สังคมไทยในยุคก่อน ที่นิยมกินข้าวที่บ้านกันเป็นส่วนใหญ่ ทุกบ้าน ทุกสำรับ จะต้องมีพระเอกติดบ้าน ติดสำรับไว้เสมอ นั่นก็คือ " น้ำพริก " ไม่ว่าจะเป็นน้ำพริกกะปิตำสด หรือน้ำพริกกะปิที่ใช้ผลไม้ตามฤดูกาลมาเป็นส่วนประกอบในรสเปรี้ยว ซึ่งมีมากมายเหลือเกิน  หรือบางบ้านอาจจะเป็นน้ำพริกแห้ง ๆ จำพวกน้ำพริกเผา น้ำพริกผัดต่าง ๆ แต่ยังไงต้องมี  เพราะสุดท้าย แม้ปลายเเดือนที่เงินเดือนยังไม่ออก  ก็คว้ามาคลุกข้าวกินรอดไปมื้อนึง


  บ้านริมคลองบางกอกน้อยของชายกางในสมัยก่อน หัวท้องร่อง จะมีต้นมะดันใหญ่ ให้ผลเเบบทะวาย คือมีทั้งปี ยิ่งเข้าหน้าของเค้า ช่วงปลายปี จะดกสะพรั่ง เก็บกิน เก็บดองกันไม่หวาดไหว ปล่อยร่วงลงน้ำไปก็มาก
  มะดันอ่อน ลูกเลยหัวแมลงวันมาหน่อย กินทั้งลูก จิ้มกะปิหวานนั้นได้อารมณ์มาก ปล่อยให้แก่เม็ดในดำ นำมาสับต้มยำปลาช่อนน้ำใสหาไหนปาน หรือจะต้มกะทิสายบัวใส่ปลาทูสดก็ที่สุดแล้ว  ซึ่งสมัยนี้ ร้อยทั้งร้อย ใช้ปลาทูนึ่งมาต้มสายบัว ... ตูอยากตาย

  แต่มะดันสดนั้น นำมาตำน้ำพริกได้สุดติ่ง แถมทำง่ายมาก เพราะถ้าเราทำน้ำพริกกะปิได้แล้ว อย่างอื่นก็หมูละครับ  ชายกางจำได้ว่า เคยทำน้ำพริกมะดันผัดแบบโบราณให้ชมไปนานแล้ว  ยังนึกสงสัยว่าา เราข้ามน้ำพริกมะดันสดมาได้ยังไงหว่า

http://topicstock.ppantip.com/food/topicstock/2008/08/D6941533/D6941533.html

  วันนี้ เลยขอย้อนอดีตกันนิดนึง  ชวนมาตำน้ำพริกง่าย ๆ กินกันปลายเดือน ยามที่รอเงินเดือนออกกันซักครกนะครับ  ชีวิตมนุษย์เงินเดือน(น้อย)ก็เป็นงี้แหละ

  เข้าครัวกันดีกว่าครับ
     เข้าบ่อย ๆ เดี๋ยวสนุกเอง แล้วจะห่างมิได้เลย ... เหมือนติดสาวนั่นแล