คือว่าขอตั้งกะทู้ติงต๊องๆ (แบบรู้สึกว่าไร้สาระ... แต่อึดอัดใจมากมายค่ะ)
เรื่องมีอยู่ว่า แอบชอบเด็กคนนึงค่ะ อายุห่างกัน 5 ปี ...สำหรับเราว่ามันเยอะไปนะ
อันที่จริงไม่น่าจะคิดมากเพราะ ป้าแก่ๆบางคนก็กรี๊ดกร๊าดเวลาเจอเด็กมัธยมใช่มั้ย แต่ก็ไม่เคยเห็นใครจริงจังขั้นว่าชอบจริงๆ อ่ะ (แบบเล่นๆ หมาหยอกไก่ ไม่ก็หญ้าแก่ลู่ลม ประมาณนั้น ฮ่าๆ ล้อเล่นๆ)
แต่ที่คิดมากอยู่ตอนนี้ เพราะว่า ... ความสัมพันธ์ตอนนี้ ไม่ขั้นเป็นอาจารย์-นักศึกษาหรอกค่ะ แต่ก็ประมาณนั้น
เป็นสัปดาห์ล่ะค่ะ ที่พยายามหักดิบตัดใจพอรู้ตัวว่า ตูคิดกับเด็กมากเกินรุ่นพี่รุ่นน้องล่ะ !! ++ เศร้าตรงที่เด็กมันน่ารักขึ้นทุกวันๆ ฮ่าๆ
ไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับใคร (ปกติเป็นคนเล่าเรื่องนู่นนี่ให้เพื่อนฟังไม่หยุด แต่เรื่องนี้ รู้สึกอับอายจริงจัง แบบว่าไม่เจียมอายุตัวเองเล้ย) บอกกับตัวเองว่า เด็กมันมีอนาคต อย่าไปยุ่งกับมันเล้ย เวลามันชวนไปซื้อของ ก็ไม่ต้องทำเป็นดีใจขนาดน้านน หรือเวลาน้องมันบอกว่า "อยากคุยกับพี่ ผมยังรู้จักพี่ไม่ดีพอเลย" หรือ "ผมว่าพี่สวยกว่า [ผู้หญิงคนอื่น] อีก เชื่อผม" หรือ "พี่ใจดีจริงๆ นะ" (เริ่มคิด เอ๊ะ หรือเด็กมันมองเราเป็นแม่คนที่สองวะ ฮ่าๆ)
พยายามตัดใจอยู่ค่ะ จนหลังๆนี่เริ่มจะกินข้าวไม่ได้ นอนไม่หลับ (ขั้นนั้นกันเลยทีเดียว)
ตัดสินใจปรึกษาเพื่อนที่ไว้ใจคนนึง มันก็ฮาๆ บอกว่า "มันมีเหตุผลสองข้อนะ ที่เด็กมันชอบพูดอะไรประมาณนั้น (ประโยคที่ทำให้ป้าแก่ๆ คิดไปไกลล่ะ) คือ
หนึ่ง...เด็กมันชอบแก
สอง...เด็กมีอัธยาศรัยดี แบบเด็กดีอ่ะ ที่เข้ากับผู้ใหญ่ได้ง่าย
เอิ่ม พอข้อสองนี่ ฟังแล้วก็เงิบ เพราะกำลังคิดว่า น่าจะข้อสองมากกว่า และก็ขำตรงที่ เข้ากับ "ผู้ใหญ่" ได้ง่ายนี่ล่ะ
ไอ้เราก็แก่แล้วจริงๆ (แต่ยังไม่ถึง 30 หรอกนะคะ แค่อายุห่างกับเด็กมากเกินไป)
...
เศร้าแป๊บ
แอบชอบเด็กที่ห่างกัน 5 ปี... ทำไงให้ตัดใจ
เรื่องมีอยู่ว่า แอบชอบเด็กคนนึงค่ะ อายุห่างกัน 5 ปี ...สำหรับเราว่ามันเยอะไปนะ
อันที่จริงไม่น่าจะคิดมากเพราะ ป้าแก่ๆบางคนก็กรี๊ดกร๊าดเวลาเจอเด็กมัธยมใช่มั้ย แต่ก็ไม่เคยเห็นใครจริงจังขั้นว่าชอบจริงๆ อ่ะ (แบบเล่นๆ หมาหยอกไก่ ไม่ก็หญ้าแก่ลู่ลม ประมาณนั้น ฮ่าๆ ล้อเล่นๆ)
แต่ที่คิดมากอยู่ตอนนี้ เพราะว่า ... ความสัมพันธ์ตอนนี้ ไม่ขั้นเป็นอาจารย์-นักศึกษาหรอกค่ะ แต่ก็ประมาณนั้น
เป็นสัปดาห์ล่ะค่ะ ที่พยายามหักดิบตัดใจพอรู้ตัวว่า ตูคิดกับเด็กมากเกินรุ่นพี่รุ่นน้องล่ะ !! ++ เศร้าตรงที่เด็กมันน่ารักขึ้นทุกวันๆ ฮ่าๆ
ไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับใคร (ปกติเป็นคนเล่าเรื่องนู่นนี่ให้เพื่อนฟังไม่หยุด แต่เรื่องนี้ รู้สึกอับอายจริงจัง แบบว่าไม่เจียมอายุตัวเองเล้ย) บอกกับตัวเองว่า เด็กมันมีอนาคต อย่าไปยุ่งกับมันเล้ย เวลามันชวนไปซื้อของ ก็ไม่ต้องทำเป็นดีใจขนาดน้านน หรือเวลาน้องมันบอกว่า "อยากคุยกับพี่ ผมยังรู้จักพี่ไม่ดีพอเลย" หรือ "ผมว่าพี่สวยกว่า [ผู้หญิงคนอื่น] อีก เชื่อผม" หรือ "พี่ใจดีจริงๆ นะ" (เริ่มคิด เอ๊ะ หรือเด็กมันมองเราเป็นแม่คนที่สองวะ ฮ่าๆ)
พยายามตัดใจอยู่ค่ะ จนหลังๆนี่เริ่มจะกินข้าวไม่ได้ นอนไม่หลับ (ขั้นนั้นกันเลยทีเดียว)
ตัดสินใจปรึกษาเพื่อนที่ไว้ใจคนนึง มันก็ฮาๆ บอกว่า "มันมีเหตุผลสองข้อนะ ที่เด็กมันชอบพูดอะไรประมาณนั้น (ประโยคที่ทำให้ป้าแก่ๆ คิดไปไกลล่ะ) คือ
หนึ่ง...เด็กมันชอบแก
สอง...เด็กมีอัธยาศรัยดี แบบเด็กดีอ่ะ ที่เข้ากับผู้ใหญ่ได้ง่าย
เอิ่ม พอข้อสองนี่ ฟังแล้วก็เงิบ เพราะกำลังคิดว่า น่าจะข้อสองมากกว่า และก็ขำตรงที่ เข้ากับ "ผู้ใหญ่" ได้ง่ายนี่ล่ะ
ไอ้เราก็แก่แล้วจริงๆ (แต่ยังไม่ถึง 30 หรอกนะคะ แค่อายุห่างกับเด็กมากเกินไป)
...
เศร้าแป๊บ