สวัสดีครับ ผมคิดอยู่นานว่าจะตั้งกระทู้นี้ดีหรือป่าวแต่เพราะมันหาทางออกไม่ได้และพูดกับใครไม่ได้ด้วยก็คงต้องใช้พื้นที่นี้และครับ ใครไม่ต้องการอ่านเนื้อหาข้ามไปตอนท้ายที่เป็นคำถามได้เลยครับ
ผมขอเล่าประวัติคร่าวๆของผมกับครอบครัวก่อนนะครับ เดิมทีผมไม่ได้อยู่กับครอบครัวผมมากนัก เติบโตมากับลูกพี่ลูกน้อง แต่ก็พอได้รับรู้ปัญหาครอบครัวมาบ้างจากการอยู่ด้วยกันระยะเวลาสั้นๆ เข้าเรื่องเลยนะครับ 
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ขอพูดตรงๆเลยว่าพ่อของผมเป็นคนเลวครับ อย่างแรกเลยเป็นคนเห็นแก่ตัวโคดๆ เงินที่หามาได้หมดไปกับการทำตามใจตัวเอง ไม่เคยนึกถึงคนในครอบครัวเป็นหลักซึ่งจริงๆมีแค่แม่กับผมนั่นแหละ มันติดการพนัน เล่นมาตลอดเป็น 10 ปีตั้งแต่ผมยังเด็ก และสถานะเงินเดือนทุกวันนี้ก็ถูกหักออกไปจนหมด จากหนี้สิ้นโง่ๆที่ไปทำกับเพื่อนอีกคนและต้องแบกรับแทนเพื่อน มรดกที่ดินที่ญาติให้มาทุกวันนี้ก็ไม่อยู่แล้วครับ หลายๆอย่างในบ้านแม่ผมเป็นคนรับผิดชอบร่วมกันครับแต่ชื่อเป็นของมันหมด อย่างที่สองเลยมันเป็นคนไม่มีเหตุผล อารมณ์ร้อน รังแกและทำร้ายคนอื่นในครอบครัว ผมเคยถูกไล่เตะจนหลังช้ำสมัยตอนยังเป็นเด็กแบบไม่มีเหตุผล ซึ่งผมมันก็เด็กก็ไม่เข้าใจ แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือมันทำร้ายแม่ด้วยครับ ทำร้ายมาตลอดนั่นและตั้งแต่ผมยังเด็ก อยู่ที่ว่าเวลาไหนผมรับรู้ไม่รับรู้ ผมเองก็ห่างครอบครัวไปนานครับในช่วงชีวิตผม ตั้งแต่มัธยมยันมหาลัย กลับไปเยี่ยมแม่บ้างเป็นครั้งเป็นคราว ถ้าเวลาผ่านแล้วคนเปลี่ยนได้ เรื่องที่ผ่านมาผมก็พอจะมองข้ามไปได้ แค่ต่างคนต่างอยู่ เคารพในแบบที่ควรเคารพ แต่นี่ไม่เลยครับมันทำตัวเหมือนเดิม ยิ่งกว่าเดิม และปัญหาหลังๆมาซึ่งผมไม่รู้ติ้นลึกหนามากนะ เป็นเรื่องของการหึงหวง ด่าแม่หยาบคายหาว่าเป็นโสเภนี (คือช่วงที่ปัญหานี้เกิดมันตรงกับช่วงที่มันไปออกงานต่างจังหวัด บางทีเป็นอาทิตย์ บางทีเป็นเดือนและปัญหานี้ก็ยืดเยื้อมานานเกือบปีแล้วครับ) ผมได้คุยกับแม่ เค้าไม่ได้คบชู้อะไรหรอกแต่พ่อผมมันหลอนไปเอง มันไม่พอใจที่แม่ไม่ปฏิบัติดีและคอยพูดจาดีๆด้วยแค่นั้น ทุกครั้งที่กลับมาบ้านจะทะเลาะกันปัญหานี้และตบตีแม่อยู่ตลอด ครั้งนึงเป็นช่วงที่ผมมาเยี่ยมแม่พอดีและมันก็กลับมาพอดี ก็ตบตีกันและผมก็เข้าไปห้าม มันก็มาทำร้ายผมต่อต่อยหน้าผมไปหลายครับ คือผมไม่เคยสู้นะอย่างมากก็แค่ด่าถึงสิ่งที่มันทำ ยิ่งด่ามันยิ่งโกรธและสุดท้ายก็โดนไล่ออกจากบ้านไป ไล่ให้ไปตายไหนก็ไป แต่ตอนนั้นผมเรียนอยู่ไงก็แค่กลับหอ แต่มันก็มีอยู่ช่วงนึงผมไม่อยู่ด้วย มันทำร้ายแม่จนเข้าโรงพยาบาลผมไม่เคยรู้มาก่อน แม่ไม่เคยบอกผมและก็พึ่งจะรู้เร็วๆนี้เอง แม่ผมเองไม่เคยโกหกผมซักครั้งในชีวิตซึ่งงานที่แม่ทำ เค้าต้องทำอยู่บ้านตลอด 24 ชั่วโมง เค้าเป็นคนเดียวที่แบกภาระทั้งทางบ้านและตัวผมที่ผู้หญิงคนๆนึงจะทำได้ เงินที่ได้เป็นค่าเล่าเรียนซึ่งจริงๆมันไม่พอหรอกก็มาจากแม่ทั้งหมด เค้าแทบไม่เคยมีเวลาเพื่อตัวเอง ผมสงสารแม่มากครับที่ต้องเจออะไรอย่างงี้ ปัจจุบันผมเรียนจบแล้ว กำลังจะหางานอยู่และก็เหมือนเดิมครับ ผมกลับมาอยู่บ้านมันกลับมาบ้านพักนึงก็ทะเลาะและทำร้ายแม่ ผมเข้าไปห้ามมันก็ทำร้ายผม ผมไม่ได้เจ็บอะไรหรอกแต่อยากช่วยแม่และผมทำอะไรมากไม่ได้ ถ้ามันไล่ผมออกไปไม่มีใครปกป้องแม่แน่ๆ
