ตอน เธอคนที่ผมจะไม่ลืม
กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมครับ เรื่องราวความรักที่ผมไม่กล้าจะรักใครอีก ผมไม่รู้จะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ใครฟัง ก็เลยอยากจะเล่าให้คนที่ผมไม่รู้จักได้รู้ว่า แค่รักคงยังไม่พอ...
ทุกครั้งยังคงฟังเพลงเดิมๆ เปิดดูรูปเราสองคนเก่าๆ ความเสียใจได้เกิดขึ้นกับผมและเธอ ความรู้สึกตอนนี้ไม่ต่างกับวิญญาณที่ยังไม่หลุดพ้นความทุกข์
ผมพึ่งเลิกกับแฟนเมื่อสามวันก่อนครับ 24 ก.พ. 58 แฟนคนแรก ครบกันมาได้ 2 ปี 2 เดือน 17 วัน สาเหตุที่เราทั้งสองต้องหยุดความสัมพันธ์ ก็เพราะผมเอง เพราะผมรักเขามาก หวงมาก ระแวงว่าเขาจะไปคุยกับคนอื่น เป็นความขี้หึงของผมเองครับ ก่อนหน้านี้เราเคยเลิกกันแล้วครับ เมื่อปลายเดือนตุลาคมปีที่แล้ว ครั้งแรกที่เลิกกันมันเจ็บจนอธิบายไม่ถูก ผมปรึกษาทุกคน หาทางที่จะทำให้แฟนกลับมาคบกันต่อ ซึ่งมันก็สำเร็จนะครับ ผมไปหาเขา คืนนั้นผมทั้งร้องไห้ เกลียดตัวเอง ผมอธิบายทุกอย่างจนเขากลับมาคืนดี หลังจากวันนี้ ผมทำทุกอย่างที่ไม่เคยทำ พยายามทุกอย่างให้รักของเราเดินต่อไป มีสุข ทุกข์บ้าง จนในที่สุดอีกวันที่ทำให้เราทั้งสองเจ็บ เรามีปัญหากันจนผมต้องให้เขาเลือกระหว่างผมกับเพื่อนคนนึงของเขา แรกๆที่เราคุยกันก็เหมือนกำลังจะดีแหละครับ แต่สักพัก เขาก็ได้บอกสิ่งที่ผมไม่เคยรู้ ผมถามเขาครับว่าจะเอายังไงต่อดี คำตอบที่ผมได้ เขาอยากหยุดครับ เขาบอกว่าเหนื่อย ถ้าคบกันต่อไปก็จะเกิดปัญหาเดิมๆซ้ำซาก เขาพอแล้ว ซึ่งเขาเองก็รู้ว่ายังไงผมก็ไม่ยอมเลิก แล้วผมก็ถามต่อครับว่า "แล้วเตงคิดว่าเค้าควรทำไง" เขาบอกว่าถ้าเหนื่อยก็พัก เพราะเขาก็เหนื่อย เขาบอกว่าถ้าวันนั้น วันที่เราเลิกกันครั้งแรก เขาไม่คืนดีก็คงไม่เจ็บจนถึงทุกวันนี้ เขาบอกว่าวันนั้นที่คืนดีเพราะคิดว่าคบกันมานานแล้ว มันคงจะไปต่อได้ แต่พอมาถึงวันนนี้เขาอยากหยุด ในความคิดผมฉุดคิดขึ้นมา แสดงว่าที่ผ่านมาที่เราคบกัน เขาคบกับผมด้วยคำว่าทน ซึ่งมันเจ็บกว่าการถูกทิ้งอีก ผมเลยตัดสิ้นใจ หยุดให้เขา หยุดเพื่อให้เขาหายเหนื่อย ถึงแม้ตอนนั้นผมแทบขาดใจ แต่ผมก็ต้องฝืนเพราะผมไม่อยากเห็นเขาต้องทนที่จะคบกับเราอีกต่อไป หลังจากที่เราตกลงหยุดความสัมพันธ์ กันยอมรับว่าผมโกรธเขาที่เขาคบกับผมด้วยคำว่า"ทน" เขาบอกกลับผมว่า ไปแล้วอย่ากลับมานะ ซึ่งมันยิ่งทำให้ผมอยากจะประชดเขา ณ ตอนนั้น ผมบอกเขาว่า อย่าได้พบเจอกันอีกเลย ตอนนั้นโคตรเจ็บเลยที่บอกเขา ผมเรียกทุกอย่างคืน แหวนวันครบรอบ ของที่ผมเคยให้เขา ตอนนั้นผมอยากเอาชนะเขาครับ ผมคิดว่าเลิกครั้งนี้คงไม่มีให้แก้ตัวอีกแล้ว ไม่มีแล้วโอกาสที่จะได้ดูแลเขา น้ำตามันยังไม่หยุดไหลเลยครับ ผมพึ่งรู้ว่าการที่เราจะลืมคนที่เรารักที่สุดมันเจ็บ เขาได้จากเราไปไกลแสนไกล มาถึงตอนนี้ผม ไม่ได้โกรธ เกลียดเขา ผมเข้าใจเขา แค่เราสองคนต้องการเวลาให้กลับตัวเองได้คิด ทบทวนในสิ่งที่มันทำให้เราต้องเลิกกัน เชื่อเถอะครับว่าไม่มีใครอยากให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น ตอนนี้ผมมองไม่เห็นโอกาสที่จะขอคืนดีเลย ผมเลยจะให้เวลาตัวเอง ให้เวลาเขา ตอนนี้ผมยังสงสัยกับความรักนะครับ เรารักกัน แต่กลับต้องเลิกกัน มันทำให้ผมรู้ว่า แค่รักคงยังไม่พอ วันนี้ผมก็จะกลับบ้านครับที่ต่างจังหวัด กลับไปขอกำลังใจจากแม่ ผู้หญิงที่ให้กำลังใจผมตลอดมา
#ผมคนที่รักเธอเสมอ
บันทึกรักของเจ้าแมว
กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมครับ เรื่องราวความรักที่ผมไม่กล้าจะรักใครอีก ผมไม่รู้จะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ใครฟัง ก็เลยอยากจะเล่าให้คนที่ผมไม่รู้จักได้รู้ว่า แค่รักคงยังไม่พอ...
ทุกครั้งยังคงฟังเพลงเดิมๆ เปิดดูรูปเราสองคนเก่าๆ ความเสียใจได้เกิดขึ้นกับผมและเธอ ความรู้สึกตอนนี้ไม่ต่างกับวิญญาณที่ยังไม่หลุดพ้นความทุกข์
ผมพึ่งเลิกกับแฟนเมื่อสามวันก่อนครับ 24 ก.พ. 58 แฟนคนแรก ครบกันมาได้ 2 ปี 2 เดือน 17 วัน สาเหตุที่เราทั้งสองต้องหยุดความสัมพันธ์ ก็เพราะผมเอง เพราะผมรักเขามาก หวงมาก ระแวงว่าเขาจะไปคุยกับคนอื่น เป็นความขี้หึงของผมเองครับ ก่อนหน้านี้เราเคยเลิกกันแล้วครับ เมื่อปลายเดือนตุลาคมปีที่แล้ว ครั้งแรกที่เลิกกันมันเจ็บจนอธิบายไม่ถูก ผมปรึกษาทุกคน หาทางที่จะทำให้แฟนกลับมาคบกันต่อ ซึ่งมันก็สำเร็จนะครับ ผมไปหาเขา คืนนั้นผมทั้งร้องไห้ เกลียดตัวเอง ผมอธิบายทุกอย่างจนเขากลับมาคืนดี หลังจากวันนี้ ผมทำทุกอย่างที่ไม่เคยทำ พยายามทุกอย่างให้รักของเราเดินต่อไป