นี่คือกระทู้ที่2ของเราค่ะ กระทู้แรกเราได้นำพวงมาลัยไปกราบแม่และขอโทษแม่แล้วค่ะ
เพื่อนๆเคยคิดไหมคะทำไมคนเราเกิดมาถึงไม่มีอะไรดีพร้อมหมดทุกคน บางคนเกิดมาในฐานะที่ร่ำรวยแต่ครอบครัวไม่อบอุ่น และอีกบางคนที่เกิดมามนฐานะที่ยากจนแต่ครอบครัวแสนจะอบอุ่น ถ้าเราเลือกได้เราจะขอเป็นอย่างหลังดีกว่าแต่โชคชะตาคนเรามันกำหนดไม่ได้ เราจึงต้องทนอยู่กับสิ่งที่โชคชะตากำหนด
เราอายุ17ปีค่ะเกิดมาในบ้านที่มีฐานะร่ำรวยแต่ไม่มีความอบอุ่นจากพ่อแม่ แม่เราเป็นเจ้าของโรงแรมค่ะจึงไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับเราสักเท่าไหร่ จะเจอกันแค่อาทิตละครั้งเอง ส่วนพ่อเราทำงานที่ญี่ปุ่นค่ะ พ่อกับแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เรา2ขวบค่ะ เราก็อยู่กับแม่ที่ไทยมาตลอด ส่วนพ่อก็ไปทำงานและได้ภรรยาที่ญี่ป่น พ่อเราจะส่งเงินมาไห้เราทุกเดือน อ้อ ลืม บอกไปเราเป็นลูกสาวคนเดียวค่ะ
ชีวิตเราก็เหมือนในละครน้ำเน่า เช้ามาก็ไปโรงเรียน หยุดเสาอทิตก็เรียนพิเสด ไม่เคยได้ไปเที่ยวกับครอบครัว ไม่เคยอยู่พร้อมหน้าพ่อ แม่ลูก ไม่เคยที่จะโดนกอดและได้ยินคำว่ารักจากปากพ่อกับแม่
เวลาเราไปโรงเรียนเราจะมีเพื่อนสนิทแค่คนเดียวเท่านั้นไม่มีไครคบ ถ้าวันไหนเพื่อนสนิทเราไม่มาโรงเรียน เราจะโดนเพื่อนในห้องแกล้งเสมอ เราก็คิดนะทำไมเราถึงไม่โต้ตอบบ้าง แต่ถ้าเราโต้ตอบไปเพื่อนอาจเกลียดและปกล้งเราหนักกว่าเดิม เราโดนล้อทุกวันว่าเป็นเด็กไม่มีพ่อ เราเสียใจมากแต่ไม่เคยแสดงไห้ไครเห็น
เราอยากรู้ทำไมเพื่อนทุกคนคชต้องแกล้งเรา เราทำอะไรไห้เทอ เราอยากไห้ครอบครัวเราเหมือนกับคนอื่นบ้างอยากมีพ่อแม่พร้อมหน้าพร้อมตากันไม่ตำเป็นต้องรวยก็ได้ เราแค่อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น
ก็แค่นั้น