ประเทศไทยเมื่อภาคส่งออกติบลบก็หมดแรงขับเคลื่อนทางเศรษฐกิจ จึงต้องหันมาใช้ไม้เด็ดก็คือ การเพิ่มรายได้หมุนเวียนในประเทศ โดยการใช้นโยบายหั่นอัตราดอกเบี้ยให้ต่ำลง ให้ประชาชนและภาคธุรกิจมากู้เงิน ประเด็นสำคัญคือ เมื่อดอกเบี้ยต่ำเงินจะออกมาหมุนเงินในระบบได้เร็ว เพราะจำเป็นต้องใช้จ่ายเงินมากกว่าออมเงิน แต่บางคนพอได้เงินกู้มาแล้วก็ใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือย ซื้อรถ บ้าน มือถือ สินค้าแบรนด์เนม เที่ยวอาบอบนวด ฯลฯ

           ผลที่ตามมาคือ ในระยะสั้นเศรษฐกิจจะขยายตัวได้อย่างรวดเร็ว แต่จะขยายตัวไปไปพร้อมกับการเพิ่มขึ้นของหนี้สิน แต่พอปีต่อไปทั้งภาคธุรกิจและประชาชนก็ต้องแบกภาระผ่อนสินค้าหรือเงินกู้ =======>> ปริมาณเงินที่หมุนเวียนในระบบเศรษฐกิจจะน้อยลง เพราะปริมาณเงินไหลไปสู่นายทุนเงินกู้มากขึ้นแทน

          และในสถานการณ์ของประเทศไทยที่หนี้สินภาคครัวเรือนอยู่ในระดับสูง นโยบายหั่นอัตราดอกเบี้ยต่ำอาจจะเร่งหนี้สินภาคครัวเรือนได้ไม่มากนัก เพราะหนี้สินครัวเรือนอยู่ในระดับสูงอยู่แล้ว แต่จะเร่งหนี้สินภาคธุรกิจให้สูงขึ้นในอัตราเร่งแทน "กลายเป็นว่าหนี้สินยกกำลังสอง ครัวเรือน + ธุรกิจ"

         แต่อย่าลืมว่า การจะขับเคลื่อนเศรษฐกิจของประเทศไทยจริงๆแล้วคือภาคการส่งออก เนื่องจากอุตสาหกรรมการผลิตในประเทศไทยมีขนาดใหญ่เกินกว่าอุปสงค์ในประเทศจะรองรับได้ ดังนั้น การหวังพึ่งการบริโภคในประเทศจึงไม่สามารถผลักดันเศรษฐกิจให้ขยายตัวได้เท่าที่ควร

*** วัฏจักรมันย่อมมีขึ้นมีลง สูงสุดคืนสู่สามัญเสมอ โดยเฉพาะนโยบายดอกเบี้ยต่ำยิ่งเป็นแรงกระตุ้นให้วัฏจักรดำเนินเรื่องราวและจบลงอย่างรวดเร็ว ***

ใครมีแนวคิดอย่างไร ก็มาแชร์กันได้นะครับ