๊ะ อย่าเพิ่งๆ"
จู: ฮ่าๆๆๆ พอได้แล้ว
เร: "ชุดนี้อยากรอให้ถึงเวลาออกอากาศก่อนค่อยโพสต์อ่ะ"
จู: ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เร: ฉันนี่ก็คิดในใจ "อ่า ทำไมนะ ไม่ใช่รายการทีวีซักหน่อย"
จู: ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เร: แต่ว่าจูรินะคิดว่า ก็ออกอากาศ Nottv ไง อาจถูก Nottv ถ่ายไว้
จู: ก็ใช่ไง แล้วก็แฟนๆก็รอดูชุดไปรเวทด้วย ก็เลยอยากให้รายการถ่ายออกไป
เร: อาจจะดูเหมือนไม่ค่อยคิดถึงใจคนอื่น แม้ว่าฉันพูดแบบนี้จะเสียมารยาทกับ Nottv ไปหน่อย แต่ว่าชุดที่ใส่มาเนี่ย ด้วยความละเอียดแค่นั้นมันมองไม่ชัดหรอก
จู: ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เร: ต้องอธิบายกับจูรินะแบบละเอียดแบบนี้ ชุดสีดำเนี่ย แจ็คเก็ตมันมีวิ้งๆด้วยใช่มะ คนที่นั่งดู Nottv อยู่มองเห็นชัดหรือเปล่ายังสงสัยอยู่เลย
จู: แล้วก็ สร้อยข้อมือนี่เป็นรูปรองเท้าส้นเข็มแหละ เนี่ยๆใส่อยู่เป็นรูปรองเท้าส้นเข็ม
เร: มันมองไม่เห็นแน่ๆอยู่แล้วมั้ย!?? ฮ่าๆๆๆๆ
จู: ฮ่าๆๆๆๆ ทุกคนมองไม่เห็นสร้อยข้อมือฉันสิน้าาาา
เร: ที่หูก็ยังใส่ตุ้มหูมา...
จู: เนี่ยเป็นรูปแอปเปิ้ลแหละ รูปแอปเปิ้ลกับเมล่อน อ๊ะ ไม่ใช่ดิ แอปเปิ้ลกับแตงโมกับสตรอเบอร์รี่
เร: ห๊ะ ขนาดชั้นมองด้วยตาตัวเองยังมองไม่ชัดเลยอ่ะ
(โอ้ย ขำ อีกคนก็โชว์ไป อีกคนก็ติไป ฮ่าๆๆๆ)
จู,เร: ฮ่าๆๆๆๆๆ
เร: แอปเปิ้ลดูเหมือนรูปหัวใจเลยอ่ะ
จู: แอปเปิ้ลตะหาก
เร: นั่นล่ะค่ะ จูรินะจังที่มีความเป็นเด็กสาว จุดนี้ฉันหวังว่าแม้เธอจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ไม่อยากให้เปลี่ยนไปนะ
จู: โอ้ อาริกาโต๊ะ เรนะจัง

[คำเกินโควต้าละ เดี๋ยวมาต่อนะ]