นี่คือเรื่งราวทั้งหมด
เรื่องราวมันเริ่มต้นกับผู้หญิงคนหนึ่ง เขาเป็นรุ่นน้องผม ผมอยู่ปี4 และน้องเขาก็เขาปี1 เราตกลงเป็นแฟนกันตอนเมื่อเทอม 2 ซึ่งผมนั้นก็ใกล้จบ และออกไปทำงานต่อ เราคบกันได้ 1 ปี 4เดือน และอีก 6 วัน เราเริ่มคบกันเมื่อวันที่1 ขึ้นปีใหม่เลย มันให้จำง่ายมากซึ่งในช่วงระหว่างที่เราคบกันนั้น มีทั้งสุข และทุกข์ปนกันไป ทำให้เรานั้นร็สึกรักกันมาก และเรื่องต่อไปนี้มันก็เกิดขึ้น

         ช่วงตอนแรกนั้น ที่เราเริ่มคบกันนั้น เขาบอกว่า เขายังติดต่อแฟนเก่าอยู่ (ซึ่งแฟนเก่าเขานั้น อายุมากกว่าผมไป 3 ปี) เขาบอกว่าถ้าคบกันก็ต้องทำใจนะ แต่เขาก็ให้สัญญาว่าจะลืมแฟนเก่าให้ได้ จะเริ่มใหม่กับเรา ด้วยความที่เธอนิสัยเด็กและเอาแต่ใจ ช่วง 4 เดือนแรกนั้น เขายังคุยกับแฟนเก่าอยู่และผมก็ยังยอมรับเขาได้ เวลาผมไม่พอใจอะไร เธอมักจะงอลกลับมา จนเป้นผมเองที่ต้องยอมเธอ ครั้งเมื่อปิดเทอม เธอกลับบ้าน แต่แล้วเธอไปหาแฟนเก่า ผมก็เชื่อว่า เขาทั้งสองเหลือสถานะเป็นเพียงแค่พี่น้องกัน ซึ่งผมว่าผมยอมรับได้แต่จริงๆก็ยอมรับไม่ได้เพราะสถานะคือแฟนเก่า ซึ้งก็คือหากพบกันโดยบังเอิญ นานๆคุยกันที ผมก็ไม่ว่าไรหรอก เพราะมันเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่คุยกันเป็นกิจจะลักษณะ นัดมาพบกันแบบนี้ เธอเลยบอกว่างั้นเลิกกันไหม ผมถึงกับอึ้งไป หลังจากนั้นเธอก็โทรมาขอโทดผม พอเธอกลับจากบ้านมาเรียนต่อ ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ เธอตกลงย้ายมาอยู่หอนอกและยังบอกด้วยว่าลืมแฟนเก่าได้แล้ว เพื่อที่จะได้มีเวลาอยู่กับผมมากขึ้น (คือผมเป็นคนในจังหวัด ส่วนเธอเป็นเด็กต่างจังหวัด) แต่แล้วในช่วงที่อยู่นั้น เธอก็มีความคิดที่ว่า อยากทำงานพิเศษ คือ เป้นเด็กเสริฟ ผมไม่เห็นด้วย เราจึงทะเลาะกัน ซึ่งผมเป็นคนกินคนเที่ยว ผมเห็นโลกกลางคืน ที่พวกนั่งกินนั่งม่อเด็กเสริฟสวยๆ ผมเป็นห่วงเรื่องนี้มาก และอีกอย่างผมกลัวคนที่จะมาเข้าหาเธอมากกว่า แรกๆผมก็ไปรับไปส่ง ตอนนั้นร้านยังเลิกไม่ดึกมากเพราะเป็นร้านเปิดใหม่ คนยังไม่ติด (ผมบอกเลยนะครับ ว่าแฟนผมเป็นคนสวยมาก และมีคนเข้ามาหาเยอะ แต่ผมก็แซงทางโค้งพวกนั้น ได้เป็นแฟนเฉยเลย) เธอทำงานได้สักพัก ร้านเริ่มมีคนรู้จักและเข้ามาเยอะเรื่อยๆ บผมก็ถามเธอว่าเป็นไง มีคนหม้อไหม อะไรประมารนี้ ซึ่งเธอก็จะคอยบอกว่ามีแฟนแล้ว ตลอด ซึ่งผม ก็เชื่อใจเธอได้ เพราะเวลาแชทไลน์ บางทีผมแอบอ่านนะ แล้วเธอก็พูดแบบนั้นจริงๆ ช่วงชีวิตตอนนี้ มันก็อะไรๆ ที่เปลี่ยนไปนิดๆ บางครั้งเราสองคนเมินเฉยใส่กันก็มี จนผมต้องเตรียมตัวไปรับปริญญา ที่กทม. ผมต้องไปก่อนประมาณสองอาทิตย์ ผมลองทำเฉยใส่ อยากรู้ว่าเวลาห่างกันจะเฉยใส่กันไหม คำตอบคือไม่เลย เป็นเธอเองที่คอยโทรหาอย่างสม่ำเสมอ มันทำให้ผมยิ่งรักมากขึ้น พอกลับจากนั้น เราก็กลับมาเหมือนเดิม และเหมือนจะรักมากขึ้นไปอีก และแล้วเรื่องมันก็เกิดจากนี้

           ช่วงที่สอง รักเรายังราบรื่นเหมือนเดิม แต่แล้วผมก็เห็นไอพอดมีข้อความเฟสบุ๊คเด้งขึ้นมา ผมก้ลองเข้าไปดู ปรากฏว่าสิ่งที่ผมเจอคือ เธอยังติดต่อแฟนเก่าอยู่ คุยกันเป็นกิจลักษณะ ซึ่งเลลื่อนไปอ่าน ก็คือวันเวลาพอๆ กับที่เธอกลับมา ผมที่ไม่เคยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ กลับอารมณ์เดือดพล่านอย่างไม่น่าเชื่อตัวเอง น้ำตาไหลพราก มันเจ็บใจครับ เจ็บใจมาก ผมจะไม่โกรธเลย ถ้าไม่เห็นข้อความที่เธอกับเขายังบอกรักกัน คิดถึงกัน แต่ด้วยความที่รักมาก จึงให้โอกาส แต่ผมบอกว่า ผมขอมีสิทธิ์ในเรื่องส่วนตัวเธอนะ ซึ่งเธอก็ตกลง ตอนแรก ผมก็ก้าวก่ายเพราะว่ายังเจ็บ แต่แล้วผมก็ลืมมันได้ ให้อภัยเธอ ผมก็กลับมาไว้ใจเธออีกครั้ง และไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของเธออีก จนแล้วผ่านไป ปีใหม่ครั้งนี้เธอกลับบ้าน ปีแล้วเธอไม่กลับ พอกลับมาจากบ้าน ผมก็พบกับเรื่องเดิมอีกครั้ง ยังติดต่อกัน ซึ่งทั้งๆที่ครั้งที่แล้วบล็อคทิ้งไปแล้ว ลบไปแล้ว ครั้งงนี้ผมเสียใจมาก ผมแย่งไอพอตมาจากเธอ แต่เธอก็จะแย่งกลับ เพื่อไม่ให้ผมอ่านข้อความข้างใน ผมอารมณ์เดือดพล่าน ผมไม่เคยทำร้ายเธอ กลับผลักเธอล้มลง และไม่ใยดีด้วย ครั้งนั้นผมบอกเลิกกับเธอ แต่เธอไม่ยอม เธอยอมรับผิด อ้อนขอให้ผม กลับมาเหมือนเดิม ผมใจไม่แข็งพอ จึงตอบตกลงกลับไปหา
          หลังจากช่วงที่สองนี้ ผมมีความเปลี่ยนแปลงในตัวเองอย่างมากเลยครับ ผมปกติเป็นคนใจเย็นมาก ไม่เคยโกรธไรง่าย อารมณ์รุนแรง แต่ผมกลับเป็น ทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน เรากลับเอาชนะกัน และสุดท้ายมาขอโทดกันทีหลัง ผมรู้สึกว่าตอนทะเลาะกันผมจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เพื่อที่จะเอาชนะ ช่วงนี้มันเริ่มเปลี่ยนไปอย่างมาก การทะเลาะกันเป็นการทะเลาะที่แบบไม่มีใครยอมใคร ทั้งที่เมื่อก่อนหน้านั้น ผมเป็นคนยอมตลอด

