สวัสดีค่ะ ยังจำกันได้ใช่มั้ยคะสืบเนื่องจากกระทู้ที่แล้ว
http://ppantip.com/topic/33092406
เราท้องค่ะ ท้องในวัยเรียน แต่เราตัดสินใจที่จะไม่เอาเค้าออก เราตัดสินใจบอกที่บ้านค่ะ ทุกคนเสียใจมากค่ะโดยเฉพาะพ่อเรา ท่านตั้งความหวังกับเราไว้เยอะค่ะ ตอนนั้นท่านแทบไม่คุยกับเราเลยค่ะ เราเคว้งมากท้องยังไม่ออกก็ยังคงไปเรียนเหมือนเดิมทุกวัน ตั้งใจจะจบเทอมก่อนแล้วค่อยดรอปแม่เราคุยกับเราทีก็น้ำตาคลอ ตอนนั้นรู้สึกผิดมากค่ะ เหมือนเราตัวคนเดียวมีแค่แฟนที่ยังคุยกันได้ทุกเรื่องแต่ยังแยกกันอยู่ตั้งใจว่าซักสี่ห้าเดือนค่อยย้ายออกไปอยู่ด้วยกัน
เราใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆค่ะ แำ้พ้ท้องบ้างแต่ไม่มากนักคนแถวบ้านก็คงมีคนสังเกตค่ะเพราะเราดูอวบขึ้นแต่เราไม่มีอาการอะไรยังไปเรียนทำไรได้เหมือนเดิม จนวันนึงเรามีประจำเดือนมาค่ัะตอนนั้นเข้าเดือนที่สี่แล้ว เราตกใจมากร้องไห้เลยค่ะวิ่งไปหาแม่ แม่เราก็ดูตกใจนะน้ำตาแกคลอ เรานั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นเลยค่ะกลัวลูกจะเป็นอะไร แม่เราเองเห็นเราเสียใจแกก็พูดปลอบเราค่ะว่าใจเย็นๆนะมันคงไม่มีอะไรหรอก แล้วแม่เราก็พาเราไปโรงพยาบาลค่ะ ตอนอยู่ในห้องตรวจเราได้แต่ภาวนาค่ะขอให้ลูกยังอยู่กับเราแต่สุดท้ายก็ได้แค่ภาวนาค่ะ หมอบอกว่าลูกเราหยุดการเจริญเติบโตตั้งแต่สองเดือนกว่าโดยที่เราไม่เคยรู้ตัวเลย เราคิดว่ามีเค้าอยู่ในท้องเราตลอดเวลา วันนั้นกลับมาร้องไห้หนักมากค่ะ ลูกไปจากเราแบบเงียบๆไม่ทิ้งความเจ็บปวดใดๆไว้ให้เรา เราตั้งใจจะไปขูดมดลูกแต่เราเป็นการแท้งแบบสมบูรณ์ค่ะพอรู้ว่าแท้งในวันเดียวกันลูกก็หลุดออกมาเลยค่ะมีถุงน้ำคร่ำออกมาพร้อมด้วย
จนถึงวันนี้เราดึขึ้นมากแล้วค่ะสภาพจิตใจ แต่ยังมีร้องไห้บ้างคิดถึงเค้า มีคนมาถามเราค่ะว่าในเมื่อท้องตอนยังไม่พร้อมแล้วเค้ามาจากเราไปเองโดยที่ไม่มีใครไปทำอะไรจะเสียใจคร่ำครวญทำไม บอกตรงๆค่ะยังไงก็ลูก ต่อให้เราไม่พร้อมเราก็รักเค้า และรักเค้ามากค่ะ เราทำบุญให้เค้าตลอดได้แต่บอกกับเค้าค่ะว่าสักวันกลับมาเป็นลูกเราิอีกครั้งนะ ส่วนตัวแฟนเราก็เสียใจค่ะแต่ไม่มากเท่าเรา
เราอยากบอกกับทุกๆคนนะคะว่าการมีลูกไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ทุกคนมีความเป็นแม่ในตัวไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเห็นลูกต้องลำบาก ถ้าเรารู้ว่าวันนี้เรายังไม่พร้อมควรป้องกันไว้ดีกว่านะคะ เราตั้งใจกับตัวเองเลยค่ะว่าจะต้องไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก แม่เราบอกเลยค่ะว่าขอเห็นงานแต่งงานของเราก่อนได้มั้ยก่อนจะได้อุ้มหลาน รักพ่อกับแม่ตัวเองเยอะๆนะคะ ท่านคือคนที่กอดเราได้แน่นและอบอุ่นที่สุดในวันที่เราเสียใจและไ่ม่เหลืออะไร
สุดท้ายอยากขอบคุณทุกๆคนนะคะที่อ่านมาจนจบ ขอบคุณสำหรับกำลังใจมากมายจากในคนในพันทิปด้วยกัน และเราขอเป็นกำลังใจให้กับทุกๆคนที่กำลังเจอปัญหานี้ค่ะ ไม่ว่าจะเป็นการท้องไม่พร้อม หรือการสูญเสียลูก ไม่ว่าอย่างไหนก็เจ็บปวดด้วยกันทั้งนั้นค่ะ ครอบครัวคือหลังบ้านที่ดีที่สุดนะคะในวันที่เรามีปัญหามีแต่ครอบครัวเท่านั้นละค่ะที่นั่งกอดเข่าอยู่กับเรา
ใครมีคำถามอะไรหลังไมค์มาคุยกับเราได้นะจ้ายินดีตอบค่ะ
