วันนี้มีนิทานมาเล่าให้ฟัง...เป็นนิทานเกี่ยวกับดวงดาว...แต่เป็นนิทานที่ยังไม่จบ
เรื่องมีอยู่ว่า...กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในระบบสุริยะจักรวาล มีดวงอาทิตย์ที่สดใส เปล่งประกาศรัศมีโชติช่วงสวยงาม รัศมีนั้นเปล่งประกายงดงามไปโดนใจน้องดาวเสาร์เข้าให้ น้องดาวเสาร์แอบมองดวงอาทิตย์อยู่ห่างๆ...จะขยับเข้าไปใกล้ ก็ไม่กล้า เธอเฝ้ามองอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน...นานมาก...จนวันนึงด้วยความรู้สึกบางอย่าง ทำให้เธอตัดสินใจค่อยๆขยับตัวเองเข้าไปใกล้ดวงอาทิตย์ ทีละนิด ทีละนิด ปึ้ง!!! ดวงดาวปริศนา...เธอมาหยุดอยู่หน้าดาวเสาร์ พร้อมพูดว่า "เธอจะทำอะไร? นั่นดวงอาทิตย์นะ ดวงอาทิตย์นั้น ของฉัน เธอถอยออกไป" ดาวเสาร์ตกใจ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พร้อมกับมองมาที่ตัวเอง...พบว่า ตัวเองคงไม่เหมาะสมกับพระอาทิตย์ เพราะดาวปริศนานั้นทั้งมีสีสันสดใส น่ารัก แถมเธอก็อยู่ใกล้ชิดกับพระอาทิตย์ ส่วนดาวเสาร์นั้นสีสันก็ไม่สดใส มืดมัว แถมอยู่ห่างไกลจากดวงอาทิตย์มาก ดาวเสาร์ก็ค่อยๆขยับออกมา อยู่ ณ ที่ของตัวเอง จนวันนึงเธอได้ทราบข่าวว่าเพื่อนของเธอ ดาวพลูโตได้หลุดออกไปจากระบบสุริยะจักรวาล ทำให้เธอกลัว และโดดเดียว คิดว่าอีกซักวัน เธอก็คงจะหลุดออกจากระบบสุริยะจักรวาลในไม่ช้า เธอคิดถึงวันสุดท้ายที่จะได้อยู่ในระบบสุริยะจักรวาลนี้ทำให้เธอแอบมองดูดวงอาทิตย์และดาวปริศนาโคจรใกล้ๆกันทุกวัน....ทุกวัน...ด้วยหัวใจที่โดดเดี่ยว และอิจฉา....เธอมองภาพนั้นด้วยสายตาที่พร่ามัว...เหมือนมีละอองน้ำมาเกาะ...จนวันนึงเธอได้ยินเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น..."สวัสดีครับ ผมขอเป็นเพื่อนคุณได้หรือเปล่า?" ดาวเสาร์ตกใจ หันหลังให้ดาวดวงนั้นในทันที พร้อมกับหันไปปรึกษาดวงจันทร์บริวารของเธอว่าทำอย่างไรดี? ไม่เคยมีใครมาคุยกับฉันเลย ฉันต้องทำอย่างไร? ดางจันทร์บริวารบอกให้ดาวเสาร์ว่า คุยกับเค้าเถอะ...เค้าดูโอเคนะ คล้ายกับดวงอาทิตย์ด้วย...ดูดีดีซิ ดาวเสาร์ค่อยๆหันกลับไปดูพบว่า เขาดูแข็งแรง ยิ่งใหญ่ แต่ก็ไม่คล้ายกับดวงอาทิตย์นะ...ถึงสีจะใกล้เคียงก็เถอะ...เธอตัดสินใจไปคุยกับดาวดวงนั้น "เธอเป็นใคร?" ดาวเสาร์ถามทันที "ผมดาวพฤหัสขอเป็นเพื่อนคุณนะครับ" เธอลังเลอยู่พักใหญ่ แต่ก็ตอบตกลงไปเพราะอย่างน้อยก็มีดาวดวงนึงเห็นการมีตัวตนของเธอ อีกอย่างเธอจะได้ไม่เหงาอย่างน้อยก็มีดาวพฤหัสเป็นเพื่อน ไม่ต้องอยู่โดดเดียวเหมือนเคย โลกของเธอดูสดใสขึ้นมาทันที จนวันนึงเธอได้ยินเสียงปริศนา มาจากดวงจันทร์บริวารของดาวพฤหัส ว่า "ดาวพฤหัสเป็นของพวกเรา คืนเขาให้เราเถอะนะ" ดาวเสาร์ได้ยินดังนั้น เธอทำอะไรไม่ถูก หมอกจางๆ...