คำว่า "สเป็ก" เป็นคำหนึ่งที่โดยความหมายแล้วเฉพาะเจาะจงบ่งบอกถึงสิ่งที่ต้องการได้แบบชัดเจน อย่างเช่นว่าสเป็กรถยนต์คันนี้ต้องเครื่องเท่านี้ กี่ประตู ซันรูฟมูนรูฟ สีอะไร รุ่นไหน ไฮบ่งไฮบริดว่ากันไป บางครั้งก็เคยได้ยินคนใช้คำเดียวกันกับพวกอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์โดยเฉพาะกล้องถ่ายรูป ต้องกี่ MP (megapixel) กันน้ำกันฝุ่นได้รึเปล่า ความเร็วโฟกัสกี่เสี้ยววินาที มีอุปกรณ์เสริมอะไรบ้าง มี wifi อัพรูปลงเฟสบุ๊คส์ได้เลยมั้ย ฯลฯ แค่อ่านแค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว
เมื่อวานได้นั่งซุบซิบนินทาเซเลบเมืองไทยหลายต่อหลายคน จนประเด็นมันไหลไปอยู่ที่ชายคนหนึ่ง (ไม่ขอเอ่ยนาม) ซึ่งอายุก็มากโขที่กว่าจะมาสมหวังในเรื่องความรักก็พลาดมาตลอดเพราะคำว่า "สเป็ก" นี้แหละ เรื่องมีอยู่ว่าตัวเขาเองมีความเฉพาะเจาะจงคุณสมบัติของนางในฝันเอาไว้หลายอย่างมาก อย่างแรกต้องสวย สองต้องจบนอก สามต้องชอบแนวดนตรีที่เขาฟัง สี่ไม่กินเหล้า ห้าไม่สูบบุหรี่ หกเป็นแม่ศรีเรือน เจ็ดต้องพูดภาษาญี่ปุ่นได้ แปด...ผมจำได้แค่นี้ครับ แต่ลิสต์ยังคงยาวต่อไป
เขาบอกต่อว่าทุกครั้งที่เขาเจอหญิงในสเป็ก (ก็เก่งมาก หาเจออยู่นะ) ก็จะพยายามจีบพยายามทำตัวให้เขาชอบ แต่สุดท้ายก็แห้ว- ผิดหวังมาตลอด พอเศร้าก็หันไปร่ำสุราเมรัย เมามายเป็นน้องหมาอยู่หลายวันกว่าจะกลับมาเป็นมนุษย์อีกรอบ คิดอยู่ในใจว่าทำไมตัวเองถึงไม่เจอซะทีนางในฝัน
จนแล้วมาวันหนึ่งเขาก็ไปดื่มเหล้าอีกนั้นแหละ ดื่มไปกำลังได้ที่ก็ไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งในผับ มานั่งดื่มนั่งกินด้วยกัน สูบบุหรี่เป็นเพื่อน คุยกันสารพัด จนสุดท้ายก็แลกเบอร์กันไปคุยต่อที่บ้าน คงพอจะเดาเนื้อเรื่องออกว่าเป็นยังไงต่อไป ทั้งคู่รักกันจนแต่งงานแล้วก็มีลูกที่น่ารักด้วยกันหนึ่งคน เธอคนนี้ไม่ตรงตามสเป็กที่เขาวางเอาไว้แม้แต่น้อย ตอนเริ่มรู้จักกันก็เหมือนเพื่อน ไปกินเหล้าเข้าบาร์(แต่หลังจากมีลูกเธอก็หยุดนะครับ) เรียนก็ไม่จบ ทำอาหารก็ไม่เก่ง พูดกำเมืองได้แทนภาษาญี่ปุ่น หน้าตาก็บ้านๆธรรมดา ระหว่างที่เขาเล่าเรื่องราวชีวิตรักก็มีคำพูดหนึ่งที่ผมชอบมาก "พออยู่กับผู้หญิงคนนี้ มันเหมือนต้นไม้ที่เติบโตแบบธรรมชาติ ได้ปุ๋ยได้น้ำได้แสงตามความเหมาะสม ผมเติบโตโดยไม่อาศัยปุ๋ยวิทยาศาสตร์" ความรักของเขาเติบโตอย่างค่อยเป็นค่อยไป เป็นธรรมชาติอย่างที่ควรจะเป็น เหมือนดอกไม้ที่ค่อยๆบานตามฤดูกาล และเมื่อรักแล้วข้อแม้ในความรักก็ไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป สเป็กที่ตั้งไว้ก็ถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง ผู้หญิงที่ผ่านมาอาจคล้ายกับปุ๋ยวิทยาศาสตร์ เร่งให้เขาโตเร่งให้ออกดอกออกใบ แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้ทำให้ความรักเบ่งบานอย่างสมบูรณ์แบบที่จะเป็น
