Tragedy!!!

กระทู้สนทนา
“ผมรู้สึกเจ็บปวดใจมากที่ผมไม่ได้ทำความผิดอะไรเลย
แต่ต้องติดคุกและถูกตัดสินประหารชีวิต
คิดถึงลูกที่อยู่ฝั่งลาว
ไม่รู้ตอนนี้จะอยู่อย่างไร จะทำมาหากินอะไร”


นี่คือความรู้สึกของนักโทษชายคนหนึ่งซึ่งเป็นชาวลาว บ้านพี่เมืองน้องของไทย
เขาเป็นยากจนคนหนึ่งที่มีอยู่ทั่วไปในสังคมลาว เป็นคนที่ไม่มีอำนาจต่อรองใดๆ
ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ประกอบอาชีพขับเรือรับจ้างข้ามฝั่งไทย-ลาว
เพื่อหาเลี้ยงชีวิตสมาชิกในครอบครัวอย่างซื่อสัตย์สุจริตตลอดมา
……………
……………
วันที่ 27 ธันวาคม 2545 วันซึ่งท้องฟ้าแจ่มใส อากาศริมฝั่งโขงหนาวเย็นตามฤดูกาล
แต่มันกลับทำให้ชีวิตของเขาต้องเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
……………
…………..
ในวันนั้นระหว่างที่เขารอรับผู้โดยสารข้ามฟากจากด่านตรวจคนเข้าเมืองชนะคาม แขวงเวียงจันทน์ ประเทศลาว
เพื่อเดินทางข้ามลำน้ำโขงสู่ด่านตรวจคนเข้าเมืองเชียงคาน จังหวัดเลย ของไทย
ได้มีหญิงไทยคนหนึ่งว่าจ้างให้พาไปส่งฝั่งไทยในราคา 100 บาท
……………
……………
ระหว่างที่เขาพาผู้โดยสารคนนั้นข้ามมายังฝั่งไทย จิตใจของเขาคงรู้สึกยินดี
ที่จะได้รับเงินค่าจ้างเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในครอบครัว ค่าเล่าเรียนให้ลูกๆ ค่าเสื้อผ้าชุดใหม่ให้กับภรรยา
แต่ตัวเขากลับไม่เฉลียวใจเลยว่า นั่นคือวันสุดท้ายที่จะได้เห็นหน้าภรรยาและลูกๆของเขา
เพราะเมื่อเขาข้ามลำน้ำโขงมาสู่ฝั่งอำเภอเชียงคานนั้น ผู้โดยสารหญิงไทยคนนั้นได้กระโดดลงจากเรือ
และวิ่งหนีเจ้าหน้าที่ด่านตรวจคนเข้าเมืองทั้งสี่คนที่ลงมาดักรออยู่ก่อนหน้าแล้ว
โดยปล่อยให้เขาซึ่งไม่รู้เรื่องอะไรด้วยยืนงงอยู่บนเรือหางยาวลำเล็กของเขา
……………
……………
ในที่สุดเขาถูกเจ้าหน้าที่จับกุมตัวเพื่อขอตรวจปัสสาวะ
นอกจากนั้นยังถูกตั้งข้อหามียาบ้าไว้ในครอบครอง และนำเข้าราชอาณาจักรไทยอีก 196 เม็ด
โดยที่เขาไม่รู้ว่ามันมาอยู่บนเรือของเขาได้อย่างไร
เขาถูกศาลสั่งจำคุกและรอการประหารชีวิต ทั้งๆที่เขาเป็นผู้บริสุทธิ์
……………
…………..
ระยะเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมา เขาต้องใช้ชีวิตในเรือนจำบางขวาง
โดยปราศจากหน่วยงานที่จะให้ความช่วยเหลือ
ใช้ชีวิตอย่างไม่แน่ใจในอนาคตว่าจะหมดลมหายใจเมื่อใด
และเป็นห่วงครอบครัวของเขาเฉกเช่นเดียวกับพ่อทุกๆคน
…………..
…………..
ถ้าหากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับคุณ…คุณจะทำอย่างไร???
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่