          และแล้วเรื่องความผิดของผมก็เกิดขึ้น เมื่อผมไปคุยกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ขอเล่าหน่อยนะครับว่าผู้หญิงที่ผมไปไคุยด้วย คือใคร เขาคือเพื่อนของแฟนผมนั้นเอง ผมก็ไม่รู้นะ ว่าเขาเป็นเพื่อนกันมากแค่ไหน เพราะอยู่ต่างคณะ เวลาปี 1 เข้าใหม่มันจะมีวิชาเรียนรวมใช่ไหมละครับ วิชาที่แต่ละคณะมาเรียนด้วยกัน แค่เวลาเจอกัน พวกเขายิ้มทักทายกัน คุยกันเฉยๆ แต่ไม่ได้อะไรมากเลย  ผมขอเรียกว่าน้อง Aล่ะกัน เราเคยคุยกัน จีบกันมาก่อนอ่ะครับ ก็คุยกันได้ มาณ 3 4 เดือน และแล้วน้องA ก็ไปมีแฟน ด้วยประการที่ว่า ผมไปกินเหล้ากับรุ่นพี่ ที่คณะน้องA อยู่ และ ผมถามเรื่องราวเกี่ยวกับน้องA รุ่นพี่เขาบอกว่า น้องA เป็นแฟนกับ ไอ้A แล้ว ซึ่งผมก็คิดว่าอกหักแล้วหล่ะ จึงถอยห่างจากน้องAไป ซึ่งตอนนั้น ช่วงเวลานั้น เราคุยกันตลอด แต่ยังไม่เคยชวนออกมาเดทกัน

และเรื่องราวก็ผ่านไปอีก 4 เดือน ผมไปจีบน้องB และเราก็เป็นแฟนกัน พอเป็นแฟนได้สักพัก ผมก็พึ่งมารู้ว่า น้องA เป็นเพื่อนกับแฟนผม ก็คือน้องB ระหว่างเวลาที่คบกันนั้น ผมก็ได้เจอเรื่องเสียใจตลอด และที่ร้ายแรงที่สุดคือ น้องBติดต่อกับแฟนเก่าอยู่ ซึ่งผม จับได้ ถึง 2 ครั้ง แต่เพราะว่า รัก ผมถึงให้อภัยตลอด ช่วงตอนที่ผมจับได้ครั้งที่ 2 นั้น มันทำให้สภาวะหัวใจตกต่ำมาก คือ มันเจ็บครับ ที่เห็นเขาติดต่อกัน และ ยังบอกรักกัน หลังจากนั้น ผมรู้สึกเสียใจ อยากหาที่ระบายใจกับใครสักคน และแล้วผมก็กลับไป คุยกับน้องA ผมลองกลับไปคุยดู เราก็คุยกันพอสมควร ช่วงนั้น เราต่างเจอเรื่องราวร้ายๆจากแฟนมา น้องAมีปัญหากับแฟน และผมก็ด้วย เราคุยกันเล่าปัญหาของกันและกัน และอยู่ๆมันก็เข้าประเด็นที่ว่า

น้องA : จริงๆตอนนั้น ก็ไม่อยากเป็นแฟนกับคนนี้หรอกนะ
ผม     : ทำไมอ่ะ
น้องA : ตอนนั้นมีคนมาจีบอยู่แหละ 2 คน แล้วจู่ๆคนนั้นก็หายไป เหลือเพียงแค่คนนี้ที่อยู่ข้างเรา (ผมทำหน้าแบบ เป็นกูป่ะว่ะ)
น้องA : ก็พี่นั้นแหละ ที่หายไป
ผม     : เอิ่มมมมมมมมมม

ใจความประมาณนี้ ซึ่งหลังจากนั้น ทำให้เราคุยกันมากขึ้น จนกระทั่ง จะนัดกันไปออกเดท (แต่ยังไม่ได้นัดนะ แค่กะว่าเฉยๆ) แต่แล้ว โทรศัพย์เจ้ากรรม ขณะผมไปหาแฟน อยู่ๆ เป็นวันอะไรไม่รู้ ร้อยวันพันปี แฟนผมไม่เคยมายุ่งกับโทรศัพย์ผมเลย ดันหยิบโทรศัพท์ไปเล่น ละอยู่ดีๆ เข้าไลน์ผมเฉย (บางครั้งแฟนก็เอาโทรสับไปเล่น แต่ไม่เคยเช็คโน่นนี่ ส่วนใหญ่เอาไปถ่ายรูป) ซึ่งวันนั้น ผมลืมลบสนทนาที่คุยครับ เพราะรีบมาหาเธอ หลังจากนั้น เราก็คอยคุยกันตลอดจนผมให้เวลามากกว่าแฟนผมเสียอีก (คือแฟนผมทำงานตอนทุ่มนึง และกลางวันผมทำงาน เวลาเจอกันวันหนึ่งก็มีแค่ 2 ชั่วโมง คือ 5 โมงเย็นถึงทุ่มแต่เราก็เจอกันทุกวันนะ ไม่มีวันใดเลยที่ผมไม่ไปหา) เมื่อเธอรู้ เธอโกรธมาก แต่เธอก็นิ่งมาก ผมกลับแปลกใจนะ ทำไมเธอถึงนิ่งมากทั้งที่โกรธมาก ส่วนผมเมื่อก่อนเป็นคนที่เคยนิ่งมากแต่พอโกรธ กลับโวยวายเสียงดัง หลังจากทีเธอจับได้ ผมก็หายไปรอบสองจากน้องคนนี้ หลังจากนั้น ก้มีบางครั้งที่เธอแอบเช็คไลน์เฟสผมมั่ง

