เนื้อเรื่องย่อ : เด็กกำพร้าเจ้าปัญหาอย่าง Stet ผู้มีพรสวรรค์ในการร้องเพลง ได้มีโอกาสเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของวงประสานเสียงเด็กชายอันดับต้นๆของประเทศ ความแตกต่างของชนชั้นกำเนิดและดราม่าย่อมๆจึงเกิดขึ้น ท่ามกลางเสียงสวรรค์ของเหล่าเด็กน้อยทั้งหลาย
- ด้านการดำเนินเรื่อง
ก่อนอื่นคงต้องทำความเข้าใจว่า Boychoir ก็ยังคงเป็นหนังที่ 'หนังดนตรี' ที่ยังไม่หลุดกรอบเดิมๆ (เหมือนหนังแนวเพลงอื่นๆเช่น Step Up,Pitch Perfect,Bandslam) ซึ่งส่วนใหญ่มักประกอบด้วยตัวละครเอกที่ต้อยต่ำกว่าคนอื่น และดราม่าความอิจฉาในวงการอย่างที่เราคุ้นเคยกัน เฉกเช่นเดียวกับหนังเรื่องนี้เช่นกัน ดังนั้นในส่วนเนื้อเรื่องนั้นหากจะมองหาความแปลกใหม่ ก็คงไม่มีอะไรให้ค้นหา (ถึงจะไม่ได้หวังอะไรแต่แรกก็เถอะ)
แต่สิ่งที่หนังจัดมาให้เต็มอิ่มจริงๆ คือ 'เสียงสวรรค์' ของเหล่าหนุ่มน้อยทั้งหลาย ที่จัดหนักจัดเต็มตลอดเรื่อง เรียกได้ว่ามีน้อยฉากจริงๆที่จะไม่มีเสียงเพลงประสานเสียงเข้ามาประกอบฉาก ประกอบกับรสนิยมในการคัดเลือกเพลงที่ยอดเยี่ยม ก็ทำให้โทนของหนังดูรัดกุมขึ้นโขและฉากพัฒนาการของตัวละครที่น่าสนใจก็ถือเป็นส่วนที่น่าติดตามไม่แพ้กัน
แต่สิ่งที่ดูขัดๆกับการดำเนินเรื่อง คงหนีไม่พ้นประเด็นดราม่าที่ดูไม่ค่อยสมจริงเสียเท่าไร อาทิฉากอิจฉาของเดวอนซึ่งไม่รู้ผกก.คิดอะไรอยู่ ถึงได้นำเสนออกมา 'น่ารักน่าหยิก' เป็นบ้า (ซึ่งผิดกับจุดประสงค์ของตัวละครที่จริงจังมากกว่านั้น) แต่ถึงแม้จะมีข้อตำหนิอยู่มาก แต่ในช่วงท้ายของเรื่อง หนังก็ได้ค่อยๆรวบรวมเรื่องราวความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนต่างๆเข้ามารวมกันได้อย่างแนบเนียน จึงพอจะถูไถกันได้
- ด้านตัวละคร
เป็นตัวละครที่แบกหนังไว้กว่าครึ่งของเรื่องได้อย่างดี สำหรับเด็กอารมณ์ร้อนเจ้าปัญหาอย่าง Stet (Garrett Wareing) ซึ่งพ่อหนุ่มหน้าสวยคนนี้ก็เป็นนักแสดงหน้าใหม่ไฟแรงที่มาพร้อมเสียงสวรรค์ (เสียงจริงรึเปล่าไม่แน่ใจ) ซึ่งในการรับบทบาทก็ยังถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ค่อนข้างยอมรับได้ และการแสดงออกทางอารมณ์ค่อนข้างชัดเจนทำให้ผู้ชมจดจ่อได้ตลอดระยะหนัง แต่ต้องยอมรับจริงๆว่า 'ช่วงเวลาฉายแวว' คือตอนที่เจ้าหนุ่มนี่ร้องเพลงจริงๆ
