ผมพึ่งตั้งกระทู้ครั้งแรก ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะครับ

    แท็กห้องผิดหรือผมสะกดไม่ถูก ช่วยบอกด้วยนะครับ ขอบคุณล่วงหน้าครับ
    ผมขอใช้คำสุภาพนิดนึงในการเขียนนะครับ เห็นว่าในพันทิปค่อนข้างซีเรียสเรื่องการใช้ภาษาไทยน่ะครับ ^^

    ผมจะเริ่มตรงไหนดีล่ะครับ ไม่เคยเขียนกระทู้เลยด้วย  ถ้าอย่างนั้นผมขอเริ่มตั้งแต่รู้จักกับเธอก็แล้วกันนะครับ อาจจะยาวไปหน่อยนะครับ
    ผมเริ่มรู้จักกับเธอตั้งแต่ตอนประถม จะว่าในช่วงเวลาของประถมก็ไม่เชิงนะครับ ผมย้ายโรงเรียนมาเรียนในที่เดียวกันกับเธอตอนใกล้จบประถมแล้วครับ ในช่วงนั้นผมกับเธอก็ไม่ได้สนิทอะไรกันเท่าไหร่ เพราะผมก็จะเล่นกับเพื่อนผู้ชายซะมากกว่า รู้จักกันแค่เพื่อนชายหญิงที่หยอกล้อเล่นกันตามประสาเด็กนั่นแหละครับ
    จนจบช่วงวัยของเด็กประถมแล้วเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยเด็กมัธยม ซึ่งผมกับเธอก็ได้เรียนในโรงเรียนเดียวกันครับ คงเป็นเพราะเราเคยเรียนโรงเรียนเดียวกันและหมู่บ้านเดียวกันมั้งครับเลยทำให้ผมกับเธอสนิทกันมากขึ้น เราเริ่มไปไหนมาไหนด้วยกัน หยอกล้อกัน จนเชื่อใจกัน สนิทใจกัน สามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง เวลาใครมีปัญหาหรือไม่สบายใจก็สามารถเปิดใจคุยกันได้ จนสามารถพูดได้เต็มปากเลยครับว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทผมที่ผมเชื่อใจมากคนหนึ่ง โดยทั่วไปแล้วเธอเป็นคนตัวเล็ก ห้าว ๆ หน่อย ผมพูดอะไรไม่เข้าหูก็จะโดนหยิกโดนต่อยได้แผลกลับบ้านแทบทุกวัน ซึ่งแตกต่างจากผมที่ผมก็ตัวเล็ก บุคลิกตุ๊ด ๆ สักหน่อย ในช่วงนั้นก็จะเป็นอาหารตาของผู้หญิงมีช้างน่ะครับ 5555
    งั้นผมขอตัดเข้าเรื่องเลยนะครับ เดี่ยวพิมพ์ยาวไปจะโดนข้อหาว่าเป็นนิยาย (แอบหวั่น ๆ เหมือนกันนะครับ)
    พอเราจบช่วงชีวิตของมัธยมปลาย ก็ได้ก้าวเข้าสู่ช่วงของเด็กมหาลัยครับ ผมกับเธอนั้นได้เรียนคนละมหาลัยกัน แต่เวลาว่าง ๆ พวกเราก็จะนัดมาเจอ ทานข้าว คุยกันครับ เวลาผมคบกับใคร มีปัญหากับแฟน หรือเลิกกับแฟนก็จะไปปรึกษาเธอ และเธอก็ให้กำลังใจในเชิงสมน้ำหน้ากลับมาทุกครั้ง แล้วมีช่วงหนึ่งที่เป็นช่วงที่ผมจำได้ไม่เคยลืมเลย วันนั้นผมเลิกกับแฟนแล้วก็พูดให้เธอฟัง เธอก็ให้คำปรึกษาเหมือนปกติที่เคยทำ แต่อยู่ ๆ เธอก็เงียบไปสักพักหนึ่ง แล้วเธอก็บอกกับผมมาว่า เธอชอบผม ชอบมาสักพักแล้ว แต่ไม่กล้าที่จะบอก เพราะกลัวว่าผมจะไม่คุยกับเธอเหมือนปกติ กลัวว่าจะเสียเพื่อนไป ในตอนนั้นผมก็พูดอะไรไม่ออกเลยครับ อึ้งไปสักพักใหญ่ ผมก็คิดเหมือนกันนะครับว่าถ้าตอบอะไรไปผลจากคำตอบนั้นจะส่งผลกับเราสองคนยังไง แต่ผมก็ได้ตอบตกลงคบกับเธอครับ จนผมคิดว่าเราสามารถไปด้วยกันได้ดี เวลามีปัญหา ทะเลาะกัน ไม่ว่าเรื่องใหญ่แค่ไหนเราก็ผ่านมันไปได้......