พอดีว่าผมพึ่งเลิกกับแฟนอ่ะครับ เลิกได้ประมาณ 2 อาทิตย์ เราคบกันได้ 1 ปี 4เดือน 6 วัน ผมจำได้แม่น

สาเหตุที่เราเลิกกัน เป็นเพราะว่า เราทำลายความเชื่อใจของกันและกัน จึงเป็นเหตุให้ยุติความสัมพันธ์ของเราลง พอเลิกกันนี่สิครับ เธอเป็นคนบอกเลิกเอง แต่พอเลิกกันวันแรก ผมพยายามจะตัดให้ขาด แต่เธอดันมาบอกว่า ยังทำใจไม่ได้ที่จะเลิก เธอเลยบอกว่าขออยู่แบบเดิมจนกว่าจะกลับบ้านได้ไหม ด้วยความที่ผมเป็นคนถูกบอกเลิก ในความคิดผมไม่มีความคิดที่จะเลิกเลย เจอแบบนี้ ก็ใจอ่อนสิครับ ยอมกลับไป แต่กลับไปมัยไม่มีสิทธิ์เหมือนเดิมแล้ว ผมเห็นแชทเฟสมีคนเข้ามาคุยกับเธอมากมาย ด้วยความรู้สึกที่มีอยู่ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่หึงไม่หวง เธอกลับตอบกลับมาว่า "ตัวเป็นแค่แฟนเก่านะ" เจ็บจริง ผมทนอยู่ในสถานะนั้นไม่ไหว สถานะที่จะคบก็ไม่ใช่ จะเลิกก็ไม่ใช่ ผมจึงตัดสินใจหนีมา ตจว. สาม สี่วันแรก เธอโทรหา แชทหา ทำตัวเหมือนเดิม แต่แล้วอยู่ก็หายไปเลย ผมจึงเป็นฝ่ายทักกลับไป ด้วยความที่มันลืมไม่ได้ ผมเลยพยายามขอคืนดีกลับไปเริ่มต้นกันใหม่ แต่ก็โดนตอกกลับมาว่า "เรื่องของเรามันจบไปแล้ว จบก็คือจบซิ" ความรู้สึกมันเจ็บปวดมาก ผมเลยถามกลับไปว่า "เวลาที่เราคบกันมันไม่มีความหมายเลยหรือ" เธอตอบกลับมาว่า "แค่ปีเดียวเองนะ" ผมไปไม่เป็นเลย ผมก็เลยถามกลับไปอีกว่า "ทำไมกับแฟนเก่าถึงลืมไม่ได้ล่ะ" (เพราะตอนที่คบกัน ผมจับได้ว่าเธอติดต่อแฟนเก่าตลอด) เธอตอบกลับมาว่า "กับแฟนเก่าเขานะ มัน4ปีนะ มันนานกว่าของตัว ตัวแค่ปีเดียวเองจะอะไรนักหนา" เจ็บไหมล่ะครับ ทั้งที่พึ่งผ่านมาไม่กี่วัน และผมก็รู้ข่าวจากเพื่อนผมแหละ ว่าเห็นเธอไปกินข่าวกับคนอื่น
มันเห็นแก่ตัวไหมล่ะครับ อยากกลับมาก็กลับ อยากไปก็ไป

ตลอดที่คบกันเธอทำผิดหลายครั้ง ผมให้อภัยตลอดนะ แต่ผมทำผิดครั้งเดียว ถึงกับทำให้เรื่องยุติ ตอนนี้ผมอยู่ในสถานะ ความรู้สึกว่า จะรักก็รักไม่ได้ จะเกลียดก็เกลียดไม่ลง มันคิดถึงอยากุยอยากกลับไปคบ ไม่รู้จะทำไงขอระบายหน่อยนะครับ มันเจ็บใจตรงที่ว่า "แค่ปีเดียวจะอะไรกันนักหนา" เพราะว่ารักมาก ผมเลยเป็นแบบนี้ ลืมไม่ลง