ช่วงนี้ของชีวิตรู้สึกจมอยู่ในความทุกข์ ไม่มีใจจะทำอะไรสักอย่าง

ทุกคนเอาแต่บอกให้อดทน อดทน อดทน

ชีวิตการทำงาน
ปีที่แล้วเราทำงานไปเรียนไป (ปริญญาโท)
รู้สึกว่ายุ่งหัวฟูแต่ชีวิตสนุก มีเป้าหมาย มีความรู้สึกพร้อมสู้กับปัญหา

จนวันนึงงานยากงานนึงเข้ามา และงานมัน โอเวอร์โหลดจนเรารับไม่ไหว
เราเอาตารางงานไปคุยกับหัวหน้า เราบอกว่า ตอนนี้งานเราเยอะมากนะ (เราไม่พูดถึงการเรียนเลย)
เรารับงานมากกว่านี้ไม่ไหวแล้ว

หัวหน้าบอก อดทน ทำๆไป พี่ก็มีคนเท่านี้ จะพยายามหาคนมาเพิ่มให้

ในที่สุดก็ เรื่องแย่ๆ ก็บังเกิด เรารับงานมาทำทั้งๆที่ เราไม่มีทั้งเวลาทำ และความสามารถที่เพียงพอจะแก้ไขปัญหา
โดนสับเละกลางที่ประชุม
โดนโทรมาด่า ทั้งๆที่ ยังวิ่งงานอยู่ ตจว (งานด่วนที่หัวหน้าสั่งเองด้วยนะ)

เราเคยออกตัวว่าเราไม่ไหวแล้วนะ เรารับปากช่วยทำเพราะหัวหน้าบอกจะหาคนมาช่วย
ไปๆมาๆไม่มีคนช่วย งานออกมาแย่มาก เราไม่พอใจคุณภาพมันเลย แต่ก็ต้องกล้ำกลืน ดันและทำมันต่อไป
เวลามีคนพูดถึงงานนี้ เราแทบอยากจะเดินออก เพราะมันแย่จนเราเองยังรับไม่ได้เลย

ปรึกษาใครก็บอกให้อดทน ให้อดทน เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้ว

ชีวิตการเรียน
อย่างที่เล่าไปตอนต้น
ทำงานไปเรียนภาคค่ำไปด้วย ค่อนข้างหนักมากครับ เราลงเรียน เพราะ "เขาเรียนกันเกร่อ"ครับ....
ประมาณว่างานที่ทำ หันไปทางไหนก็มีแต่วุฒิ ปโท เต็มไปหมด
เรารู้สึกว่าหลายๆครั้งมันกระทบกับงานด้วย ต้องเอาเวลามาทำการบ้าน อาจารย์บางท่านก็สั่งการบ้านชนิดว่า "ลืมไปเลยว่าพี่มีงานทำนะ"

เราก็รู้สึกเหมือนโดนกระทบกระเทียบตลอดเวลา
คนอื่นเขาทำยังไงล่ะ คนอื่นเขาเรียนยังไง
เราไม่รู้หรอกครับ เราจะรู้ไหมครับว่าเขามีความรับผิดชอบ มีจำนวนงานที่ดู มากหรือน้อย หรือมีเวลาว่างขนาดไหน
ทุกวันนี้  7 วัน ต่อสัปดาห์ ออกจากบ้าน 7โมงเช้า เข้าบ้าน 4-5ทุ่ม
เรารู้สึกว่ามันไม่ไหว

ไม่รู้จะปรึกษาใคร มีแต่คนบอกให้อดทน อดทน อดทน

ชีวิตส่วนตัว
โชคดีที่ยังโสด
แต่ด้วยชีวิตที่ ออกจากบ้าน 7โมง เข้าบ้าน 4-5ทุ่ม
มันแย่มากเลยที่เรารู้สึกว่า ไม่มีเวลาคุยกับครอบครัว
เหมือนห่างไกลกับทางบ้านไปทุกทีๆ คุยกันเหมือนอยู่กันคนละโลก แถวบ้านเป็นยังไงก็ไม่ค่อยรู้
เรารู้สึกแย่ แต่ที่บ้านเองก็ ท่องแต่ อดทน อดทน อดทน
อดทนไว้นะ

เราเบื่อคำว่าอดทนแล้ว
เราเหนื่อย
เราอยากพัก
เราอยากมีเวลาที่ผ่อนคลายบ้าง
อยู่ๆเหมือนช่วงเวลาเหล่านี้มันหายไปเฉยๆ

เหมือนขี่จักรยานลงเขา ทั้งๆที่ไม่อยาก
เหมือนถ้าหยุดเราจะตาย เราแบกอะไรมาไม่รู้เต็มไปหมด

เราควรปรึกษาใครดี
เราไม่อยากฟังคำว่าอดทนแล้ว
พออดทน พรุ่งนี้เช้า ปัญหาก็ไม่ได้หายไปไหน
เราก็ต้องสู้กับมันต่อ
เมื่อไหรมันจะจบก็ไม่รู้

ไม่ไหวแล้ว.........