คือสงสัยค่ะ อย่าเพิ่งหาว่าบ้านะคะ  เป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว เริ่มสังเกตุตัวเองทีนึงตอนนั้นรู้แค่ว่าตัวเองเด็กมาก ไปเจอภาพที่เป็นไม้แกะสลักเป็นรูปวิถีชีวตแบบโบราณๆหน่อย ความรู้สึกตอนนั้นจู่ๆหดหู่อยากร้องไห้  ถ้าบอกว่ากลัวคนทั่วไปอาจมองว่ากลัวแบบกลัวเพราะภาพนั้นหลอนเหมือนกลัวผี แต่เราว่าไม่ใช่อะมะนเป็นความรู้สึกที่ค่อนข้างอธิบายยากคือมันกลัวแบบ เหมือนเราคุ้นเคยกับเหตุการณ์ในภาพนั้นและตอนนั้นมีเหตุการณ์สะเทือนใจ
อีกเหตุการณ์คือ เวลานอนกลางวันและตื่นมาเจอบรรยากาศแบบผีตากผ้าอ้อม(ช่วงเย็นๆตอนพระอาทิตย์ใกล้ตก) จะรู้สึกเศร้า  และเป็นแบบนี้มาตลอดค่ะจนโตมา หาคำตอบมานานว่าเพราะอะไร  เคยถามเพื่อนถามพี่ถามหลายคนเค้าก็คิดว่าเป็นเรื่องปกติที่จะกลัว แต่หลายคนเข้าใจว่าเรากลัวแบบกลัวผี ซึ่งอารมณ์เราแค่หดหู่ อยากรู้ว่ามีใครเป็นไหมคะมันเป็นอาการอะไรที่ทางวิทยาศาสตร์ช่วยตอบได้ไหม หรือมันมีพลังงานอะไรบางอย่าง  จริงๆแล้วคิดมาตลอดว่าตัวเองบ้า แต่ถ้าเราบ้าเราคงบ้าตั้งแต่เด็กๆเลยเพราะอารมณ์แบบนี้มันย้อนไปตอนที่จำความได้ว่าตอนเด็กมากๆๆๆๆๆ เคยรู้สึกว่าตื่นมาในช่วงหัวค่ำและในบ้านไม่มีใครไฟก็ไม่เปิดตอนนั้นจำได้แค่โดดเดี่ยวและหดหู่มาก. จนโตมาเคยเห็นแม่พูดเหน็บพ่อสองสามครั้งว่าตอนแม่ไม่อยู่พ่อปล่อยเราไว้บ้านคนเดียวปล่อยให้ยุงกัดหนีไปจีบสาว 55  <<จากเหตุการณ์ที่แม่พูดจะเชื่อมโยงกับความทรงจำเราจนมันเป็นความกลัวที่ฝังใจมาตั้งแต่เด็ก คืออย่าด่าว่าเราไร้สาระนะคะ เราถามคนใกล้ตัวมาหมดแล้วยังไม่มีใครให้คำตอบได้เลยอยากมาถามวงกว้างดูเผื่อจะมีเพื่อน ปัจจุบันก็เป็น บางทีหดหู่ไม่อยากไปไหนทั้งๆที่เป็นคนอารมณ์ดีร่าเริง เพื่อนๆเยอะ ช่วงหลังๆพอเป็นเมทกับเพื่อนในกลุ่มได้ใกล้ชิดเพื่อน เพื่อนเลยเริ่มสังเกตุว่าเรามีอีกมุมที่เศร้า. อยากลองไปหาจิตแพทย์ดูเหมือนกันค่ะ คิดอยู่ว่าหมอต้องว่าเราบ้าแน่ๆ  หรือว่าเป็นโรคซึมเศร้า. โอ้ยงง