สืบเนื่องจากกระทู้ที่แล้ว...เสียใจมากค่ะ
http://ppantip.com/topic/33092406
เราท้องค่ะ ท้องในวัยเรียน แต่เราตัดสินใจที่จะไม่เอาเค้าออก เราตัดสินใจบอกที่บ้านค่ะ ทุกคนเสียใจมากค่ะโดยเฉพาะพ่อเรา ท่านตั้งความหวังกับเราไว้เยอะค่ะ ตอนนั้นท่านแทบไม่คุยกับเราเลยค่ะ เราเคว้งมากท้องยังไม่ออกก็ยังคงไปเรียนเหมือนเดิมทุกวัน ตั้งใจจะจบเทอมก่อนแล้วค่อยดรอปแม่เราคุยกับเราทีก็น้ำตาคลอ ตอนนั้นรู้สึกผิดมากค่ะ เหมือนเราตัวคนเดียวมีแค่แฟนที่ยังคุยกันได้ทุกเรื่องแต่ยังแยกกันอยู่ตั้งใจว่าซักสี่ห้าเดือนค่อยย้ายออกไปอยู่ด้วยกัน
เราใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆค่ะ แำ้พ้ท้องบ้างแต่ไม่มากนักคนแถวบ้านก็คงมีคนสังเกตค่ะเพราะเราดูอวบขึ้นแต่เราไม่มีอาการอะไรยังไปเรียนทำไรได้เหมือนเดิม จนวันนึงเรามีประจำเดือนมาค่ัะตอนนั้นเข้าเดือนที่สี่แล้ว เราตกใจมากร้องไห้เลยค่ะวิ่งไปหาแม่ แม่เราก็ดูตกใจนะน้ำตาแกคลอ เรานั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นเลยค่ะกลัวลูกจะเป็นอะไร แม่เราเองเห็นเราเสียใจแกก็พูดปลอบเราค่ะว่าใจเย็นๆนะมันคงไม่มีอะไรหรอก แล้วแม่เราก็พาเราไปโรงพยาบาลค่ะ ตอนอยู่ในห้องตรวจเราได้แต่ภาวนาค่ะขอให้ลูกยังอยู่กับเราแต่สุดท้ายก็ได้แค่ภาวนาค่ะ หมอบอกว่าลูกเราหยุดการเจริญเติบโตตั้งแต่สองเดือนกว่าโดยที่เราไม่เคยรู้ตัวเลย เราคิดว่ามีเค้าอยู่ในท้องเราตลอดเวลา วันนั้นกลับมาร้องไห้หนักมากค่ะ ลูกไปจากเราแบบเงียบๆไม่ทิ้งความเจ็บปวดใดๆไว้ให้เรา เราตั้งใจจะไปขูดมดลูกแต่เราเป็นการแท้งแบบสมบูรณ์ค่ะพอรู้ว่าแท้งในวันเดียวกันลูกก็หลุดออกมาเลยค่ะมีถุงน้ำคร่ำออกมาพร้อมด้วย
จนถึงวันนี้เราดึขึ้นมากแล้วค่ะสภาพจิตใจ แต่ยังมีร้องไห้บ้างคิดถึงเค้า มีคนมาถามเราค่ะว่าในเมื่อท้องตอนยังไม่พร้อมแล้วเค้ามาจากเราไปเองโดยที่ไม่มีใครไปทำอะไรจะเสียใจคร่ำครวญทำไม บอกตรงๆค่ะยังไงก็ลูก ต่อให้เราไม่พร้อมเราก็รักเค้า และรักเค้ามากค่ะ เราทำบุญให้เค้าตลอดได้แต่บอกกับเค้าค่ะว่าสักวันกลับมาเป็นลูกเราิอีกครั้งนะ ส่วนตัวแฟนเราก็เสียใจค่ะแต่ไม่มากเท่าเรา
เราอยากบอกกับทุกๆคนนะคะว่าการมีลูกไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ทุกคนมีความเป็นแม่ในตัวไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเห็นลูกต้องลำบาก ถ้าเรารู้ว่าวันนี้เรายังไม่พร้อมควรป้องกันไว้ดีกว่านะคะ เราตั้งใจกับตัวเองเลยค่ะว่าจะต้องไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก แม่เราบอกเลยค่ะว่าขอเห็นงานแต่งงานของเราก่อนได้มั้ยก่อนจะได้อุ้มหลาน รักพ่อกับแม่ตัวเองเยอะๆนะคะ ท่านคือคนที่กอดเราได้แน่นและอบอุ่นที่สุดในวันที่เราเสียใจและไ่ม่เหลืออะไร
สุดท้ายอยากขอบคุณทุกๆคนนะคะที่อ่านมาจนจบ ขอบคุณสำหรับกำลังใจมากมายจากในคนในพันทิปด้วยกัน และเราขอเป็นกำลังใจให้กับทุกๆคนที่กำลังเจอปัญหานี้ค่ะ ไม่ว่าจะเป็นการท้องไม่พร้อม หรือการสูญเสียลูก ไม่ว่าอย่างไหนก็เจ็บปวดด้วยกันทั้งนั้นค่ะ ครอบครัวคือหลังบ้านที่ดีที่สุดนะคะในวันที่เรามีปัญหามีแต่ครอบครัวเท่านั้นละค่ะที่นั่งกอดเข่าอยู่กับเรา
ใครมีคำถามอะไรหลังไมค์มาคุยกับเราได้นะจ้ายินดีตอบค่ะ