เรามักตั้งข้อแม้ไว้มากมายว่าคนที่ใช่ คนในอุดมคติต้องเป็นยังไง 1 2 3 4 5 ต้องให้ได้แบบนี้นะ แต่บางครั้งเราก็ลืมมองว่ามนุษย์ไม่ได้มีส่วนประกอบแค่ห้าข้อนั้น มันยังมีข้อ 6 7 8 9 10... และอีกมากมาย เราสร้างสเป็กขึ้นมาเพราะต้องการความสมบูรณ์แบบในชีวิตคู่ครอง คาดหวังว่าต้องแบบนี้ถึงจะสุข สร้างกำแพงข้อแม้แห่งความรักขึ้นมาสูงขึ้นเรื่อยๆจนขังตัวเองอยู่ข้างในอย่างเดียวดาย
จริงอยู่การที่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรนั้นเป็นเรื่องที่ดี ควรจะมีบ้างว่าแบบไหนเลยที่รับไม่ได้ แต่ถ้าใครคนนั้นไม่ได้เลวไปซะหมด ข้อ 1 2 3 4 5 ของเขาอาจจะไม่เพอร์เฟคเท่าที่ใจเราต้องการอยากให้เป็น ลองมองข้ามไปหาข้ออื่น 6 7 8 9 10 11... เขาเองอาจจะมีอะไรดีๆซ่อนอยู่ใต้เปลือกห่อหุ้มที่ดูไม่ได้เรื่องนั้นก็ได้
เวลาผมเดินเข้าไปในร้านกล้อง แม้ว่าผมจะมีสเป็กในหัวแล้วว่าอยากได้ประมาณไหน แต่ก็ไม่วายต้องลองหยิบจับดู บางทีพอหยิบขึ้นมาแล้วมันไม่ใช่ รูปทรงกล้องไม่เข้ากับขนาดมือ หรือน้ำหนักอาจจะเบาโหว่งสวยแต่รูปข้างในไม่มีอะไร ก็ไม่วายแม้จะถูกใจสเป็กแต่ก็ต้องวางเอาไว้ที่เดิม เดินไปเรื่อยๆเห็นกล้องธรรมดาตัวหนึ่ง หยิบขึ้นมาแล้วมันใช่ เข้ากันได้เป็นอย่างดี แม้ว่ามันจะช้ากว่าตัวอื่น ไม่ใช่รุ่นใหม่ล่าสุด ไม่มี wifi ไม่เซ็กซี่แบบกล้องราคาเหยียบล้าน แต่มัน "พอดี" กับมือเรา ไม่หนักไม่เบา สุดท้ายก็ต้องเดินไปจ่ายเงินเลือกตัวที่ใช่กลับมา
ข้อแม้ของความรักไม่มีอยู่จริง มันมีแต่รักหรือไม่รัก ใช่ตัวเราหรือไม่ใช่ เพราะเหตุนี้เองแหละมั้งที่คำว่า "รัก...ไม่ควรมีข้อแม้" ถูกใช้พูดกันอยู่ร่ำไป
#lifenote #โสภณศุภมั่งมี
ข้อแม้ของความรัก
เมื่อวานได้นั่งซุบซิบนินทาเซเลบเมืองไทยหลายต่อหลายคน จนประเด็นมันไหลไปอยู่ที่ชายคนหนึ่ง (ไม่ขอเอ่ยนาม) ซึ่งอายุก็มากโขที่กว่าจะมาสมหวังในเรื่องความรักก็พลาดมาตลอดเพราะคำว่า "สเป็ก" นี้แหละ เรื่องมีอยู่ว่าตัวเขาเองมีความเฉพาะเจาะจงคุณสมบัติของนางในฝันเอาไว้หลายอย่างมาก อย่างแรกต้องสวย สองต้องจบนอก สามต้องชอบแนวดนตรีที่เขาฟัง สี่ไม่กินเหล้า ห้าไม่สูบบุหรี่ หกเป็นแม่ศรีเรือน เจ็ดต้องพูดภาษาญี่ปุ่นได้ แปด...ผมจำได้แค่นี้ครับ แต่ลิสต์ยังคงยาวต่อไป
เขาบอกต่อว่าทุกครั้งที่เขาเจอหญิงในสเป็ก (ก็เก่งมาก หาเจออยู่นะ) ก็จะพยายามจีบพยายามทำตัวให้เขาชอบ แต่สุดท้ายก็แห้ว- ผิดหวังมาตลอด พอเศร้าก็หันไปร่ำสุราเมรัย เมามายเป็นน้องหมาอยู่หลายวันกว่าจะกลับมาเป็นมนุษย์อีกรอบ คิดอยู่ในใจว่าทำไมตัวเองถึงไม่เจอซะทีนางในฝัน