ลอยมาติดที่ดวงตาของดาวเสาร์อีกครั้ง เกิดคำถามขึ้นในใจมากมาย..."ฉันต้องอยู่โดดเดียวอีกแล้วหรอ? ฉันถูกทิ้งอีกแล้วใช่หรือเปล่า? ฉันต้องทำอย่างไรต่อไป" ดวงจันทร์บริวารของดาวพฤหัสพูดต่อ "ตกลงคืนเขาให้เรานะ" ดาวเสาร์พยักหน้าเบาๆ พร้อมกับมองดาวพฤหัสด้วยสายตาที่พร่ามัวด้วยหมอกเหล่านั้น...พร้อมกับถามดาวพฤหัส "ฉันขอโทษ ที่ทำให้เธอกับดวงจันทร์ของเธอมีปัญหากัน จะให้ฉันทำอย่างไรต่อไป?" ดาวพฤหัสตอบเพียงแค่...."เธอหันกลับไปก่อน"... ดาวเสาร์ไม่เข้าใจ แต่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย...พร้อมกับคำถามในใจมากมาย...ที่อยากถามดาวพฤหัส แต่เธอก็ไม่พูดออกไปเพราะเธอรู้ว่าถามไปดาวพฤหัสก็คงไม่ตอบ เธอคงอยู่แบบโดดเดี่ยวอีกแล้วหล่ะซิ พร้อมกับโทษตัวเองที่ไม่น่าหาเรื่องเลย...อยู่แบบโดดเดี่ยวแบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว...จะให้หมอกเหล่านั้นมาปกคลุมเราทำไม....ณ เวลานี้ ดาวเสาร์ดวงน้อย...บอกกับตัวเองว่า...ถ้าอย่างนั้น ฉันขอซ่อนตัวเองอยู่ในหมอกเหล่านี้ก่อนก็แล้วกัน!!
นิทานเรื่องนี้....ยังไม่จบ....เราจะรอจนกว่าดาวเสาร์จะออกมาจากกลุ่มหมอกเหล่านั้น ช่วยกันเป็นกำลังใจให้ดาวเสาร์ด้วยนะคะ ♡
มาฟังนิทานกันดีกว่า
เรื่องมีอยู่ว่า...กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในระบบสุริยะจักรวาล มีดวงอาทิตย์ที่สดใส เปล่งประกาศรัศมีโชติช่วงสวยงาม รัศมีนั้นเปล่งประกายงดงามไปโดนใจน้องดาวเสาร์เข้าให้ น้องดาวเสาร์แอบมองดวงอาทิตย์อยู่ห่างๆ...จะขยับเข้าไปใกล้ ก็ไม่กล้า เธอเฝ้ามองอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน...นานมาก...จนวันนึงด้วยความรู้สึกบางอย่าง ทำให้เธอตัดสินใจค่อยๆขยับตัวเองเข้าไปใกล้ดวงอาทิตย์ ทีละนิด ทีละนิด ปึ้ง!!! ดวงดาวปริศนา...เธอมาหยุดอยู่หน้าดาวเสาร์ พร้อมพูดว่า "เธอจะทำอะไร? นั่นดวงอาทิตย์นะ ดวงอาทิตย์นั้น ของฉัน เธอถอยออกไป" ดาวเสาร์ตกใจ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พร้อมกับมองมาที่ตัวเอง...พบว่า ตัวเองคงไม่เหมาะสมกับพระอาทิตย์ เพราะดาวปริศนานั้นทั้งมีสีสันสดใส น่ารัก แถมเธอก็อยู่ใกล้ชิดกับพระอาทิตย์ ส่วนดาวเสาร์นั้นสีสันก็ไม่สดใส มืดมัว แถมอยู่ห่างไกลจากดวงอาทิตย์มาก ดาวเสาร์ก็ค่อยๆขยับออกมา อยู่ ณ ที่ของตัวเอง จนวันนึงเธอได้ทราบข่าวว่าเพื่อนของเธอ ดาวพลูโตได้หลุดออกไปจากระบบสุริยะจักรวาล ทำให้เธอกลัว และโดดเดียว คิดว่าอีกซักวัน เธอก็คงจะหลุดออกจากระบบสุริยะจักรวาลในไม่ช้า เธอคิดถึงวันสุดท้ายที่จะได้อยู่ในระบบสุริยะจักรวาลนี้ทำให้เธอแอบมองดูดวงอาทิตย์และดาวปริศนาโคจรใกล้ๆกันทุกวัน....