เราทรมานมากค่ะ เราเป็นหอบขั้นรุนแรงตอน3ขวบเพราะพ่อพ่นบุหรี่ตอนเด็กเราไปรพ.ทุกวันเลย กับรถเครื่องนิแหละเพราะไม่มีรถยนต์แถมพ่อก็ขับเป็นคนเดียวอีกแม่บอกไม่อยากหัดขับ ถ้าดึกๆดื่นๆหอบเรากำเริบกินยาไม่หายก็ต้องไปกลางดึกแบบนั้นแหละ ประมาณ30กม.บ้านกับโรงบาลพ่อเราก็โมโหชอบด่าว่า ก็เป็นอยู่นั่นแหละกูเหนื่อย จนตอนนี้เราเพิ่งเริ่มใช้ยาพ่นแบบพกพา เลยไม่ได้ไปบ่อยแล้ว เราต้องอยู่ห่างพ่อตลอดเพราะแกสูบจัดมากมันมีผลถึงเราแล้วหมอด่าบ่อยมาก แถมเวลาหมอนัดแกก็ขี้เกียจพาไปอีกจนเราเพลียเลยหมอด่าจนชิน เมื่อก่อนแกเล่นไพ่นานมากแล้วพาเราไปด้วยตลอดทั้งๆที่เราไม่อยากไปอ้างว่าเป็นห่วง เราก็ต้องไปเพราะเด็กแหละ ไปอยู่บ้านคนอื่นจนดึกดื่น คนอื่นก็รำคาญพ่อก็สนุกเลยตอนนั้น มันมีอยู่วันนึงเขาเล่นไพ่กันเราพึ่งกลับมาจากรร.ปวดหัวมากๆเราก็พยายามไปตื้อพ่อว่าอยากกลับบ้านแล้วประเด็นคือแม่เราก็ชอบนั่งดูเขาเล่นไพ่สุดๆด่าเราด้วยว่าอยู่แต่บ้านนั่นแหละสันดาน เราตื้ออยู่2ชม.เต็มๆ พอเขาพาเรากลับมาถึงบ้านเราอ้วกเลยค่ะ อ้วกแบบจะเป็นจะตาย ตลอดเวลา2ชม.เราทรมานมากหน้าซีดสุดๆ พอเราอ้วกแล้วยังด่าเราอีกค่ะ ฟิลแบบกัดฟันด่าอ่ะค่ะตบหลังเราแล้วแม่ก็ด่าว่าเงินกูหมดไปเพราะหลายบาทแล้ว ที่เราเล่าเหตุการณ์นี้เพราะว่ามันคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรารู้ว่าพ่อแม่ไม่เคยใส่ใจเราเลยแม้แต่นิดเดียว เราร้องตลอดเลยที่นึกถึงเรื่องนี้  เขาชอบด่าเราว่าขี้โรคอ่อนแอแต่เขาไม่เคยพาเราไปวิ่ง ไม่เคยชมถ้าเราทำได้ดี เป็นคนทำให้เราขี้โรค ไม่ดูแลเราปล่อยให้เหากินหัว(ตอนนั้นเพื่อนบ้านเรารังเกียจเลยค่ะ)แต่ตอนนี้คำพูดคำจาเขาดีขึ้นไม่เล่นไพ่แล้ว(เพราะโควิด)แต่บุหรี่ก็เหมือนเดิมแม่ก็เหมือนเดิมเป้ะๆ(เชื่อไหมตอนประถมเราได้ยินคนนินทาครอบครัวเราบ่อยมากๆ จนเราท้อและเหนื่อยอ่ะ) แบบนี้ไม่รู้ว่าเรียกเปลี่ยนไหม บางครั้งก็คิดนะว่าเราคือลูกเขาไหม จนตอนนี้ผ่านมาราว3-4ปีเองแต่เหมือนฝังใจไปเลย.