คือออกตัวก่อนว่าอายุ จขกท. ก็แค่ยี่สิบกว่าๆ เกิดและโตมาโดยที่รู้แค่ว่า คุณพงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง เป็นนักแสดงที่เก่ง มีชื่อเสียง จากลุคที่ดูเซอร์ๆ ก็น่าจะเป็นคนเฮ้วๆ เฟี้ยวๆ อะไรแค่นั้น ไม่เคยไปขุยคุ้ยประวัติลุง ไม่เคยไปดูรายการสัมภาษณ์ชีวิตจริง อะไรแบบนี้ของลุงเลย รับรู้ลุงจากงานเบื้องหน้าล้วนๆ จนหลังๆที่ลุงมาจับงานกำกับ เนื้อเรื่อง การเดินเรื่อง การตัดต่อ อารมณ์ ก็ถือว่าออกมาดี ไม่ข้อติติงบ้างว่ากันไป ไม่แพ้คนที่อยู่เบื้องหลังมานานๆเลยทีเดียว
แต่สิ่งนึงที่เป็นเอกลักษณ์ของลุงที่สัมผัสได้นั่นก็คือ ผู้ชายคนนี้โรแมนติคมากกกกกกกกกกกกกกก
โอ้วว หมี่ ก๊อดดด
คือขัดกับลุคลุงมาก งานละครที่ลุงทำมาแต่ละเรื่องลงถ้าได้แนวดราม่านะ
หนักมากกกกกกก แต่ก็หวานมากกกกกก ซึ้งมากกกกกกก และต้องมีฉากเก๋ๆแทรกอยู่ให้เห็นอยู่ประจำ
โดยเฉพาะฉากคิดถึง ฉากเศร้าเคล้าน้ำตา ฉากสื่ออารมณ์ที่ "ไม่มี" คำพูดใดๆ ลุงคนเดียวที่ทำได้ คือ ตั้งแต่ดูละครมา ฉากที่แบบ เงียบๆ ไม่มีบทพูด ใส่แต่เสียงเพลง ตอนพระนางคิดถึงกัน ตอนฉากงานศพ คือมีลุงคนเดียวที่ทำแบบไม่รู้สึกว่าโหมดนตรี โหมน้ำตา โหมการฟูมฟาย โหมทุกสิ่งอย่างให้มันดูดราม่า แต่ลุงจะมาแบบ นิ่งๆ ไม่เคลื่อนไหว ตัวละครยืนนิ่งๆ มองเหม่อทิ้งสายตาไปไกลๆ มีแค่เพลงคลอ หมุนกล้องไปเรื่อยๆ แต่คือคนดูอินเว้ยเฮ้ยยย
ลุงเป็นคนที่ทำให้ฉากพวกนี้มันดูคลาสสิค ไม่เดิม ไม่ทั่วไป ไม่น่าเบื่อ อย่างฉากมะกี้ในละคร "เสือ" ที่นางเอกคิดถึงพระเอก แล้วก็มายืนเหม่ออยู่ที่หน้าต่างโดยที่จริงๆแล้ว พระเอกเนียนมาแอบอยู่อีกฝั่งของหน้าต่างเพราะความคิดถึงเหมือนกันนั่นแหละ !! คือฉากนี้ไม่มีอะไรมาก ผู้หญิงยืนเหม่อออกไป ผู้ชายก็ยืนเหม่อๆเหมือนกัน ห่างกันแค่ฝ่ามือ แต่อยู่ในมุมที่ไม่เห็นกันและกัน ดนตรีคลอเบาๆ แค่นี้เราก็คิดว่ามันเป็นอะไรที่ชัดเจนได้โดยภาพเลยว่า คนสองคนเขาคิดถึงกันอยู่
ย้อนกลับไปนานมากๆ ไม่แน่ใจว่าเรื่องอะไร แต่คิดว่าน่าจะเรื่อง "รอยไหม" (ถ้าผิดขอโทษด้วยนะคะ) จำได้ว่าเป็นฉากที่งานศพที่แอฟ ทักษอร ยืนมองโลงศพค่อยๆไหม้ไปกับไฟ ฉากนี้เหมือนกันคือ ตัวละครยืนนิ่ง มองไฟลุกไหม้ ดนตรีคลอเบาๆ กล้องเลื่อนไปเอื่อยๆ ช้าๆ แต่คือมันเศร้าอะ เศร้าจากข้างใน ฉากนี้ไม่มีใครร้องไห้ฟูมฟาย แต่คือมันเศร้า
และจริงๆมีอีกหลายๆฉาก หลายๆเรื่อง แต่เด็ดๆที่ประทับใจ จขกท. ก็มีสองฉากนี้แหละ อยากปรบมือรัวๆ ดังๆให้ลุงจริงๆค่ะ ลุงเป็นคนโรแมนติคมากนะ อยากให้ลุงทำละครรักๆ เก๋ๆแบบนี้อีก หนูจะตามทุกเรื่อง สัญญา !
