สวัสดีค่ะทุกคน กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก คิดอยู่นานว่าจะตั้งดีมั้ย ผิดพลาดอะไรก็ขออภัยไว้ด้วยนะคะ ยาวหน่อยนะคะอยากระบาย
(ไม่รู้ว่าต้องแท็กห้องไหน)
สิ่งที่ต้องการจะระบายคือเราอึดอัดใจมากที่ต้องอยู่บ้านสามีทุกวันนี้ คือเรื่องแม่สามีนั่นเอง เราคบกับสามีมาจนถึงปัจจุบันก็จะ 14 ปีแล้ว
ไม่เคยได้ไปไหน คือถ้าไปก็ต้องโกหก อย่างวันหยุดไปไหนไม่ได้ หายไปคืนเดียวก็บ่นเป็นอาทิตย์ คือครอบครัวเราไม่เป็นแบบนี้
ไปไหนให้บอกตรงๆ อย่าโกหก อันนี้แปลกบอกตรงๆแล้วไม่ได้ไป อย่างเราครอบครัวเราอยู่อีกจังหวัดนึง ถ้าจะเราจะไปหาครอบครัวเรา
แล้วไปบอกแม่สามีก่อนล่วงหน้านี่ โดนบ่นจนสามีเราไม่มีอารมณ์จะไปไหนด้วย ต้องแบบพรุ่งนี้จะไปแล้ววันนี้ค่อยบอก
แต่ก็ไม่จบนะกลับมาก็โดนบ่นๆๆๆ ไปค้างแค่ 2 วัน ก็โทรตามบ่นหาว่าไม่ช่วยงานที่บ้านอย่างนู้นอย่างนี้ คือเหมือนไม่เคยมีชีวิตคู่
ที่เป็นส่วนตัวกันเลย แต่เมื่อก่อนก่อนที่เราจะมีลูก เราเป็นคนไม่ค่อยใส่จะอะไรกับคำพูดของแม่สามี คือบางครั้งเค้าก็บ่น
ก็ด่าลูกเค้า(สามีเรา)เป็นปกติ แต่ถ้าฟังดีๆคืออาจจะมีกระทบเราบ้าง เช่น นอนกินบ้านกินเมือง คือเราเลิกงานดึกบางทีเที่ยงคืนเลยตื่นสาย
(ทำงานโรงแรม เข้างานเป็นกะ) แล้วก็บ่นนอนไม่เคยเก็บที่นอน คือพับผ้าห่มแต่ไม่ม้วนเก็บที่นอน ไม่เก็บมุ้ง(เหมือนเป็นที่นอนปิกนิก)
ทั้งๆที่มันก็อยู่ในห้องนอนเรา เอ้อเนอะ
หลังๆมานี่เค้าบ่นบ่อยๆเราก็เก็บซะให้เรียบร้อย ถึงแม้ว่าตัวแม่สามีเองจะไม่เคยเก็บของตัวเองแต่มาบ่นเราก็ตาม55555
แต่เราก็ไม่คิดไรมาก เพราะตอนนั้นสามีเราไม่ได้ทำงานอะไร ช่วยพ่อแม่ทำงานอยู่กับบ้าน คือแม่สามีเค้าก็เป็นคนดี นิสัยดี
และเป็นแม่สามีที่น่ารัก หุงหาทำกับข้าวให้เรากินโดยไม่เคยบ่นอะไร บางครั้งธุรกิจที่บ้านรายได้มีเค้าก็ให้เงินเราเป็นแสนก็มี
พูดมาแบบนี้ทุกคนคงงงว่าอ้าว แล้วอะไรมันคือปัญหา
>>>>>>>ปัญหามันเริ่มเกิดขึ้นก็ตอนที่เรามีลูก คือเหมือนกับว่าเรามีทัศนคติไม่ตรงกันในการเลี้ยงเจ้าตัวน้อยด้วยส่วนหนึ่ง
มันก็แน่นอนอยู่แล้วว่าคนละวัยกัน เราพึ่งคลอดลูกก็จะมีภาวะซึมเศร้าเป็นธรรมดา(หรือเปล่าไม่แน่ใจ)
คือจะคิดถึงแต่ครอบครัวเรา พ่อ แม่ พี่ น้อง แล้วเราอยู่ห่างกันเค้าก็ไม่ค่อยได้มาเยี่ยมเรา เราเลยกลายเป็นซึ่มเศร้า
