เริ่มต้นความรักที่สดใสนะครับ ผมได้เป็นแฟนกับคนคนนึง ผมอายุ 23 แฟนอายุ 18 ผมคุยกันมาเรื่อยๆตั้งแต่วันที่ 12 กันยายน 2014 จนเราตกลงปลงใจว่าเราจะมาเจอกัน เราเจอกันครั้งแรกวันที่ 13 ธันวาคม 2014 ครับวันนั้นคนรักผมนัดเที่ยง ผมออกจากบ้านผม 11.30 ผมเกรงว่าจะสายแต่ผมคิดว่า สายนิดหน่อยคงไม่เป็นไร แต่พอผมถึงที่หมาย ผมก็โทรไปหาคนรัก คนรักของผมบอกว่าขอเวลาแปปนึงทำธุระอยู่ ผมก็รอ รอ รอ เล่นโทรศัพท์จนแบตเหลือ 23% แล้วคนรักผมก็มา คนรักผมมาสายกว่าผม 2 ชั่วโมงครับ ผมก็พาคนรักไปส่งเรียนพิเศษโดยที่เรายังไม่กินข้าวกันจากนั้นผมก็กลับบ้าน นั้นเป็นวันแรกที่เราเจอกันครับ เย็นวันนั้นคนรักผมโทรหาผม ถามว่ารู้สึกยังไงบ้างที่เจอกันครั้งแรก แล้วคนรักผมขอผมกอดด้วย โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว ผมก็บอกไปว่าผมรู้สึกดีครับ ผมไม่มีใครกอดมานานแล้ว หลังจากที่คนรักผมกอดเสร็จ ผมก็เดินไปตามถนนเรื่อยๆผมคิดในสมองอยู่เสมอว่า ผมจะไม่ทำให้เขาเสียใจ ผมมีอีกหนึ่งคนแล้วนะที่ต้องดูแล คือนนั้นคนรักผมถามว่า เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกัน ผมบอกไปว่า วันที่ 1 มกราคม 2015 เดียวเที่ยงคืนผมจะขอเป็นแฟนทันที เมื่อถึงวันนั้นผมไปสวดมนต์ข้ามปีที่สิงห์บุรี ผมก็ได้โทรหาตามที่สัญญา ผมได้ขอคนรักของผมเป็นแฟน จากนั้นเราก็คุยและเจอกันแค่วันเสาร์ วันเดียวเท่านั้นคือวันที่เขาเรียนพิเศษ ผมดูแลเขาดีทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นการขึ้นรถ การกิน การเล่น การซื้อของ เราดูแลกันและกันเรื่อยมา วันที่แฟนผมไปเข้าค่าย รด.ผมนั่งนับวันเวลาดูปฏิฑินเสมอทุกวันว่าแฟนเ่ราใกล้จะกลับมาแล้วนะ แล้วแฟนเราจะมีคนไปรับไหม ผมก็ไปรับตามสัญญา แล้วผมก็จะพาแฟนไปกินข้าวแต่แฟนจะกลับบ้านผมก็โอเค ก็คงเหนื่อยมาก ผมเข้าใจครับ ทุกวันที่คุยกัน ถามว่ามีทะเลาะกันไหมก็มีนะครับแต่สุดท้ายแล้วผมก็ยังรักแฟนผมเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไป หลังจากนั้นแม่ของแฟนได้ทราบว่า ลูกของเขาได้มีแฟน ท่านจึงสั่งห้ามให้ผมกับแฟนนั้นเลิกกัน นั้นคือสิ่งที่ทรมานใจผมมากครับ แฟนผมได้ให้คำมั่นสัญญาว่าจะไม่เลิกกันแน่นอนไม่ว่า ต่อจากนี้จะเป็นยังไง ผมก็รับคำสัญญานั้นจนเราคุยกันมาต่อจากนั้นได้ 2 อาทิตย์แม่ของแฟนก็จับได้อีกว่า ยังไม่เลิกกันอีกหรอ ผมก็ไม่ทราบว่าที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้น จากนั้นก็เกิดการเปลี่ยนแปลงระหว่างชีวิตของผม แฟน และแม่ของเขา แม่ของแฟนร้องไห้กลางห้างแล้วถามแฟนว่า ทำไมต้องโกหกเรื่องมีแฟน ผมก็ไม่ทราบว่าแฟนโกหก จากนั้นท่านก็ให้เราเลิกกันทั้งๆที่เรารักกัน แฟนผมได้พิมพ์ข้อความมาบอกว่า เราเลิกกันเถอะ แม่เรารู้หมดแล้ว รักพี่นะ รักมากๆคิดถึง รักๆจริงๆ ผมก็ทำอะไรไม่ถูก ผมคิดว่ามันไม่ยุติธรรมเลยที่เราต้องมาเจอแบบนี้ ทุกวันที่เราคุยกัน ผมยอมรับผมเป็นคนขี้น้อยใจแต่แปปเดียวผมก็หาย ผมก็ตามคุยตามง้อแฟนเรื่อยมา แฟนผมไม่ยอมตอบไม่ยอมคุยอะไรกับผมเลย ทั้งที่เขาอ่านไลน์ อ่าน Facebook แต่แฟนไม่ตอบสนองที่ผมพิมพ์หาสักอย่าง จากนั้นมันเปลี่ยนไปแล้วครับ แฟนผมไม่อยากกลับมาคบกับผมเพราะเราทะเลาะกันแรงรอบที่ 2 แฟนผมถามว่าผมจะทำยังไงจะแก้ไขปัญหายังไงจะโกหกแม่อย่างนี้ไปเรื่อยๆหรอ ผมหาวิธีแก้ไขปัญหาอะไรได้แฟนก็ไม่เอา ตอนนั้นผมเครียดมากครับผมทำงานอยู่ผมต้องมาคุยในห้องน้ำที่ออฟฟิต ผมก็ยังยืนยันคำเดิมว่าผมยังรักผมไม่อยากเลิก ผมไม่อยากให้อุปสรรค์แค่นี้มาทำให้เราเลิกกัน ผมพร้อมที่จะแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นทุกอย่าง ผมได้ให้คำหนึ่งกับแฟนไปว่า เราไม่เลิกกันได้ไหม เราอยู่ด้วยกัน จับมือกันไป เดียวเราก็หาวิธีแก้ได้ ตอนนี้เราเครียดกันทั้งคู่โดนกันดันกันทั้งคู่ สุดท้ายแฟนผมบอกว่าไม่มันเป็นไปไม่ได้หรอก ผมก็หาวิธีที่จะคุยที่จะพบกันคุยกันด้วยเหตุผล สุดท้ายก็เสียปล่าว ล่าสุดแฟนผมบอกว่า เราจบกันแค่นี้เถอะ เราไปต่อกันไม่ได้อีกแล้ว ผมก็โทรหาเขาอยากจะคุยว่ามันจะไม่มีทางเลยหรอ แฟนก็บอกว่า ถ้าเวลามันใช่ยังไงเราก็จะได้กลับมาคบกัน แต่ถ้าอยู่กันไปนานๆแล้วมันไม่ใช่ยังไงก็ต้องเจ็บอยู่ดี ผมก็ทำไรไม่ได้ครับก็เลยต้องปล่อยไป เพราะรั้งไว้ก็เท่านั้น ตอนนี้และตลอดไป ผมยังรักและรอเขาเสมอ..จะไม่มีทางเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน..ผมควรทำยังไงต่อไปดีครับ