แต่กลับเป็นปัญหาเล็ก ๆ ซะอย่างนั้น ทำให้ผมกับเธอห่างกัน และไม่ได้คุยกันอีกเลยจนผมคิดว่าเราเลิกกันไปแล้ว
    ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนกันนะครับ แต่ผมกลับรู้สึกอึดอัด เหมือนมันมีอะไรค้างคาใจ และต้องเคลียร์ให้ได้ ผมจึงตามไปง้อเธอโดยผ่านเพื่อนอีกคนให้ช่วย (จริง ๆ แล้วผมค่อนข้างป๊อดมากกับเรื่องนี้) จนผมสามารถคืนดีกับเธอและกลับมาคบกันอีกครั้งได้ แต่ครั้งนี้ผมกลับรู้สึกว่าผมจะสามารถดูแลเธอได้ดีหรือเปล่า จะทำให้เธอเสียใจอีกครั้งไหม ผมไม่สามารถพูดกับเธอได้เต็มปากว่าผมจะไม่ทำให้เธอเสียใจ ผมได้แค่พูดกับตัวเองว่าผมจะดูแลเธอให้ดีที่สุด แต่นั่นมันก็แค่คำพูด ผมกลับทำให้เธอเจ็บและเสียใจอีกครั้ง แค่ความคิดของเราสองคนก็สวนทางกัน จนเธอต้องบอกเลิกกับผม
    จนถึงตอนนี้ผมก็ยังรักเธอนะครับ แต่ไม่กล้าที่จะไปขอโทษ ขอกลับมาคืนดี เพราะผมก็ไม่ได้เป็นคนดีสักเท่าไหร่ กลัวว่าผมจะทำให้เธอเสียใจอีก ตั้งแต่เลิกกับเธอมาเวลาผมคบกับคนใหม่หรือใครก็ตาม แต่ผมก็ยังคิดถึงเธออยู่ ผมคิดว่าถ้าผมเจอคนที่รักผมจริง ๆ แต่ผมกลับยังลืมคนเก่าไม่ได้ มันอาจจะทำให้คนที่รักผมเสียใจมากมั้งครับ จนตอนนี้ผมเลยตัดสินใจที่จะไม่คบกับใครเลย อาจจะเป็นเพราะผมยังคงห่วงหรือรู้สึกผิดกับเธออยู่ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ มันเป็นความรู้สึกเหมือนยังมีอะไรติดค้างในใจน่ะครับ ผมแค่คิดว่าถ้าผมรู้ว่าเธอสบายดีหรือเธอคบกับคนที่สามารถดูแลเธอได้จริง ๆ อาจจะทำให้ผมโล่งใจ และความรู้สึกติดค้างในใจอาจจะหายไปก็ได้มั้งครับ แต่นี่มันเป็นแค่ความรู้สึกของผมเองนะครับ แต่กับเธอผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้เธออาจจะสบายมาก ไม่คิดมาก และมีความสุขมากก็ได้ครับ อาจเป็นผมคนเดียวที่คิดไปเองก็ได้ครับ
    ....แต่แปลกนะครับ เวลาใครมีปัญหาก็จะมาปรึกษาผม และผมก็ช่วยให้คำแนะนำกับคนอื่นได้ แต่กับปัญหาของตัวเองกลับหาทางออกไม่ได้ ปรึกษาใครก็ไม่ได้ โคตรอึดอัดเลยครับ.......แล้วผมควรที่จะต้องทำยังไงดีครับ ?

ขอบคุณล่วงหน้านะครับที่ให้คำแนะนำ ^^ _/|\_