สวัสดีครับ ผมมีเพื่อนสนิตอยู่คนหนึ่ง เขามีปัญหากับครอบครัวครับ ผมก็อยู่ข้างๆบ้านมันเนี้ยละครับ บ้างวันผมก็ได้ยินเสียงพ่อแม่มันทะเลาะกันครับ บ้างวันผมก็ได้ยินเสียงมันทะเลาะกับพ่อแม่มันครับ ต้นเหตุทั้งหมดมาจากน้องชายมันละครับ ถามว่าทำไมผมถึงรู้น่ะหรอ ผมอ่ะเป็นคนที่มันโทรมาร้องไห้ด้วยบ่อยมาก เมื่อก่อนมันเป็นคนที่น่ารักมากไม่มีวันไหนเลยที่มันไม่ยิ้มจนคนในห้องตั้งฉายาให้มันว่าเจ้าชายแห่งความสุข มันคอยดูแลสร้างความสุขที่มันมีให้เพื่อนๆตรอดครับ จนมันอยู่ ป.3 น้องชายมันก็เข้ามาเรียนอนุบาลที่ รร.เดียวกันมันครับ น้องมันมาวันแลกไม่ยอมเข้าห้องเรียนเลยร้องไห้ครับ งอแงไม่ยอมเรียนพ่อแม่มันก็ใจดีไงครับ ไม่อยากเรียนยังไม่ต้องเรียนก็ได้ ที่งี้มันก็เป็นห่วงไงครับ ก็เลยไปบอกให้เอาน้องมันมาเรียนเดี๋ยวน้องมันจะขี้เกลียดอยากทำไรก็ทำไงครับ ที่งี้ แม่มันมาหามันถึงห้องเรียนมันเลยครับ มาถึงก็ด่าๆมันครับ ที่งี้มันให้เหตุผลไป มันโดนหลังมือเลยครับโดนเข้าหน้าเต็มๆ แล้วแม่มันใส่แหวงไงครับหน้าเลยเป็นแผลเป็นถึงทุกวันนี้ จากนั้นมักก้ไม่ยุ่งเรื่อนน้องมันเลยครับ เพราะมันกลัวครับ ที่งี้ผมก็ย้ายไปเรียนที่อื่นครับ เเต่ผมยังติดต่อมันเรือยๆครับ (อาจเป็นเพราะเราเกิดพร้อมกันที่เดียวกัน อยู่บ้านข้างกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน เลยมีความผูกพันเมือนเป็นแฝดกันยังไงยังงั้นมังครับก็เลยเป็นห่วงมันครับ เพราะรู้ว่ามันจิตใจเปราะบางแค่ไหน) พอผมย้ายไปเเล้วมักจะโทรคุยกับมันครับ พอขึ้น ป.6 มันโทรมาร้องไห้ให้ผมฟังเรื่อยๆครับ ทั้งบอกว่าอยากตาย ทั้งบอกว่าเอามันมาอยู่กับผมที่ไม่อยากอยู่บ้านเเล้ว ตอนนั้นผมตกใจมาครับ มันไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ผมเลยโทรไปถามเพื่อน เพื่อนคนอื่นบอกผมว่าตั้งแต่ที่ผมย้ายไป มันเหงาครับบเพราะพ่อแม่มันไม่เคยดูแลมันเลย เพื่อนบอกว่ามันดูเหงามากครับ ทีงี้เพื่อนก็กลัวมันเป็นโรคซึมเศร้า ก็เลยไปหามันที่บ้านเเล้วชวนออกไปห้องสมุดบ่อยๆครับ   ที่งี้พ่อแม่มันเริ่มไม่พอใจที่ไม่ค่อยอยู่บ้านก็เลยหาเรื่องทะเลาะกับมันประจำ พ่อมันก็ไม่เท่าไรครับ ไม่คอยได้อยู่บ้านไปทำงานสะส่วนมาก มีเเต่แม่มันแหละครับที่อยู้บ้าน ทีงี้แม่มันก็ด่าๆแต่มันแล้วโอ๋แต่น้องมันครับ ตอนนั้นพ่อมันก็รักมันน่ะฟังเหตุผลมันตรอด มันทนไม่ไหวก็เลยไปบอกพ่อมันครับว่าอยากไปอยู่บ้านปู่ครับ มันบอกว่ามันเหงาอยากไปอยู่กับปู่ครับ พ่อมันก็เห็นว่ามันไม่มีเพื่อนครับก็เลยย้ายไปอยู่บ้านปู่มันครับ เพราะพ่อมันก็ได้ย้ายไปทำงานที่นั้น แม่ก็ได้ย้ายไปที่นั้นเหมื่อนกัน แต่แทนที่มันจะดีขึ้นกลับแย่ลงครับ เพราะ เวลาพ่อมันต้องเข้าเวร แม่มันจะทำตัวว่าเป็นใหญ่ในบ้านครับ ไม่เคราพ พ่อแม่ของสามีเลย เเทมมันยังโดนด่าหนักขึ้นเรือยๆครับ ด่าที่นี้กระทบถึงตะกูลเลยครับ คำด่าตอนที่ผมโทรไปบอกมันว่าเราได้เข้าเรียน ม.ต้นที่เดียวกันห้องเดียวกัน ได้ยินชัดเลยครับ แม่มันพูดว่า "วันๆดีแต่โทรหาผู้ชาย สันดารเเรด นิสัยยังงี้คงได้มาจาก ฝั่งดานพ่อสิน่ะ " ผมนี้ขึ้นแทนมันเลยครับ ขนาดผมเป็นคนนอกน่ะ กับมันไม่ต้องพูดถึงเลยครับ ญาติฝั่งทางพ่อมันยังกับอะไรยิงย่ากับน้าแล้วก็ลูกลุงมันเลี้ยงมันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรยิ่งแล้วใหญ่ครับทเลาะกันถึงขั้นแม่มันเอารองเท้าตบหน้ามันเลยครับ พอขึ้น ม. 1 ผมเจอมันอีกทีแทบจำไม่ได้เลยครับ จากเด็กที่มีรอยยิ้มเป็นประจำเ็นเจ้าชายแห่งความสุข กับ เป็นคนที่ไม่มีรอยยิ้ม ไม่พูดมาก ไม่เข้าสังคม มันเปลี่ยนไปมากเลยครับ มากจนผมไม่คิดว่าจะเป็นมันเลยครับ ที่งี้พอขึ้น ม.ต้น ยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆครับ มันกลับบ้านไม่เป็นเวลาเพราะจะต้องอยู่ทำงานกลุ่มเป็นบางวัน แต่มันจะส่งข้อความบอกผู้ปกครองตลอด ที่งี้แม่มันครับยุพ่อมันว่ามันหนีเที่ยว ไปกับเพื่อนไปกับแฟน ตอนนั้นผมกลับบ้านพร้อมมันครับ พอถึงบ้านที่ผมกับมันขอให้พ่อสร้างเอาไว้จะได้เอาไว้เล่นกันเพราะเเถวนั้นมีเด็กรุ่นเราเยอะดี พ่อมันก็มาเลยครับมันก็ดีใจที่ว่าพ่อมันมารับมันกลับบ้านเร็วครับ เพราะมันไม่สบายอยู่แต่ที่ไหนได้พ่อมันมาด่าครับว่าทำไมไม่รีบกลับบ้าน เอาแต่เที่ยวแล้วให้เลิกคบผมไปเลยครับ มันเลยบอกพ่อไปว่ามันทำการบ้านอยู่ที่ รร. ครับ พ่อมันไม่เชื่อครับที่งี้พ่อมันก็บ่นมันครับมันก็บอกว่า ทำงานอยุ่ที่ รร.