สวัสดีค่ะ
คนเราทุกคน เกิดมา ก็ทุกข์เสียแล้ว   แล้วแต่ว่าทุกข์มากหรือน้อย   แต่อย่างไรเสียก็ต้องทุกข์ทุกคน
ประสบกับสิ่งที่ไม่รัก ไม่พอใจกันทุกคน   

เกลียดแม่ ไม่แปลกค่ะ  แต่คงจะมีคำถามในใจมากมาย
เช่น เราเกิดมาทำไม   ทำไมเราต้องมาเกิดกับแม่คนนี้  ทำไมเราไม่มีแม่ใจดีเหมือนคนอื่น
เรื่องโดนเปรียบเทียบ  ก็ทำให้น้อยเนื้อต่ำใจ   
แม่ว่า แม่ด่า ก็น้อยเนื้อต่ำใจ  
โดนว่าตั้งแต่เด็กยันโต   สะสมมานานมาก  จนกลายเป็นความเกลียด

หากจะบอกว่า กฏแห่งกรรมมีจริง ไม่ทราบว่าน้องจะเชื่อมั้ย   คนเราที่ได้แม่อุปนิสัยต่างกันมันมีเหตุ
ถ้าเราเคยเหลวไหล ดูแลลูกไม่ดี บ่นว่า ลำเอียง เปรียบเทียบมาก่อนล่ะ ตอนทำเราไม่รู้ตัว
แต่พอ เรามาเกิดเป็นลูก กรรมก็จัดให้เข้าท้อง คนนี้เสีย จะได้ชดใช้กรรมไป

อายุ 17 ปี   มีสิ่งที่อยากให้มองค่ะ  เช่น  เรียนจบแล้วจะทำงานอะไร  ทำอะไรจะรวย ได้เงิน ยอมเหนื่อยแต่ได้เงินเก็บไวๆ
ทำไมถึงแนะนำแบบนี้  เพราะว่า  ที่บ้านน้องร้อน  แยกออกมาอยู่คนเดียว มาเรียนรู้โลกข้างนอกดีกว่า  มันก็โหดร้ายไม่แพ้กัน
แต่ว่า มันจะทำให้เราเข้าใจโลก มากขึ้น เข้มแข็งเป็นที่พึ่งตัวเองได้มากขึ้น

ขอให้อดทน จนเรียนมหาลัยและทำงานจบ  ตั้งหน้าตั้งตาหาเงิน หาความมั่นคง ให้ตัวเอง  ต่อไป
คนพูดเขาก็สักแต่พูดไม่ได้จำหรอกค่ะ แต่ถ้า 5 ปีข้างหน้าประสบความสำเร็จ ก็จะมีแต่คนชม
จะไม่มีใครกล้ามาเปรียบเทียบให้เราน้อยเนื้อต่ำใจอีก   ธรรมดาโลกเป็นแบบนั้นเองค่ะ

"ทุกข์ไม่ได้มีไว้ให้บ่น ให้ทนเอา" คนที่ทนทุกข์และผ่านมันไปได้ จะนับว่า มีใจที่แกร่งเหมือนเพชรเลยนะคะ
ทางมาของแต่ละคน มีไม่เท่ากัน แต่เรามีสองมือเหมือนเขา  เราสร้างชีวิตและคุณค่าในตัวเองในแบบของเราได้
แม่ ไม่เห็นไม่เป็นไรค่ะ  พี่เชื่อว่าน้องก็พร้อมพิสูจน์ว่าตัวเองมีคุณค่าอยู่ในใจอยู่แล้ว ไม่งั้นก็คงไม่สับสนและน้อยใจแม่

แม่อาจจะไม่ได้ทำหน้าที่แม่  แต่เราเป็นลูก ไม่มีใครเห็น เราก็ต้องทำหน้าที่ลูกนะคะ  
เช่น กวาดบ้าน ทำความสะอาด ล้างจาน  ทำให้เรียบร้อย  งานของเรราหน้าที่เราก็ทำให้เรียบร้อย
ถึงเวลาแม่จะว่า ก็ว่าไม่ได้นะคะ เราก็มีต้องพักผ่อน อ่านหนังสือ อะไรของเราบ้าง

เมื่อก่อน เราเองก็เกลียดแม่ไม่น้อยค่ะ     ต่อมาเราปฏิบัติธรรม เราทราบว่า เป้นกรรมของเราเองที่ได้กระทำมา
จึงต้องโดนกระทำแบบนี้   ไม่ว่าแม่จะร้าย จะว่ายังไง เราก็นิ่งค่ะ ไม่เอาเป็นอารมณ์  สติเราฝึกดีแล้วทุกข์จะมาให้เห็นยังไง
ต่อหน้าต่อตาก็ไม่ทุกข์    ต่อมาเราก็ให้อภัยแม่ จนกลายเป็นอุเบกขาเสียค่ะ  ใจเบา และสบายอย่างมาก
เรื่องในครอบครัว ทำยากจริงๆนะคะ  เวลากระทบกระทั่งกัน แต่เราเอาจริงเอาจังเรืองการปฏิบัติภาวนามาก
ความทุกข์เราจึงหดสั้นลง เห็นผลชัดในเวลา 2-3 ปีแรก หลังจาก3 ปีก็เรียกได้ว่า สบายใจ สบายกายมากค่ะ

จากเด็กที่ถูกเปรียบเทียบ โดนดุด่า กลายเป็นคนเห็นคุณค่าในตัวเอง  ในความดีของตัวเอง
ไม่ต้องการให้มาชมด้วย แต่มีความสุขละเอียดๆ อยู่ภายใน  เป็นคุณของศาสนาค่ะ
ทุกวันนี้ปัญหาที่บ้าน ต้องมาผ่านหูเราทั้งหมด ไม่ว่าใครจะทะเลาะกันแบบไหน จากเด็กที่โดนว่าทุกวัน
จะกลายเป็นที่ปรึกษาให้ทุกคนในบ้านได้ก็แปลกอยู่นะคะ

ขอให้น้องเชื่อพี่  ตั้งใจพิสูจน์คุณค่าในตัวเองเสีย  ละความน้อยเนื้อต่ำใจไป มีในใจมากๆ จะประสบความสำเร็จในชีวิตยาก
อย่างน้อย ละไม่ได้ทั้งหมดก้ทำเป็นลืมๆไปบ้าง ใช้เวลาส่วนใหญ่ไป เรียนหนักหรือทำงานหนัก  ท่องตำราอ่านหนังสือมากๆค่ะ
"ทุกข์ไม่ได้มีไว้ให้บ่น ให้ทนเอา"  อดทนพิสูจน์คุณค่าของตัวเองนะคะ พี่จะเป็นกำลังใจให้