เราพึ่งรู้ว่าแท้งเมื่อวันที่ 12 มกราคม 2563 ที่ผ่านมา อายุครรภ์ประมาณ 13วีค+2 ตอนที่รู้ช็อคมากเลยค่ะ ไม่ได้ทำใจมาก่อนว่าจะต้องเสียลูกไป เป็นท้องแรกด้วย ปล่อยมา4ปีกว่า กว่าจะติด ตั้งใจมี คิด วางแผนไว้ทุกอย่าง หมอบอกขนาดตัวน้องเท่าเดิมจากครั้งที่แล้ว น้องไม่เจริญเติบโตต่อและหัวใจไม่เต้น 
ใจสลายมาก ร้องไห้ต่อหน้าหมอ ร้องไม่หยุด จนสามีต้องเป็นคนที่คุยกับหมอเรื่องขูดมดลูก เรากลับไปทำใจที่บ้าน 1 วัน วันที่ 14 มกราคม คุณหมอนัดไปที่โรงพยาบาลให้ไปรับยามาเหน็บเพื่อให้ปากช่องคลอดเปิด และนัดขูดมดลูกเช้าวันที่ 15 มกราคม ถึงแม้ในใจยังไม่อยากเลือกทางนี้ แต่ที่บ้านรวมถึงคุณหมอแนะนำให้ขูดเพื่อตัวเรา ถ้ารอน้องหลุดมาเอง เราจะปวดท้องต่อไปแบบนี้เรื่อยๆจนกว่าน้องจะหลุด หมอก็ไม่สามารถบอกได้ว่าจะหลุดออกมาเองเมื่อไหร่
     มันเป็นเรื่องยากมากค่ะ ที่ต้องทำ ในความรู้สึกเราเหมือนเราหยิบยื่นความตายให้กับลูก มันบีบหัวใจมากที่ต้องเหน็บยาในคืนนั้น น้ำตามันไหลไม่หยุด สามีก็พยายามปลอบใจ เราก็รู้ค่ะว่าเขาเองก็ไม่ไหว เสียใจไม่แพ้กัน  ความรู้สึกมันเหมือนเราทำอะไรไม่ได้ เขาอยู่ในท้อง เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเขาปกติดีมั้ยจนกว่าจะได้พบคุณหมออีกครั้ง
     หลังจากขูดมดลูกเสร็จ ก็แอบร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยๆ เวลานึกถึงลูก ไม่อยากให้สามีและคนที่บ้านเห็นตอนเราร้องไห้กลัวพวกเขาไม่สบายใจ 3 เดือนที่เขาอยู่ในท้องมันผูกพันธ์จริงๆนะคะ ทุกเช้าเราตื่นมาสิ่งที่ทำเป็นอันดับแรกคือลูบท้องและภาวนาขอให้เขาแข็งแรงอยู่ทุกวัน เขาคือคนที่ทำให้เรามีแรงลุกขึ้นไปทำสิ่งต่างๆในแต่ละวัน แต่ละวันที่แสนจะน่าเบื่อกลับมีชีวิตชีวาเพราะมีเขาอยู่ในท้อง เขาทำให้เรารู้ว่าต่อไปเราจะทำอะไรและเพื่อใคร ตอนนี้ก็เข้าใจหัวอกของคนเป็นแม่ที่เสียลูกไป เข้าใจคำว่าใจจะขาดมันเป็นยังไง และที่เสียใจไปมากกว่านั้นคือการที่ได้ยินคนอื่นๆพูดว่าเขายังเป็นแค่ก้อนเลือด อย่าไปคิดมาก เราสัญญากับตัวเองว่าถ้าเราเจอคนที่เจอสถานการณ์เดียวกันกับเรา เราจะไม่พูดแบบนี้เด็ดขาด 
     ใครที่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ ก้าวผ่านความรู้สึกแบบนี้กันมาได้ยังไง รักษาสภาพจิตใจกันนานไหมกว่าจะปล่อยมีลูกอีกครั้ง ตอนนี้เรายอมรับค่ะว่ากลัวจริงๆ กลัวว่าถ้าท้องอีกครั้งจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก เจ็บกายไม่เท่าไหร่แต่สงสารลูกมากกว่าค่ะ