ทุกวัน...ด้วยหัวใจที่โดดเดี่ยว และอิจฉา....เธอมองภาพนั้นด้วยสายตาที่พร่ามัว...เหมือนมีละอองน้ำมาเกาะ...จนวันนึงเธอได้ยินเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น..."สวัสดีครับ ผมขอเป็นเพื่อนคุณได้หรือเปล่า?" ดาวเสาร์ตกใจ หันหลังให้ดาวดวงนั้นในทันที พร้อมกับหันไปปรึกษาดวงจันทร์บริวารของเธอว่าทำอย่างไรดี? ไม่เคยมีใครมาคุยกับฉันเลย ฉันต้องทำอย่างไร? ดางจันทร์บริวารบอกให้ดาวเสาร์ว่า คุยกับเค้าเถอะ...เค้าดูโอเคนะ คล้ายกับดวงอาทิตย์ด้วย...ดูดีดีซิ ดาวเสาร์ค่อยๆหันกลับไปดูพบว่า เขาดูแข็งแรง ยิ่งใหญ่ แต่ก็ไม่คล้ายกับดวงอาทิตย์นะ...ถึงสีจะใกล้เคียงก็เถอะ...เธอตัดสินใจไปคุยกับดาวดวงนั้น "เธอเป็นใคร?" ดาวเสาร์ถามทันที "ผมดาวพฤหัสขอเป็นเพื่อนคุณนะครับ" เธอลังเลอยู่พักใหญ่ แต่ก็ตอบตกลงไปเพราะอย่างน้อยก็มีดาวดวงนึงเห็นการมีตัวตนของเธอ อีกอย่างเธอจะได้ไม่เหงาอย่างน้อยก็มีดาวพฤหัสเป็นเพื่อน ไม่ต้องอยู่โดดเดียวเหมือนเคย โลกของเธอดูสดใสขึ้นมาทันที จนวันนึงเธอได้ยินเสียงปริศนา มาจากดวงจันทร์บริวารของดาวพฤหัส ว่า "ดาวพฤหัสเป็นของพวกเรา คืนเขาให้เราเถอะนะ" ดาวเสาร์ได้ยินดังนั้น เธอทำอะไรไม่ถูก หมอกจางๆ...ลอยมาติดที่ดวงตาของดาวเสาร์อีกครั้ง เกิดคำถามขึ้นในใจมากมาย..."ฉันต้องอยู่โดดเดียวอีกแล้วหรอ? ฉันถูกทิ้งอีกแล้วใช่หรือเปล่า? ฉันต้องทำอย่างไรต่อไป" ดวงจันทร์บริวารของดาวพฤหัสพูดต่อ "ตกลงคืนเขาให้เรานะ" ดาวเสาร์พยักหน้าเบาๆ พร้อมกับมองดาวพฤหัสด้วยสายตาที่พร่ามัวด้วยหมอกเหล่านั้น...พร้อมกับถามดาวพฤหัส "ฉันขอโทษ ที่ทำให้เธอกับดวงจันทร์ของเธอมีปัญหากัน จะให้ฉันทำอย่างไรต่อไป?" ดาวพฤหัสตอบเพียงแค่...."เธอหันกลับไปก่อน"... ดาวเสาร์ไม่เข้าใจ แต่ก็ทำตามอย่างว่าง่าย...พร้อมกับคำถามในใจมากมาย...ที่อยากถามดาวพฤหัส แต่เธอก็ไม่พูดออกไปเพราะเธอรู้ว่าถามไปดาวพฤหัสก็คงไม่ตอบ เธอคงอยู่แบบโดดเดี่ยวอีกแล้วหล่ะซิ พร้อมกับโทษตัวเองที่ไม่น่าหาเรื่องเลย...อยู่แบบโดดเดี่ยวแบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว...จะให้หมอกเหล่านั้นมาปกคลุมเราทำไม....ณ เวลานี้ ดาวเสาร์ดวงน้อย...บอกกับตัวเองว่า...ถ้าอย่างนั้น ฉันขอซ่อนตัวเองอยู่ในหมอกเหล่านี้ก่อนก็แล้วกัน!!
นิทานเรื่องนี้....ยังไม่จบ....เราจะรอจนกว่าดาวเสาร์จะออกมาจากกลุ่มหมอกเหล่านั้น ช่วยกันเป็นกำลังใจให้ดาวเสาร์ด้วยนะคะ ♡