มีสุข ทุกข์บ้าง จนในที่สุดอีกวันที่ทำให้เราทั้งสองเจ็บ เรามีปัญหากันจนผมต้องให้เขาเลือกระหว่างผมกับเพื่อนคนนึงของเขา แรกๆที่เราคุยกันก็เหมือนกำลังจะดีแหละครับ แต่สักพัก เขาก็ได้บอกสิ่งที่ผมไม่เคยรู้ ผมถามเขาครับว่าจะเอายังไงต่อดี คำตอบที่ผมได้ เขาอยากหยุดครับ เขาบอกว่าเหนื่อย ถ้าคบกันต่อไปก็จะเกิดปัญหาเดิมๆซ้ำซาก เขาพอแล้ว ซึ่งเขาเองก็รู้ว่ายังไงผมก็ไม่ยอมเลิก แล้วผมก็ถามต่อครับว่า "แล้วเตงคิดว่าเค้าควรทำไง" เขาบอกว่าถ้าเหนื่อยก็พัก เพราะเขาก็เหนื่อย เขาบอกว่าถ้าวันนั้น วันที่เราเลิกกันครั้งแรก เขาไม่คืนดีก็คงไม่เจ็บจนถึงทุกวันนี้ เขาบอกว่าวันนั้นที่คืนดีเพราะคิดว่าคบกันมานานแล้ว มันคงจะไปต่อได้ แต่พอมาถึงวันนนี้เขาอยากหยุด ในความคิดผมฉุดคิดขึ้นมา แสดงว่าที่ผ่านมาที่เราคบกัน เขาคบกับผมด้วยคำว่าทน ซึ่งมันเจ็บกว่าการถูกทิ้งอีก ผมเลยตัดสิ้นใจ หยุดให้เขา หยุดเพื่อให้เขาหายเหนื่อย ถึงแม้ตอนนั้นผมแทบขาดใจ แต่ผมก็ต้องฝืนเพราะผมไม่อยากเห็นเขาต้องทนที่จะคบกับเราอีกต่อไป หลังจากที่เราตกลงหยุดความสัมพันธ์ กันยอมรับว่าผมโกรธเขาที่เขาคบกับผมด้วยคำว่า"ทน" เขาบอกกลับผมว่า ไปแล้วอย่ากลับมานะ ซึ่งมันยิ่งทำให้ผมอยากจะประชดเขา ณ ตอนนั้น ผมบอกเขาว่า อย่าได้พบเจอกันอีกเลย ตอนนั้นโคตรเจ็บเลยที่บอกเขา ผมเรียกทุกอย่างคืน แหวนวันครบรอบ ของที่ผมเคยให้เขา ตอนนั้นผมอยากเอาชนะเขาครับ ผมคิดว่าเลิกครั้งนี้คงไม่มีให้แก้ตัวอีกแล้ว ไม่มีแล้วโอกาสที่จะได้ดูแลเขา น้ำตามันยังไม่หยุดไหลเลยครับ ผมพึ่งรู้ว่าการที่เราจะลืมคนที่เรารักที่สุดมันเจ็บ เขาได้จากเราไปไกลแสนไกล มาถึงตอนนี้ผม ไม่ได้โกรธ เกลียดเขา ผมเข้าใจเขา แค่เราสองคนต้องการเวลาให้กลับตัวเองได้คิด ทบทวนในสิ่งที่มันทำให้เราต้องเลิกกัน เชื่อเถอะครับว่าไม่มีใครอยากให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น ตอนนี้ผมมองไม่เห็นโอกาสที่จะขอคืนดีเลย ผมเลยจะให้เวลาตัวเอง ให้เวลาเขา ตอนนี้ผมยังสงสัยกับความรักนะครับ เรารักกัน แต่กลับต้องเลิกกัน มันทำให้ผมรู้ว่า แค่รักคงยังไม่พอ วันนี้ผมก็จะกลับบ้านครับที่ต่างจังหวัด กลับไปขอกำลังใจจากแม่ ผู้หญิงที่ให้กำลังใจผมตลอดมา
#ผมคนที่รักเธอเสมอ