เป็นความพิดพลาด หลังจากนั้น เราก็ระหองระแหงกันมา ประมาณ 4 เดือนได้ ระหว่างที่คบกันนั้น เธอคอยเอาเรื่องนี้ มาตอกย้ำตลอด เรื่องที่ผมคุยกับน้องA จนวันนึงแฟนผมจนกระทั่งวันนึง เธอบอกว่าไม่ให้ผมไปหา เพราะเธอจะไปซื้อของกับน้องรหัส คือ น้องเขาก็มาๆไปๆ ระหว่างหอเธออ่ะครับ ซึ่งผมแปลกใจมาก นะ ว่าทำไมไม่ให้ไปหา ทั้งที่เมื่อก่อนไม่ว่าเพื่อนจะมาน้องจะมา จะออกไปไหนกับเพื่อนก็จะให้ผมไปหาตลอด และผมก็ไม่อยากคิดมาก เพราะไว้ใจเธอ แต่แล้วก็เจ้ากรรมนายเวร วันรุ่งขึ้น ผมรู้ครับว่า เมื่อวานเธอไม่ได้ไปกับน้อง แต่เธอไปกินข้าวกับคนอื่นครับ ซึ่งผมก็รู้สึกว่าความเชื่อใจของผมหักลงอีกแล้ว เจ็บมากครับ พอรู้เรื่องนี้เราจึงมานั่งคุยกัน ว่าเราควรจะหยุด ด้วยเหตุของทั้งคู่ ในส่วนของผมคือ ผมไม่อาจจะระแวงใครต่อใครที่เข้ามาหาเธอ ผมไม่อาจจะเชื่อใจได้อีก ส่วนเหตุผลของเธอ ก็คือ เธอเจ็บมากเมื่อเห็นคนที่ผมคุยด้วย ยิ้มให้ ทักทาย ถามทุกข์สุข เราก็ตัดสินใจลาจากกันด้วยดีครับ

แต่พอเลิกกันวันแรก ผมพยายามจะตัดให้ขาด แต่เธอดันมาบอกว่า ยังทำใจไม่ได้ที่จะเลิก เธอเลยบอกว่าขออยู่แบบเดิมจนกว่าจะกลับบ้านได้ไหม ด้วยความที่ผมเป็นคนถูกบอกเลิก ในความคิดผมไม่มีความคิดที่จะเลิกเลย เจอแบบนี้ ก็ใจอ่อนสิครับ ยอมกลับไป แต่กลับไปมัยไม่มีสิทธิ์เหมือนเดิมแล้ว ผมเห็นแชทเฟสมีคนเข้ามาคุยกับเธอมากมาย ด้วยความรู้สึกที่มีอยู่ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่หึงไม่หวง เธอกลับตอบกลับมาว่า "ตัวเป็นแค่แฟนเก่านะ" เจ็บจริง เธอก็คอยพูด-ดันผมตลอด เรื่องที่ทำผิด และเธอก็พูดเชิงประชดที่ว่า "เป็นไงล่ะ เห็นค่าขึ้นมาแล้วล่ะซิ" ประมาณนี้ คือคอยย้ำครับว่า สมล้ำหน้าผม ผมทนอยู่ในสถานะนั้นไม่ไหว สถานะที่จะคบก็ไม่ใช่ จะเลิกก็ไม่ใช่ ผมจึงตัดสินใจหนีมา ตจว. สาม สี่วันแรก เธอโทรหา แชทหา ทำตัวเหมือนเดิม แต่แล้วอยู่ก็หายไปเลย ผมจึงเป็นฝ่ายทักกลับไป ด้วยความที่มันลืมไม่ได้ ผมเลยพยายามขอคืนดีกลับไปเริ่มต้นกันใหม่ แต่ก็โดนตอกกลับมาว่า "เรื่องของเรามันจบไปแล้ว จบก็คือจบซิ" ความรู้สึกมันเจ็บปวดมาก ผมเลยถามกลับไปว่า "เวลาที่เราคบกันมันไม่มีความหมายเลยหรือ" เธอตอบกลับมาว่า "แค่ปีเดียวเองนะ" ผมไปไม่เป็นเลย ผมก็เลยถามกลับไปอีกว่า "ทำไมกับแฟนเก่าถึงลืมไม่ได้ล่ะ" (เพราะตอนที่คบกัน ผมจับได้ว่าเธอติดต่อแฟนเก่าตลอด) เธอตอบกลับมาว่า "กับแฟนเก่าเขานะ มัน4ปีนะ มันนานกว่าของตัว ตัวแค่ปีเดียวเองจะอะไรนักหนา" เจ็บไหมล่ะครับ ทั้งที่พึ่งผ่านมาไม่กี่วัน และผมก็รู้ข่าวจากเพื่อนผมแหละ ว่าเห็นเธอไปกินข่าวกับคนอื่น
มันเห็นแก่ตัวไหมล่ะครับ อยากกลับมาก็กลับ อยากไปก็ไป

