ก็เหมือนกับคำถามที่ถามที่หัวข้อแหละครับ "เคยกลัวที่จะรักไหมครับ"
ผมเคยมีแฟนมาหลายคนแล้ว ส่วนใหญ่มันจบตรงที่ผมเป็นคนบอกเลิก เพราะความคิดเราไม่ตรงกัน "นี่เป็นปัญหาหลัก" ที่ผมเป็นมานานมากแล้ว
ผมอาจจะเป็นคนหัวโบราณก็ได้มั้งครับ ทั้งที่อายุเพิ่งจะ 21 เอง ออกจะคิดมากอยู่เหมือนกัน
ถ้าผมคบกับผู้หญิงคนไหนแล้ว ผมมักจะตั้งคำถามเสมอว่า ถ้าเราเป็นแฟนกัน คนทางบ้านเค้าจะรับได้มั้ย พ่อแม่เค้าจะอนุญาตรึเปล่า นึกถึงเพื่อนของเธอ เพื่อนเธอจะรับเราได้รึเปล่า ทั้งๆที่ผมก็รักเค้ามาก แต่ปัญหาเหล่านี้มันเวียนเข้ามาในหัวผมเสมอ
อีกเรื่องคือ "ฐานะ" ครับ ฐานะทางบ้านผมไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ เรียกว่าปานกลางเอียงไปทางยากจนหน่อย พอคบกับใครแล้วมักจะคิดเรื่องนี้เป็นประจำ แล้วผู้หญิงแต่ละคนที่เข้ามาฐานะทางบ้านของเธอค่อนข้างมีระดับทั้งนั้น แฟนคนแรกลูกนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ คนที่สองลูกสาวผอ.โรงเรียน และคนอื่นๆก็มีฐานะที่เรียกง่ายๆว่าสูงกว่าผมทั้งนั้นเลย ก็ยังสงสัยเสมอนะครับ เธอๆทั้งหลายมาชอบผมได้ไง ทั้งๆที่หน้าตาก็ไม่ได้ดีอะไรมากมาย
คิดแบบนี้แล้วก็ไม่มีความสุข มักจะเปรียบเทียบตัวเองเป็นเหว ให้เธอๆนั้นเป็นนางฟ้าเสมอ มันยากนะครับ คนต่างชั้นต่างฐานะมาคบกันมันแทบจะเป็นไปไม่ได้ ไหนจะพ่อแม่ เพื่อนฝูงเธอ สังคมก็ต่างกัน เฮ้อ...
และคนล่าสุดซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเธอชอบผมรึเปล่า ฐานะทางบ้านดีมากมาก อาจเพราะเราชอบอะไรเหมือนๆกัน เลยคุยกันทุกวันในแมสเซนเจอร์ จนมันสนิท จนเริ่มสร้างคำที่ใช้เรียกด้วยกันเฉาะสองคน จนเริ่มห่วง และหวง มากขึ้น มากขึ้น ผมกลัวเหลือเกินครับ กลัวว่าถ้าเธอชอบผมขึ้นมา แล้วเราเป็นแฟนกันแล้วพ่อแม่ เพื่อนเธอจะรับผมได้รึเปล่า ผมแค่เด็กบ้านนอกๆคนหนึ่งเอง กลัวจนกำลังจะปิดกั้นตัวเอง ไม่อยากให้เธอมาจมอยู่กับผม ซึ่งตอนนี้ก็ว่างงาน (เพิ่งลาออกมาตั้งแต่ต้นเดือนเมษา) อนาคตไม่มี มีแต่อนางอ อยากให้เธอเจอคนที่ดีกว่าผม
แต่ก็นั่นแหละครับ ยังไม่รู้ว่าเธอชอบผมอยู่รึเปล่า เพราะบางทีเธอทำเหมือนว่าเธอชอบผม แคร์ผม หรือเข้าข้างตัวเองก็ไม่รู้..
อีกอย่างนึงคือ เป้าหมายชีวิตสูงสุดของผมที่ตั้งไว้ตั้งแต่ตอน ป.๖ คืออยากออกบวชเป็นพระ (แต่ไม่ใช่พระสมัยนี้นะครับ) ตอนนี้มันเป็นเพียงระหว่างทาง กลัวอีกแหละครับว่าถ้าคบกันแล้วทุกอย่างโอเค ทั้งหมดโอเค พ่อแม่เธอ,ผม เพื่อนเธอ,ผม รับกันและกันได้ มีเงินพอเพียงในการสร้างครอบครัวแล้ว เราเกิดแต่งงานกัน ผมจะต้องทิ้งเป้าหมายสูงสุดของชีวิตไปหรือครับ
มันคิดไม่ตกเสมอ เวลาจะมีใครเข้ามา กลัวจนปิดกั้นตัวเองไปเลย..เสมอ
ผมจะทำยังไงดีครับ จะเปลี่ยนวิธีคิด หรืออะไรบ้าง ที่จะทำให้ผมกล้ามากกว่านี้ .