นั่งให้นมลูกก็ร้องไห้ มันเหงาบอกไม่ถูก ปัญหาก็คือบางครั้งแม่สามีชอบมาแย่งลูกไปจากเราอ่ะ คือลูกเราเป็นเด็กเลี้ยงง่ายนานๆจะร้องที
พอร้องเรากำลังปลอบเค้าก็แบบมาคว้าไปจากอกเราอ่ะ
เวลาเราจะไปทำงานก็ชอบพูดว่า ไปเลยๆ เหมือนหยอกล้อกับหลาน
พอเรากลับจากทำงานเข้าไปเล่นกับลูก แม่สามีก็จะพูดว่าหนูไม่สนใจแม่เลย ไม่สนใจเลยเหรอ เค้าไม่สนหรอกเค้าเล่นนี้อยู่ เวลาจะพาลูกไปหาญาติพี่น้องเรา เค้าก็บอกไปเลย ไปแล้วไม่ต้องกลับมาแล้วนะ คือน้ำเสียงคือหยอกล้อเล่นกับหลาน แต่มันทำให้เรารู้สึกแย่มาก ทำให้เรารู้สึกเครียดสะสม
(บางทีก็เหมือนแย่งกันเนอะกลัวเด็กจะรักอีกคนมากกว่ามั้ง) คราวนี้ก็ยิ่งกว่าเดิมคือเหมือนกับว่าถ้าเราจะไปนอนค้างบ้านพ่อ แม่ เค้าจะไม่ให้สามีเราไปด้วย คือก็ไม่ได้บอกตรงๆนะว่าไม่ให้ไป แต่คือบ่นๆๆๆว่าใครจะเฝ้าบ้าน ใครจะช่วยงาน บลาๆๆ ทั้งๆที่ปกติสามีเราทำงานประจำอยู่ก็ไม่ค่อยได้ช่วยที่บ้านเท่าไหร่แล้ว ช่วยเฉพาะตอนที่ว่างจากงานประจำ บ่นจนสามีเราไม่ไปด้วยเพราะไม่อยากโดนบ่น บางทีก็บอกว่าป่วยอย่างโน้นอย่างนี้ คือนานๆทีที่เราจะได้เจอพ่อ แม่ ช่วงเทศกาลนู่นถึงจะได้เจอกันเพราะจะนัดเจอกันที่บ้านญาติที่อยู่จังหวัดเดียวกันกับที่เราอยู่(เราเปลี่ยนงานแล้วเลยได้หยุดช่วงเทศกาล)
ประมาณว่าเราอยากไปก็ไปคนเดียวซิ แต่เราก็ไปเอาลูกไปด้วย สามีก็จะไปส่ง ว่างจากงานที่บ้านก็แว๊บๆไปหา คือต้องใช้คำว่าแว๊บ เพราะมาแค่ 2 ชม. กลับ ประมาณนี้ ทุกวันนี้ไม่เคยได้ไปเที่ยวพักผ่อนกันเลย คือไปไม่ได้ ไม่มีใครเฝ้าบ้าน เพราะแม่สามีต้องเฝ้ากิจการของที่บ้านอีกแห่งใกล้ๆกัน
คือเราก็แค่รู้สึกว่าถ้าเวลาเราไปไหนแล้วแม่สามีจะไปเที่ยวบอกคนอื่นเค้าทำไมว่าเราไม่อยู่ไปนู่นไปนี่กัน ถ้ากลัวขโมยขึ้นบ้าน มันเลยทำให้สิ่งเหล่านี้กลายเป็นปัญหาในการใช้ชีวิตคู่ของเรา ระห่องระแหงกัน เรื่องพวกนี้ทำให้เราปวดหัวมากๆ 3 เดือน จนต้องไปทำ ct scan เลยทีเดียว มันมีเรื่องจุกจิกอีกเยอะแยะที่เราไม่ได้เหล่า จนถึงขนาดว่าทุกวันนี้รู้สึกรำคาญมากไม่อยากได้ยินเสียงแม่สามีเลย พยายามทำใจไม่คิดมาก เพราะเราก็ไม่ได้ดีเลิศ(เหมือนกับว่าเราเริ่มหายจากอาการซึมเศร้าแล้ว) แม่สามีเค้าก็อาจจะมีเรื่องที่ไม่พอใจเราเหมือนกัน แต่เค้าก็ไม่เคยพูดไม่เคยบ่นเราเลย ยังดีกับเราเหมือนปกติ บางครั้งเราก็สงสารสามีเรานะที่แบบนี่ก็แม่นี่ก็เมีย การที่ผู้หญิง 2 คน รักผู้ชายคนเดียวกันนี่มันลำบากจริงๆ เฮ้อออออ ขอบคุณที่มีพื้นที่ให้ระบายค่ะ