ๆ พ่อมันเลยตบมันครับบอกว่าไม่เชื่อ มันเหวอเลยครับมันเคยบอกผมว่าใครจะตบใครจะตีมันยังไงมันไม่เสียใจเท่ากับถ้าพ่อมันทำครับ พอนึกถึงตอนนี้ มันวิ่งเลยครับวิงเป็นกิโลไปบ้านญาติมันครับไม่ยอมเจอพ่อเลยครับ ผ่านไปประมาณ1สับดาห์มันก็กลับบ้านรับแต่มันเงียบกว่าเดิม อารมภ์รุนแรงกว่าเดิม มันไม่เคยยิ้มเลยเวลาอยู่บ้าน อยู่ที รร.มันยิ้มได้ครับมันบอกว่าถึงผมกับเพื่อนไม้ใช้คนในครอบครัวมันแต่ว่าพวกเรายังทำให้มันยิ้มให้มันหัวเราะได้ พอขึ้นม.2 ม.3 มันก็หนักขึ้นเรื่อยๆครับ มีอยูหลายครั้งที่พ่อมันไม่อยูเเล้วพ่อมันให้ไป รร.พร้อมแม่ครับ แม่มันทิ้งมันไว้ที่บ้านแล้วไปเลยครับ มันต้องนั้งรถสองแถวมา รร. กว่าจะถึง รร. ก็ใช้เวลามากอยู่ครับ มาถึงก็สายโดนทำโทษไปเยอะมาก พ่อมันก็ไม่เคยรู้ครับ มันก็อารมภ์ร้ายขึ้นเรื่อยๆครับ มันก็ยิ้งร้องไห้หนักขึ้น เรื่อยๆครับ  ผมก็รู้มาว่าที่มันทำแบบนั้น ที่มันเปลี่ยนนิสัย ตัวเองเพราะไม่อยากอ่อนเเอเวลาอยู่กับพ่อแม่มัน ไม่อยากมีน้ำตา ไม่อยากให้ใครรับรู้ตัวตนมันครับ นี้ก็จะจบม.3 แล้ว ผมอยากจะช่วยมันก่อนที่จะไปเรียนคนละสายครับ ผมสงสารมันมากมันเป็นเหมือนน้องผมคนหนึ่งเลยครับ มันเป็นมากกว่าเพื่อยิ่งกว่าครอบครัวของผมเลยละครับ ผมอยากให้มันมีอนาคตที่ดีครับเพราะว่าผมสังเกตมา 3 ปีเเล้ว ว่ายิ่งมันทเลาะกับครอบครัวมาขึ้นเท่าไรผลการเรียนก็ยิ่งแย่ขึ้น แต่ก็ไม่ได้มากอะไร แต่ผมก็ห่วงมันอยู่ดีละครับ ผมแค่บอกมันให้ไปคุยด้วยกันดีๆแล้วแต่ก็ไม่มีผลอะไรเลยครับพ่อมันบอกว่าจะพยายามเข้าใจมันครับแต่ไปๆมาๆพ่อมันไม่ฟังมันเลยสักเรื่องเดียวครับ ผมรู้เลยว่ามันจะไม่ยอมเปิดอกคุยกับพ่อแม่มันอีกแล้วอีกอย่างหนึ่งมันได้มาไกลกว่าจะกลับไปเป็นเหมื่อนเดิมเเล้วครับ ไม่รู้จะช่วยมันยังไงเลยครับ ยังไงใครมีความคิดดีๆช่วยบอกผมหน่อยน่ะครับ ถือว่าสงสารมันแล้วกันน่ะครับทุกวันนี้มันก็เหมือนกลับจะเป็นบ้าอยู่เเล้วครับ ใครที่มีความคิดีๆหรือมีคำปลอบใจยังไงช่วยบอกที่น่ะครับ ปล.มันอาจจะดูโอเวอร์ไปหน่อยน่ะครับเเต่ว่ามันคือเรื่องจริงที่เกิดจากมุมมองของผมเเละเพื่อนๆของผมครับ