เคยกลัวที่จะรักไหมครับ .
ผมเคยมีแฟนมาหลายคนแล้ว ส่วนใหญ่มันจบตรงที่ผมเป็นคนบอกเลิก เพราะความคิดเราไม่ตรงกัน "นี่เป็นปัญหาหลัก" ที่ผมเป็นมานานมากแล้ว
ผมอาจจะเป็นคนหัวโบราณก็ได้มั้งครับ ทั้งที่อายุเพิ่งจะ 21 เอง ออกจะคิดมากอยู่เหมือนกัน
ถ้าผมคบกับผู้หญิงคนไหนแล้ว ผมมักจะตั้งคำถามเสมอว่า ถ้าเราเป็นแฟนกัน คนทางบ้านเค้าจะรับได้มั้ย พ่อแม่เค้าจะอนุญาตรึเปล่า นึกถึงเพื่อนของเธอ เพื่อนเธอจะรับเราได้รึเปล่า ทั้งๆที่ผมก็รักเค้ามาก แต่ปัญหาเหล่านี้มันเวียนเข้ามาในหัวผมเสมอ
อีกเรื่องคือ "ฐานะ" ครับ ฐานะทางบ้านผมไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ เรียกว่าปานกลางเอียงไปทางยากจนหน่อย พอคบกับใครแล้วมักจะคิดเรื่องนี้เป็นประจำ แล้วผู้หญิงแต่ละคนที่เข้ามาฐานะทางบ้านของเธอค่อนข้างมีระดับทั้งนั้น แฟนคนแรกลูกนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ คนที่สองลูกสาวผอ.โรงเรียน และคนอื่นๆก็มีฐานะที่เรียกง่ายๆว่าสูงกว่าผมทั้งนั้นเลย ก็ยังสงสัยเสมอนะครับ เธอๆทั้งหลายมาชอบผมได้ไง ทั้งๆที่หน้าตาก็ไม่ได้ดีอะไรมากมาย
คิดแบบนี้แล้วก็ไม่มีความสุข มักจะเปรียบเทียบตัวเองเป็นเหว ให้เธอๆนั้นเป็นนางฟ้าเสมอ มันยากนะครับ คนต่างชั้นต่างฐานะมาคบกันมันแทบจะเป็นไปไม่ได้ ไหนจะพ่อแม่ เพื่อนฝูงเธอ สังคมก็ต่างกัน เฮ้อ...
และคนล่าสุดซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเธอชอบผมรึเปล่า ฐานะทางบ้านดีมากมาก อาจเพราะเราชอบอะไรเหมือนๆกัน เลยคุยกันทุกวันในแมสเซนเจอร์ จนมันสนิท จนเริ่มสร้างคำที่ใช้เรียกด้วยกันเฉาะสองคน จนเริ่มห่วง และหวง มากขึ้น มากขึ้น ผมกลัวเหลือเกินครับ กลัวว่าถ้าเธอชอบผมขึ้นมา แล้วเราเป็นแฟนกันแล้วพ่อแม่ เพื่อนเธอจะรับผมได้รึเปล่า ผมแค่เด็กบ้านนอกๆคนหนึ่งเอง กลัวจนกำลังจะปิดกั้นตัวเอง ไม่อยากให้เธอมาจมอยู่กับผม ซึ่งตอนนี้ก็ว่างงาน (เพิ่งลาออกมาตั้งแต่ต้นเดือนเมษา) อนาคตไม่มี มีแต่อนางอ อยากให้เธอเจอคนที่ดีกว่าผม
แต่ก็นั่นแหละครับ ยังไม่รู้ว่าเธอชอบผมอยู่รึเปล่า เพราะบางทีเธอทำเหมือนว่าเธอชอบผม แคร์ผม หรือเข้าข้างตัวเองก็ไม่รู้..
อีกอย่างนึงคือ เป้าหมายชีวิตสูงสุดของผมที่ตั้งไว้ตั้งแต่ตอน ป.๖ คืออยากออกบวชเป็นพระ (แต่ไม่ใช่พระสมัยนี้นะครับ) ตอนนี้มันเป็นเพียงระหว่างทาง กลัวอีกแหละครับว่าถ้าคบกันแล้วทุกอย่างโอเค ทั้งหมดโอเค พ่อแม่เธอ,ผม เพื่อนเธอ,ผม รับกันและกันได้ มีเงินพอเพียงในการสร้างครอบครัวแล้ว เราเกิดแต่งงานกัน ผมจะต้องทิ้งเป้าหมายสูงสุดของชีวิตไปหรือครับ
มันคิดไม่ตกเสมอ เวลาจะมีใครเข้ามา กลัวจนปิดกั้นตัวเองไปเลย..เสมอ
ผมจะทำยังไงดีครับ จะเปลี่ยนวิธีคิด หรืออะไรบ้าง ที่จะทำให้ผมกล้ามากกว่านี้ .