อีกคนหนึ่งที่ประทับใจไม่แพ้กัน คือผู้คุมวงสุดเคี่ยวอย่าง Carvelle (Dustin Hoffman) ที่เป็นคนหนึ่งที่ช่วยแบ่งเบาบทบาทมา ทำให้อารมณ์หลายอย่างๆ 'ถูกเติม' เข้ามาในหนังได้อย่างเหมาะสม และด้วยกิริยาที่เข้มงวด แต่การแสดงออกทางแววตาที่อบอุ่นก็ช่วยให้เราสัมผัสได้ถึงเคมีที่เข้ากันระหว่าง ลูกศิษย์-อาจารย์ ได้เป็นอย่างดี
- ด้านงานภาพ-เพลงประกอบ
เป็นหนังเพลงที่สอบผ่านฉลุยในเรื่องการเลือกใช้เพลงหลัก-เพลงประกอบอย่างไม่มีข้อกังขา ตลอดช่วงเวลาของหนังเราจะได้สัมผัสกับบทเพลงคลาสสิคแห่งยุคมากมายที่ถูกหยิบจับเข้ามาเป็นตัวขับเคลื่อนได้อย่างงดงาม โดยเฉพาะเหล่า gospel ทั้งหลายที่เป็นที่คุ้นเคยกันของชาวคริสต์ ต่างก็ถูกเรียบเรียงมาอย่างงดงามไร้ที่ติ
" Boychoir เป็นหนึ่งในหนังดนตรีที่จับเรื่องใหม่อย่าง 'การประสานเสียง' เข้ามาสร้างความแปลกใหม่ให้กับคนดู ซึงคัดเลือกและขับกล่อมบทเพลงต่างได้อย่างงดงามสมหน้าที่ตัวเอง ถึงแม้แกนเรื่องจะไม่แข็งแรงอะไรมากนัก แต่ความโดดเด่นของเสียงอันไพเราะนั้นก็อาจจะเพียงพอในบทบาทของตัวมันเองก็เป็นได้ "
คะแนนความเห็นส่วนตัว : 8.5/10
E Flat, เสียงรองเท้าของนายไง by Jayz Hunhaboon
[REVIEW] Boychoir - ก่อนเสียงจะแตกหนุ่ม
- ด้านการดำเนินเรื่อง
ก่อนอื่นคงต้องทำความเข้าใจว่า Boychoir ก็ยังคงเป็นหนังที่ 'หนังดนตรี' ที่ยังไม่หลุดกรอบเดิมๆ (เหมือนหนังแนวเพลงอื่นๆเช่น Step Up,Pitch Perfect,Bandslam) ซึ่งส่วนใหญ่มักประกอบด้วยตัวละครเอกที่ต้อยต่ำกว่าคนอื่น และดราม่าความอิจฉาในวงการอย่างที่เราคุ้นเคยกัน เฉกเช่นเดียวกับหนังเรื่องนี้เช่นกัน ดังนั้นในส่วนเนื้อเรื่องนั้นหากจะมองหาความแปลกใหม่ ก็คงไม่มีอะไรให้ค้นหา (ถึงจะไม่ได้หวังอะไรแต่แรกก็เถอะ)
แต่สิ่งที่หนังจัดมาให้เต็มอิ่มจริงๆ คือ 'เสียงสวรรค์' ของเหล่าหนุ่มน้อยทั้งหลาย ที่จัดหนักจัดเต็มตลอดเรื่อง เรียกได้ว่ามีน้อยฉากจริงๆที่จะไม่มีเสียงเพลงประสานเสียงเข้ามาประกอบฉาก ประกอบกับรสนิยมในการคัดเลือกเพลงที่ยอดเยี่ยม ก็ทำให้โทนของหนังดูรัดกุมขึ้นโขและฉากพัฒนาการของตัวละครที่น่าสนใจก็ถือเป็นส่วนที่น่าติดตามไม่แพ้กัน
