เพิ่งมาติดตามประเด็น "สัตตานัง" ของท่านคึกฤทธิ์ วัดนาป่าพงครับ เลยสงสัยคำแปลเกวัฏฏสูตรจากบาลีบทที่ว่า
          วิญฺญาณํ อนิทสฺสนํ       อนนฺตํ สพฺพโต ปภํ
          เอตฺถ อาโป จ ปฐวี จ     เตโช วาโย น คาธติ
          เอตฺถ ทีฆญฺจ รสฺสญฺจ    อนน ถูลํ สุภาสุภํ
          เอตฺถ นามญฺจ รูปญฺจ     อเสสํ อุปรุชฺฌติ
          วิญฺญาณสฺส นิโรเธน      เอตฺเถตํ อุปรุชฺฌตีติ ฯ

มาเป็นภาษาไทยว่า
          “สิ่ง” สิ่งหนึ่งซึ่งบุคคลพึงรู้แจ้ง
          เป็นสิ่งที่ไม่มีปรากฏการณ์ ไม่มีที่สุด
          มีทางปฏิบัติเข้ามาถึงได้โดยรอบนั้น มีอยู่;
          ใน “สิ่ง” นั้นแหละ
          ดิน น้ำ ไฟ ลม ไม่หยั่งลงได้;
          ใน “สิ่ง” นั้นแหละ
          ความยาว ความสั้น ความเล็ก ความใหญ่
          ความงาม ความไม่งาม ไม่หยั่งลงได้;
          ใน “สิ่ง” นั้นแหละ
          นามรูป ย่อมดับสนิทไม่มีเศษเหลือ;
          นามรูป ดับสนิท ใน “สิ่ง” นี้
          เพราะการดับสนิทของวิญญาณ; ดังนี้แล.

ใครเป็นเจ้าของสำนวนแปลนี้ครับ? ผมกดตามไปดูในลิงค์ E-Tipitaka ของวัด เห็นแปลเป็นอีกสำนวนหนึ่งซึ่งตรงกับเว็บ 84000
เช็คของมหาจุฬาฯ กับมหามกุฏฯ ก็เป็นสำนวนอื่นอีก เลยอยากทราบที่มาของสำนวนแปลนี้ครับ