ชาวพันทิปคิดยังไงกันบ้างคะ ??
ปล.แก้ไขชื่อละคร ในหัวคิดว่า รอยไหม แต่มือพิมพ์ สายไหม เฉยเลย ฮ่าาา
ปรบมือดังๆให้กับฉากใดๆที่ไร้คำพูดโดยคุณ "พงษ์พัฒน์"
แต่สิ่งนึงที่เป็นเอกลักษณ์ของลุงที่สัมผัสได้นั่นก็คือ ผู้ชายคนนี้โรแมนติคมากกกกกกกกกกกกกกก
โอ้วว หมี่ ก๊อดดด
หนักมากกกกกกก แต่ก็หวานมากกกกกก ซึ้งมากกกกกกก และต้องมีฉากเก๋ๆแทรกอยู่ให้เห็นอยู่ประจำ
โดยเฉพาะฉากคิดถึง ฉากเศร้าเคล้าน้ำตา ฉากสื่ออารมณ์ที่ "ไม่มี" คำพูดใดๆ ลุงคนเดียวที่ทำได้ คือ ตั้งแต่ดูละครมา ฉากที่แบบ เงียบๆ ไม่มีบทพูด ใส่แต่เสียงเพลง ตอนพระนางคิดถึงกัน ตอนฉากงานศพ คือมีลุงคนเดียวที่ทำแบบไม่รู้สึกว่าโหมดนตรี โหมน้ำตา โหมการฟูมฟาย โหมทุกสิ่งอย่างให้มันดูดราม่า แต่ลุงจะมาแบบ นิ่งๆ ไม่เคลื่อนไหว ตัวละครยืนนิ่งๆ มองเหม่อทิ้งสายตาไปไกลๆ มีแค่เพลงคลอ หมุนกล้องไปเรื่อยๆ แต่คือคนดูอินเว้ยเฮ้ยยย
ลุงเป็นคนที่ทำให้ฉากพวกนี้มันดูคลาสสิค ไม่เดิม ไม่ทั่วไป ไม่น่าเบื่อ อย่างฉากมะกี้ในละคร "เสือ" ที่นางเอกคิดถึงพระเอก แล้วก็มายืนเหม่ออยู่ที่หน้าต่างโดยที่จริงๆแล้ว พระเอกเนียนมาแอบอยู่อีกฝั่งของหน้าต่างเพราะความคิดถึงเหมือนกันนั่นแหละ !! คือฉากนี้ไม่มีอะไรมาก ผู้หญิงยืนเหม่อออกไป ผู้ชายก็ยืนเหม่อๆเหมือนกัน ห่างกันแค่ฝ่ามือ แต่อยู่ในมุมที่ไม่เห็นกันและกัน ดนตรีคลอเบาๆ แค่นี้เราก็คิดว่ามันเป็นอะไรที่ชัดเจนได้โดยภาพเลยว่า คนสองคนเขาคิดถึงกันอยู่
ย้อนกลับไปนานมากๆ ไม่แน่ใจว่าเรื่องอะไร แต่คิดว่าน่าจะเรื่อง "รอยไหม" (ถ้าผิดขอโทษด้วยนะคะ) จำได้ว่าเป็นฉากที่งานศพที่แอฟ ทักษอร ยืนมองโลงศพค่อยๆไหม้ไปกับไฟ ฉากนี้เหมือนกันคือ ตัวละครยืนนิ่ง มองไฟลุกไหม้ ดนตรีคลอเบาๆ กล้องเลื่อนไปเอื่อยๆ ช้าๆ แต่คือมันเศร้าอะ เศร้าจากข้างใน ฉากนี้ไม่มีใครร้องไห้ฟูมฟาย แต่คือมันเศร้า
และจริงๆมีอีกหลายๆฉาก หลายๆเรื่อง แต่เด็ดๆที่ประทับใจ จขกท. ก็มีสองฉากนี้แหละ อยากปรบมือรัวๆ ดังๆให้ลุงจริงๆค่ะ ลุงเป็นคนโรแมนติคมากนะ อยากให้ลุงทำละครรักๆ เก๋ๆแบบนี้อีก หนูจะตามทุกเรื่อง สัญญา !
ชาวพันทิปคิดยังไงกันบ้างคะ ??
ปล.แก้ไขชื่อละคร ในหัวคิดว่า รอยไหม แต่มือพิมพ์ สายไหม เฉยเลย ฮ่าาา