ใครเป็นบ้างกับสามีที่เป็นลูกชายคนเดียว
(ไม่รู้ว่าต้องแท็กห้องไหน)
สิ่งที่ต้องการจะระบายคือเราอึดอัดใจมากที่ต้องอยู่บ้านสามีทุกวันนี้ คือเรื่องแม่สามีนั่นเอง เราคบกับสามีมาจนถึงปัจจุบันก็จะ 14 ปีแล้ว
ไม่เคยได้ไปไหน คือถ้าไปก็ต้องโกหก อย่างวันหยุดไปไหนไม่ได้ หายไปคืนเดียวก็บ่นเป็นอาทิตย์ คือครอบครัวเราไม่เป็นแบบนี้
ไปไหนให้บอกตรงๆ อย่าโกหก อันนี้แปลกบอกตรงๆแล้วไม่ได้ไป อย่างเราครอบครัวเราอยู่อีกจังหวัดนึง ถ้าจะเราจะไปหาครอบครัวเรา
แล้วไปบอกแม่สามีก่อนล่วงหน้านี่ โดนบ่นจนสามีเราไม่มีอารมณ์จะไปไหนด้วย ต้องแบบพรุ่งนี้จะไปแล้ววันนี้ค่อยบอก
แต่ก็ไม่จบนะกลับมาก็โดนบ่นๆๆๆ ไปค้างแค่ 2 วัน ก็โทรตามบ่นหาว่าไม่ช่วยงานที่บ้านอย่างนู้นอย่างนี้ คือเหมือนไม่เคยมีชีวิตคู่
ที่เป็นส่วนตัวกันเลย แต่เมื่อก่อนก่อนที่เราจะมีลูก เราเป็นคนไม่ค่อยใส่จะอะไรกับคำพูดของแม่สามี คือบางครั้งเค้าก็บ่น
ก็ด่าลูกเค้า(สามีเรา)เป็นปกติ แต่ถ้าฟังดีๆคืออาจจะมีกระทบเราบ้าง เช่น นอนกินบ้านกินเมือง คือเราเลิกงานดึกบางทีเที่ยงคืนเลยตื่นสาย
(ทำงานโรงแรม เข้างานเป็นกะ) แล้วก็บ่นนอนไม่เคยเก็บที่นอน คือพับผ้าห่มแต่ไม่ม้วนเก็บที่นอน ไม่เก็บมุ้ง(เหมือนเป็นที่นอนปิกนิก)
ทั้งๆที่มันก็อยู่ในห้องนอนเรา เอ้อเนอะ
หลังๆมานี่เค้าบ่นบ่อยๆเราก็เก็บซะให้เรียบร้อย ถึงแม้ว่าตัวแม่สามีเองจะไม่เคยเก็บของตัวเองแต่มาบ่นเราก็ตาม55555
แต่เราก็ไม่คิดไรมาก เพราะตอนนั้นสามีเราไม่ได้ทำงานอะไร ช่วยพ่อแม่ทำงานอยู่กับบ้าน คือแม่สามีเค้าก็เป็นคนดี นิสัยดี
และเป็นแม่สามีที่น่ารัก หุงหาทำกับข้าวให้เรากินโดยไม่เคยบ่นอะไร บางครั้งธุรกิจที่บ้านรายได้มีเค้าก็ให้เงินเราเป็นแสนก็มี
พูดมาแบบนี้ทุกคนคงงงว่าอ้าว แล้วอะไรมันคือปัญหา
>>>>>>>ปัญหามันเริ่มเกิดขึ้นก็ตอนที่เรามีลูก คือเหมือนกับว่าเรามีทัศนคติไม่ตรงกันในการเลี้ยงเจ้าตัวน้อยด้วยส่วนหนึ่ง
มันก็แน่นอนอยู่แล้วว่าคนละวัยกัน เราพึ่งคลอดลูกก็จะมีภาวะซึมเศร้าเป็นธรรมดา(หรือเปล่าไม่แน่ใจ)
คือจะคิดถึงแต่ครอบครัวเรา พ่อ แม่ พี่ น้อง แล้วเราอยู่ห่างกันเค้าก็ไม่ค่อยได้มาเยี่ยมเรา เราเลยกลายเป็นซึ่มเศร้า
นั่งให้นมลูกก็ร้องไห้ มันเหงาบอกไม่ถูก ปัญหาก็คือบางครั้งแม่สามีชอบมาแย่งลูกไปจากเราอ่ะ คือลูกเราเป็นเด็กเลี้ยงง่ายนานๆจะร้องที
