เรื่องมีอยู่ว่า แฟนกับผม คบกันรักกันมาก ดีกันมากมาตลอด แต่ด้วยความที่แบบผมเห็นแก่ตัวอ่ะ หึง ๆ หวง ๆ ไปหมด ขี้น้อยใจ ทำให้แฟนก็คิดหาเวลามาให้อะ หยุดทำงาน และทุ่มเทเวลาให้ผมมาก แต่ผมด้วยความที่แบบ ผมเป็นคนคุมวงโย ต้องไปคุมบ่อย ๆ ซ้อมแบบมีงานที่โรงเรียนอะไรงี้ จนผมไม่มีเวลาให้แฟนเลย ทำให้เราทะเลาะกันบ่อย และเรื่องคำสัญญา ผมคิดว่าทำได้ แต่ผมก็ผิดสัญญาเรื่อย ๆ แต่แฟนก็ให้อภัยผมตลอดมาเลยอ่ะ ทุกครั้ง ผมดีใจมากเลย ที่มีเทอมาเป็นแฟน แต่ ทุกสิ่งทุกอย่างต้องมีจำกัด แฟนผมเหนื่อยที่ต้องบอกเตือนอะไรซ้ำ ๆ เดิม กับความผิดซ้ำ ๆ ทั้งเรื่องผิดสัญญา ผิดเวลา ต่าง ๆ ตนแบบผมเห็นแฟนเจ็บต่อไปไม่ไหวแล้วอ่ะ ผมก็พยายามจะเปลี่ยนนะ แต่มันก็ทำให้แฟนผมเจ็บอยู่เรื่อย ๆ อ่ะ จนผมบอกเลิกแฟนครั้งแรก เพราะ ไม่อยากให้เทอมาเจ็บซ้ำ ๆ กับผม แต่เพราะความเห็นแก่ตัวของผมไง จึงขอกลับมาคืนดีอีก แต่มันก็เป็นเหมือนเดิม เจ็บเหมือนอีก ผมสมเพชตัวเองที่ แค่เปลี่ยนตัวเองยังทำไม่ได้ พยายามเท่าไหร่ก็ไม่พอสักที จนทะเลาะกันหนักขึ้น ๆ แต่ก็กลับมาปกติได้เหมือนเดิม ผมไม่เข้าใจเลย ผมเจ็บที่ทำไมตัวเองต้องมาทำอะไรแบบนี่ ต้องมาเจ็บและทรมานแบบนี่ ผมกับแฟนก็คบกันไป ผิดบ้าง ไม่ผิดให้อภัย ผิดสัญญา โกหก แต่แฟนผม จนถึงวันนี้ที่เทอบอกว่า เหนื่อยมากแล้วที่ต้องบอกอะไรซ้ำ ๆ แล้วเทอก็บอกทุกอย่างที่เสียไป แลกกับความเจ็บปวดงั้นหรอ เทอต้องเสียคนที่รู้จักมากมาย เสียงานที่เคยมีคนจ้าง หาเวลามาหาผม แทนที่จะตั้งใจทำงาน ผมรู้สึกผิด เพราะอยากจะตั้งใจช่วยกันเรียน แค่นี้ผมยังทำไม่ได้เลย แล้วผมก็ผิดสัญญาอีก จนวันนี้ ผมไม่อยากให้เทอเหนื่อยกับผมอีกแล้วอ่ะ คนดี ๆ แบบเทอทำไมต้องมาเสียใจ เสียน้ำตา เสียความรู้สึกกับคนแบบผม กับรักที่มีแต่คำโกหก และตอนนี้ที่ผมรู้สึก คือ อยากขอบคุณทุกอย่าง อยากขอโทดทุกอย่าง และอยากบอกว่ารัก แต่คงเป็นคำหลอกลวงจากคนที่ขี้โกหกแบบผม ผมมันเลวจริง ๆ
ผมมันเลวแค่ไหนคับ