แต่สิ่งที่ดูขัดๆกับการดำเนินเรื่อง คงหนีไม่พ้นประเด็นดราม่าที่ดูไม่ค่อยสมจริงเสียเท่าไร อาทิฉากอิจฉาของเดวอนซึ่งไม่รู้ผกก.คิดอะไรอยู่ ถึงได้นำเสนออกมา 'น่ารักน่าหยิก' เป็นบ้า (ซึ่งผิดกับจุดประสงค์ของตัวละครที่จริงจังมากกว่านั้น) แต่ถึงแม้จะมีข้อตำหนิอยู่มาก แต่ในช่วงท้ายของเรื่อง หนังก็ได้ค่อยๆรวบรวมเรื่องราวความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนต่างๆเข้ามารวมกันได้อย่างแนบเนียน จึงพอจะถูไถกันได้
- ด้านตัวละคร
เป็นตัวละครที่แบกหนังไว้กว่าครึ่งของเรื่องได้อย่างดี สำหรับเด็กอารมณ์ร้อนเจ้าปัญหาอย่าง Stet (Garrett Wareing) ซึ่งพ่อหนุ่มหน้าสวยคนนี้ก็เป็นนักแสดงหน้าใหม่ไฟแรงที่มาพร้อมเสียงสวรรค์ (เสียงจริงรึเปล่าไม่แน่ใจ) ซึ่งในการรับบทบาทก็ยังถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ค่อนข้างยอมรับได้ และการแสดงออกทางอารมณ์ค่อนข้างชัดเจนทำให้ผู้ชมจดจ่อได้ตลอดระยะหนัง แต่ต้องยอมรับจริงๆว่า 'ช่วงเวลาฉายแวว' คือตอนที่เจ้าหนุ่มนี่ร้องเพลงจริงๆ
อีกคนหนึ่งที่ประทับใจไม่แพ้กัน คือผู้คุมวงสุดเคี่ยวอย่าง Carvelle (Dustin Hoffman) ที่เป็นคนหนึ่งที่ช่วยแบ่งเบาบทบาทมา ทำให้อารมณ์หลายอย่างๆ 'ถูกเติม' เข้ามาในหนังได้อย่างเหมาะสม และด้วยกิริยาที่เข้มงวด แต่การแสดงออกทางแววตาที่อบอุ่นก็ช่วยให้เราสัมผัสได้ถึงเคมีที่เข้ากันระหว่าง ลูกศิษย์-อาจารย์ ได้เป็นอย่างดี
- ด้านงานภาพ-เพลงประกอบ
เป็นหนังเพลงที่สอบผ่านฉลุยในเรื่องการเลือกใช้เพลงหลัก-เพลงประกอบอย่างไม่มีข้อกังขา ตลอดช่วงเวลาของหนังเราจะได้สัมผัสกับบทเพลงคลาสสิคแห่งยุคมากมายที่ถูกหยิบจับเข้ามาเป็นตัวขับเคลื่อนได้อย่างงดงาม โดยเฉพาะเหล่า gospel ทั้งหลายที่เป็นที่คุ้นเคยกันของชาวคริสต์ ต่างก็ถูกเรียบเรียงมาอย่างงดงามไร้ที่ติ
" Boychoir เป็นหนึ่งในหนังดนตรีที่จับเรื่องใหม่อย่าง 'การประสานเสียง' เข้ามาสร้างความแปลกใหม่ให้กับคนดู ซึงคัดเลือกและขับกล่อมบทเพลงต่างได้อย่างงดงามสมหน้าที่ตัวเอง ถึงแม้แกนเรื่องจะไม่แข็งแรงอะไรมากนัก แต่ความโดดเด่นของเสียงอันไพเราะนั้นก็อาจจะเพียงพอในบทบาทของตัวมันเองก็เป็นได้ "
คะแนนความเห็นส่วนตัว : 8.5/10
E Flat, เสียงรองเท้าของนายไง by Jayz Hunhaboon