ตลอดที่คบกันเธอทำผิดหลายครั้ง ผมให้อภัยตลอดนะ แต่ผมทำผิดครั้งเดียว ถึงกับทำให้เรื่องยุติ ตอนนี้ผมอยู่ในสถานะ ความรู้สึกว่า จะรักก็รักไม่ได้ จะเกลียดก็เกลียดไม่ลง มันคิดถึงอยากคุยอยากกลับไปคบ ไม่รู้จะทำไงขอระบายหน่อยนะครับ มันเจ็บใจตรงที่ว่า "แค่ปีเดียวจะอะไรกันนักหนา" เพราะว่ารักมาก ผมเลยเป็นแบบนี้ ลืมไม่ลง ตอนนี้ผมยังคิดถึงเธออยู่ ผมรักเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ไม่กลับมาแล้ว ทุกวันนี้ผมยังรอ อยากเจอเธออีกครั้ง มันยังฝังใจผมอยู่เลยจนไม่อยากเริ่มกับใครคนใหม่ เหมือนความผิดครั้งนี้ มันยังเป็นบ่วงคล้องคอผมอยู่ ผมอยากได้คำแนะนำดีๆ จากผู้อ่านทุกท่าน ว่าผมควรทำอย่างไร........

ปล.1 ตอนระหว่างที่เลิกกันนั้น ที่เราตกลงว่าจะอยู่เหมือนเดิมสักพักก่อน ก็มีไลน์เด้งขึ้นมาเนี่ยแหละ ไลน์ของแฟนผม ซตอนนันเราทะเลาะกัน รำคาญเสียงไลน์จนผมตอกกลับไปใส่คนที่มาคุยไลน์กันแฟนผม แล้วอยู่เขาคนนั้นก็โทรมาหาแฟนผม ผมคิดว่า นี่ขนาดมีเบอร์กันเลยหรอ ผมเดือดมาก จนผมเขวี้ยงไอพอตลงพื้นแตกกระจาย ผมผลักเธอ นั่นแหละครับ ที่ทำให้ให้เธอเกลียดผม หมดรักไป จนวันนี้ เธอก็ยังไม่คุยกับผมเลย
ปล.2 เรื่องที่ผมเคยจีบน้องA แฟนผมไม่เคยรู้

สิ่งที่ผมอยากถามความเห็นคือ
1. การที่ผมไปคุยกับน้องA มันผิดใช่ไหม เขาถึงอภัยให้ผมไม่ได้ ผมก็ไม่ร็ว่าเขา เป็นเพื่อนกันระดับไหน ตลอดเวลาที่คบกัน ผมเห็นแค่เขาทักทาย กันเฉยๆ
2. เหตุผลในการเลิก คือ เหตุของทั้งคู่ ในส่วนของผมคือ ผมไม่อาจจะระแวงใครต่อใครที่เข้ามาหาเธอ ผมไม่อาจจะเชื่อใจได้อีก ส่วนเหตุผลของเธอ ก็คือ เธอเจ็บมากเมื่อเห็นคนที่ผมคุยด้วย ยิ้มให้ ทักทาย ถามทุกข์สุขต่อกัน
3. เหตุการณ์ช่วงท้าย มันทำให้ผมคิดว่า ทำไมเธอลืมง่ายขนาดนั้น เป็นเพราะเธออยากจะไปด้วยหรือเปล่า