จนแล้วมาวันหนึ่งเขาก็ไปดื่มเหล้าอีกนั้นแหละ ดื่มไปกำลังได้ที่ก็ไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งในผับ มานั่งดื่มนั่งกินด้วยกัน สูบบุหรี่เป็นเพื่อน คุยกันสารพัด จนสุดท้ายก็แลกเบอร์กันไปคุยต่อที่บ้าน คงพอจะเดาเนื้อเรื่องออกว่าเป็นยังไงต่อไป ทั้งคู่รักกันจนแต่งงานแล้วก็มีลูกที่น่ารักด้วยกันหนึ่งคน เธอคนนี้ไม่ตรงตามสเป็กที่เขาวางเอาไว้แม้แต่น้อย ตอนเริ่มรู้จักกันก็เหมือนเพื่อน ไปกินเหล้าเข้าบาร์(แต่หลังจากมีลูกเธอก็หยุดนะครับ) เรียนก็ไม่จบ ทำอาหารก็ไม่เก่ง พูดกำเมืองได้แทนภาษาญี่ปุ่น หน้าตาก็บ้านๆธรรมดา ระหว่างที่เขาเล่าเรื่องราวชีวิตรักก็มีคำพูดหนึ่งที่ผมชอบมาก "พออยู่กับผู้หญิงคนนี้ มันเหมือนต้นไม้ที่เติบโตแบบธรรมชาติ ได้ปุ๋ยได้น้ำได้แสงตามความเหมาะสม ผมเติบโตโดยไม่อาศัยปุ๋ยวิทยาศาสตร์" ความรักของเขาเติบโตอย่างค่อยเป็นค่อยไป เป็นธรรมชาติอย่างที่ควรจะเป็น เหมือนดอกไม้ที่ค่อยๆบานตามฤดูกาล และเมื่อรักแล้วข้อแม้ในความรักก็ไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป สเป็กที่ตั้งไว้ก็ถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง ผู้หญิงที่ผ่านมาอาจคล้ายกับปุ๋ยวิทยาศาสตร์ เร่งให้เขาโตเร่งให้ออกดอกออกใบ แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้ทำให้ความรักเบ่งบานอย่างสมบูรณ์แบบที่จะเป็น
เรามักตั้งข้อแม้ไว้มากมายว่าคนที่ใช่ คนในอุดมคติต้องเป็นยังไง 1 2 3 4 5 ต้องให้ได้แบบนี้นะ แต่บางครั้งเราก็ลืมมองว่ามนุษย์ไม่ได้มีส่วนประกอบแค่ห้าข้อนั้น มันยังมีข้อ 6 7 8 9 10... และอีกมากมาย เราสร้างสเป็กขึ้นมาเพราะต้องการความสมบูรณ์แบบในชีวิตคู่ครอง คาดหวังว่าต้องแบบนี้ถึงจะสุข สร้างกำแพงข้อแม้แห่งความรักขึ้นมาสูงขึ้นเรื่อยๆจนขังตัวเองอยู่ข้างในอย่างเดียวดาย
จริงอยู่การที่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรนั้นเป็นเรื่องที่ดี ควรจะมีบ้างว่าแบบไหนเลยที่รับไม่ได้ แต่ถ้าใครคนนั้นไม่ได้เลวไปซะหมด ข้อ 1 2 3 4 5 ของเขาอาจจะไม่เพอร์เฟคเท่าที่ใจเราต้องการอยากให้เป็น ลองมองข้ามไปหาข้ออื่น 6 7 8 9 10 11... เขาเองอาจจะมีอะไรดีๆซ่อนอยู่ใต้เปลือกห่อหุ้มที่ดูไม่ได้เรื่องนั้นก็ได้
เวลาผมเดินเข้าไปในร้านกล้อง แม้ว่าผมจะมีสเป็กในหัวแล้วว่าอยากได้ประมาณไหน แต่ก็ไม่วายต้องลองหยิบจับดู บางทีพอหยิบขึ้นมาแล้วมันไม่ใช่ รูปทรงกล้องไม่เข้ากับขนาดมือ หรือน้ำหนักอาจจะเบาโหว่งสวยแต่รูปข้างในไม่มีอะไร ก็ไม่วายแม้จะถูกใจสเป็กแต่ก็ต้องวางเอาไว้ที่เดิม เดินไปเรื่อยๆเห็นกล้องธรรมดาตัวหนึ่ง หยิบขึ้นมาแล้วมันใช่ เข้ากันได้เป็นอย่างดี แม้ว่ามันจะช้ากว่าตัวอื่น ไม่ใช่รุ่นใหม่ล่าสุด ไม่มี wifi ไม่เซ็กซี่แบบกล้องราคาเหยียบล้าน แต่มัน "พอดี" กับมือเรา ไม่หนักไม่เบา สุดท้ายก็ต้องเดินไปจ่ายเงินเลือกตัวที่ใช่กลับมา
ข้อแม้ของความรักไม่มีอยู่จริง มันมีแต่รักหรือไม่รัก ใช่ตัวเราหรือไม่ใช่ เพราะเหตุนี้เองแหละมั้งที่คำว่า "รัก...ไม่ควรมีข้อแม้" ถูกใช้พูดกันอยู่ร่ำไป
#lifenote #โสภณศุภมั่งมี