เราอายุ32แฟนอายุ27เราอายุห่างกัน5ปี ใหม่ยังว่าอะไรๆก็ดีไปหมดรัยฟังปัญหาไม่มีขัด พอเกิดเรื่องทะเลาะกันถึงขั้นรุนแรงลงไม้ลงมือ เราแทบอยากจะเลิก แต่การทะเลาะครั้งนั้นนึกว่าจะเป็นบทเรียนไม่เลย ทุกครั้งที่ทะเลาะเราอยากหาึนรับฟังหาที่ระบาย แค่สถานการณ์แบบนี้เราไม่มีที่ระบายเลยเครียดทุกครั้ง โทรหาแม่ก็ไม่ได้ไม่อยากให้เค้ารับรู้ปัญหาของเรา เพื่อนก็ไม่มี เหนื่อย เรารุ้ว่าเราก็ไม่ได้ดี แต่บางสิ่งเราก็อยากให้หันหน้าคุยกัน แต่ไม่เลย พอเราคุยดีแฟน ก็ชอบมาใส่อารมณ์ทุกครั้ง สุดท้ายลงเอยด้วยการทะเลาะกัน รึเป็นเพราะอายุที่ห่างกันใช่มั้ย  บางทีเราพยายามไม่พุดไม่บ่นไม่ด่า แต่แฟนก็ไม่หยุด พอเราบอกแยกกันอยู่ดีมั้ย เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น ก็ไม่แยก เลิกก็ไม่เลิก จะหนีกลับบ้านก็ไม่ได้ โควิด อีก อยากจะหนีไปไกลไปจริงๆนะ เหนื่อยจริงๆ ไม่ได้มีอะไร มาก แค่อยากระบายว่า ทำไมการมีคู่ชีวิตมันเหนื่อยแบบนี้ เมื่อก่อนแยกกันทำงานไม่เคยเป็นแบบนี้เลยจริงๆ พอมายุด้วยกันทำงานที่เดียวกัน ไม่ห่างกัน แทนที่จะรักกันมากขึ้นกลับทะเลาะกันบั่นทอนทุกวัน เหนื่อยจริงๆ นะ 😭😭😭 อิสระที่เคยมีที่เคยมีความสุขมันหายไปหมดแล้วจริงๆวันนึงเรายิ้มกี่ครั้ง ???ความสุขมันหายไปไหน???