พอร้องเรากำลังปลอบเค้าก็แบบมาคว้าไปจากอกเราอ่ะ
เวลาเราจะไปทำงานก็ชอบพูดว่า ไปเลยๆ เหมือนหยอกล้อกับหลาน
พอเรากลับจากทำงานเข้าไปเล่นกับลูก แม่สามีก็จะพูดว่าหนูไม่สนใจแม่เลย ไม่สนใจเลยเหรอ เค้าไม่สนหรอกเค้าเล่นนี้อยู่ เวลาจะพาลูกไปหาญาติพี่น้องเรา เค้าก็บอกไปเลย ไปแล้วไม่ต้องกลับมาแล้วนะ คือน้ำเสียงคือหยอกล้อเล่นกับหลาน แต่มันทำให้เรารู้สึกแย่มาก ทำให้เรารู้สึกเครียดสะสม
(บางทีก็เหมือนแย่งกันเนอะกลัวเด็กจะรักอีกคนมากกว่ามั้ง) คราวนี้ก็ยิ่งกว่าเดิมคือเหมือนกับว่าถ้าเราจะไปนอนค้างบ้านพ่อ แม่ เค้าจะไม่ให้สามีเราไปด้วย คือก็ไม่ได้บอกตรงๆนะว่าไม่ให้ไป แต่คือบ่นๆๆๆว่าใครจะเฝ้าบ้าน ใครจะช่วยงาน บลาๆๆ ทั้งๆที่ปกติสามีเราทำงานประจำอยู่ก็ไม่ค่อยได้ช่วยที่บ้านเท่าไหร่แล้ว ช่วยเฉพาะตอนที่ว่างจากงานประจำ บ่นจนสามีเราไม่ไปด้วยเพราะไม่อยากโดนบ่น บางทีก็บอกว่าป่วยอย่างโน้นอย่างนี้ คือนานๆทีที่เราจะได้เจอพ่อ แม่ ช่วงเทศกาลนู่นถึงจะได้เจอกันเพราะจะนัดเจอกันที่บ้านญาติที่อยู่จังหวัดเดียวกันกับที่เราอยู่(เราเปลี่ยนงานแล้วเลยได้หยุดช่วงเทศกาล)
ประมาณว่าเราอยากไปก็ไปคนเดียวซิ แต่เราก็ไปเอาลูกไปด้วย สามีก็จะไปส่ง ว่างจากงานที่บ้านก็แว๊บๆไปหา คือต้องใช้คำว่าแว๊บ เพราะมาแค่ 2 ชม. กลับ ประมาณนี้ ทุกวันนี้ไม่เคยได้ไปเที่ยวพักผ่อนกันเลย คือไปไม่ได้ ไม่มีใครเฝ้าบ้าน เพราะแม่สามีต้องเฝ้ากิจการของที่บ้านอีกแห่งใกล้ๆกัน
คือเราก็แค่รู้สึกว่าถ้าเวลาเราไปไหนแล้วแม่สามีจะไปเที่ยวบอกคนอื่นเค้าทำไมว่าเราไม่อยู่ไปนู่นไปนี่กัน ถ้ากลัวขโมยขึ้นบ้าน มันเลยทำให้สิ่งเหล่านี้กลายเป็นปัญหาในการใช้ชีวิตคู่ของเรา ระห่องระแหงกัน เรื่องพวกนี้ทำให้เราปวดหัวมากๆ 3 เดือน จนต้องไปทำ ct scan เลยทีเดียว มันมีเรื่องจุกจิกอีกเยอะแยะที่เราไม่ได้เหล่า จนถึงขนาดว่าทุกวันนี้รู้สึกรำคาญมากไม่อยากได้ยินเสียงแม่สามีเลย พยายามทำใจไม่คิดมาก เพราะเราก็ไม่ได้ดีเลิศ(เหมือนกับว่าเราเริ่มหายจากอาการซึมเศร้าแล้ว) แม่สามีเค้าก็อาจจะมีเรื่องที่ไม่พอใจเราเหมือนกัน แต่เค้าก็ไม่เคยพูดไม่เคยบ่นเราเลย ยังดีกับเราเหมือนปกติ บางครั้งเราก็สงสารสามีเรานะที่แบบนี่ก็แม่นี่ก็เมีย การที่ผู้หญิง 2 คน รักผู้ชายคนเดียวกันนี่มันลำบากจริงๆ เฮ้อออออ ขอบคุณที่มีพื้นที่ให้ระบายค่ะ