6 เดือนแล้ว ที่คุณแม่จากเราไปแสนไกล
ต่อให้ร้องไห้มากแค่ไหน คุณแม่ก็ไม่กลับมา
6 เดือนที่ไม่มีวันไหนไม่คิดถึงคุณแม่ คิดถึงทีไรน้ำตามันไหลออกมาเอง

ก่อนหน้านั้น เรามัวแต่ชะล่าใจ คิดว่าเหลือเวลาอีกนาน
คอยแต่สร้างความลำบากใจ ทำให้คุณแม่เจ็บช้ำน้ำใจ ทำให้คุณแม่เป็นห่วงเสมอ
ยังไม่ทันได้ทำตัวเป็นลูกที่คุณแม่ภูมิใจ ยังไม่ทันได้ขอโทษหรือสำนึก
ก่อนที่คุณแม่จะจากไป ไม่มีสัญญาณเตือน มันเกิดขึ้นกระทันหันมาก

โกรธตัวเองที่มารู้สึกตัวเอาตอนนี้ ที่มาสำนึกเอาตอนนี้
มันคงไม่มีอะไรลบล้างความผิดที่เราทำไว้กับคุณแม่ได้
แล้วยิ่งนึกได้ว่า ไม่ว่าจะทำผิดแค่ไหน คุณแม่ก็ยังให้อภัยได้เสมอ
ก็ยิ่งโกรธตัวเอง
ที่ดูแลท่านไม่ดีพอ ที่ไม่คอยฟังคำพูดของท่าน ตอนนี้แม้แต่โอกาสที่จะขอโทษก็ไม่มีแล้ว
คิดถึงเสียงปลุกไป รร ตอนเช้า คิดถึงเสียงบ่น เสียงดุด่า
ในโลกนี้จะมีอีกไหม นอกจากคุณพ่อคุณแม่ ที่ดุด่าด้วยความเป็นห่วง โดยไม่หวังอะไร

การที่สูญเสียท่านไป ทำให้เราได้เข้าใจ
ว่าเวลาคนเรานั้นน้อยแค่ไหน ในวันที่เราใช้ชีวิตไปวันๆ เวลาก็เหลือน้อยลงไปทุกที
จนเราลืมที่จะบอกรัก บอกขอโทษ หรือปรับความเข้าใจ
พอมาสำนึกตัวอีกทีมันก็สายไปแล้ว

เข้าใจซึ้งแล้วค่ะ กับคำที่ว่า คนเราจะไม่เห็นคุณค่า ถ้ายังไม่สูญเสีย
เราคงไม่รู้ว่าเวลานั้นเหลือแค่ไหน แต่ตอนนี้ วันนี้
ตอนที่เรายังมีโอกาสเห็นหน้าคนที่เรารัก เราคงจะไม่รอช้าที่จะแสดงความรัก ขอโทษเวลาทำผิด
เพื่อจะได้ไม่มานั่งเสียใจภายหลัง กับสิ่งที่หวนคืนมาไม่ได้อีก

ขอบคุณพันทิปที่ให้โอกาสระบายความในใจเล็กๆน้อยๆนะคะ
เรียบเรียงแปลกๆงงๆบ้างก็ขออภัยค่ะ
ขอให้เป็นวันที่ดีของทุกคนนะคะ สวัสดีค่ะ