ผมอาจจะเดือดมากในกระทู้นี้ แต่ผมพิมพ์ไปทั้งเจ็บทั้งเสียใจ สำหรับผมกับพ่อตัดกันไปนานแล้ว และคนที่เห็นแก่ตัว ทำร้ายคนไม่มีสู้ทำร้ายผู้หญิงมันไม่สมควรถูกเรียกว่าพ่อหรอก ใช่ไหม เรื่องของผมกับพ่อมันมีอะไรมากกว่านี้ ชีวิตผมเองก็ลำบากมาตลอด ถ้ามันจะต้องบาปในฐานะที่เกลียดพ่อคนนี้ผมก็ยอมบาปแล้วกันครับแต่ผมขอพูดในฐานะแม่แค่นั้นเพราะผมสงสารแม่จริงๆ อยากให้เข้าใจว่าปัญหาการทำร้ายผู้หญิงมันเลวร้ายแค่ไหน ถ้าผมมีเงินผมคงหาที่อยู่ใหม่ให้แม่ แบบเริ่มต้นชีวิตใหม่ไปเลยและทำให้เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของกฏหมาย แต่ผมทำไม่ได้ไงผมมันคนโง่ๆและก็อ่อนแอ แม่ผมก็มีภาระหน้าที่ต้องดูแลทิ้งไปตอนนี้คือตัวปล่าวแน่นอนเงินซื้อข้าวก็แทบยังไม่มี
เรื่องที่กล่าวมามันคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นจริงทุกประการครับ ความรุนแรงในครอบครัวไม่ใช่ปัญหาส่วนบุคคลอีกต่อไปและปัญหาทะเลาะกันเพราะความหึงหวงมันฆ่ากันได้ง่ายๆนะ ดูได้จากข่าว เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็ก ผมไม่อยากให้วันนั้นมันเกิดขึ้นจริงและคนอย่างพ่อผมผมเชื่อว่ามันทำได้อยู่แล้ว
หากสงสัยทำไมแม่ผมยอมตลอด หนึ่งคือเรื่องภาระ สองคือเค้าถูกปลูกฝังมาอย่างงั้นอยู่แล้วดูจากนิสัยของตายาย ญาติฝั่งแม่ พ่อ แม่ อยู่ด้วยกันมานานไม่ใช่เพราะความเข้าใจ แต่เป็นเพราะมีฝ่ายที่ยอมโดนกระทำและฝ่ายกระทำ จะว่าแม่เค้าเป็นคนซื่อก็ได้ไม่ผิดหรอก ผมเองโตมากับญาติฝั่งทางพ่อนะแต่ที่ไม่เข้าใจคือญาติของเค้าเป็นคนดีมาก รักผม รักแม่ผม บุญคุณเค้าผมไม่เคยลืม แต่พ่อผมทำไมเป็นคนเลวอย่างงี้ก็ไม่รู้ แม่ผมกลบเกลือนความเศร้าเรื่องร้ายๆที่เจอตลอดไม่เคยบอกให้ญาติรับรู้เลยว่าจริงๆมันเน่าเฟะเพียงใดและพ่อผมไม่เคยสึกนึงรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำมาตลอด ซักครั้งเดียว

ที่เรามาทั้งหมดนี่ผมแค่อยากจะถามว่าในฐานะคนๆนึง เราจะหาทางออก แก้ปัญหาความรุนแรงในครอบครัวได้อย่างไรครับ เพราะผมไม่ต้องการให้ปม่ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่เป็นอยู่ ตัวผมไม่นานก็ต้องออกห่างจากครอบครัวและก็ไม่อยากให้ปัญหานี้มันเกิดขึ้นโดยเฉพาะตอนที่ผมไม่อยู่ ผมอยากให้คนที่เคยเผชิญปัญหาหรือเคยรู้รับอะไรแบบนี้ช่วยเหลือผมในแนวทางที่ตั้งใจอยากจะบอกผมจริงเพราะผมมืดมนจริงๆครับ ผมอาจจะพิมพ์วกวนหน่อยขออภัยจริงๆเพราะผมเสียใจและสับสนมาก ผมขอบคุณทุกท่านที่อย่างน้อยก็เข้ามาอ่านครับ