ยามสายวันหนึ่ง ณ ชายทุ่งแห่งหมู่บ้านกลิ้งหรรษา

ขุนโจรฯหลังจากสำรวจป่านิรนามเรียบร้อยก็เดินออกมาหาอาหารใส่พุงมั่ง แต่สายตาก็แว่บไปเห็นเจ้าสมเฉ่งนั่งกินข้าวทำหน้าเซ็งๆ เลยเดินไปทักทาย

"สมเฉ่ง...กับข้าวไม่อร่อยรึไงห๊ะ กินไปทำหน้าเซ็งๆ....???"

"โถ่ว....พี่ขุน...กับข้าวหน่ะอร่อยดี...แต่เมื่อกี้ผมเจอ "เฮียตู่"....อ่ะสิ..ถึงได้เซ็งอยู่เนี่ย..." สมเฉ่งตอบแบบเซ็งๆ

"อ่ะ...เฮียตู่..นายกฯอ่ะนะ..หูวว แกมาถึงหมู่บ้านเราเลยรึ....อ้อ....แล้วเค้าทำไรแกล่ะถึงได้เซ็งขนาดกินข้าวไปทำหน้าเซ็งไป...." ขุนโจรฯรู้สึกงงๆ

"ม่ายช่าย...พี่ขุน...ม่ายช่าย เฮียตู่ที่เป็นนายกฯ.....แต่เป็น "เฮียตู่" จริงๆ...." ตอบแบบนี้ วอนซะแล้วไอ้เฉ่ง

"เออ....แล้วมันยังไงของเอ็งว๊ะไอ้เฉ่ง...ข้าชักงงแล้วนะ....ว่ามาซิ..." ไม่น่าวอนไปทักมันเล๊ย ขุนโจรฯ

"ก้อ......เฮีย...เอ่อ ลูกพี่ผมที่ทำงานด้วยกันนั่นแหละ มันมาตู่ว่าผมติดค่าข้าวมันมื้อนึง แล้วก็คว้าไข่ดาวของผมไปกินเฉยเลยอ่ะ...น่าเซ็งมั๊ยอ่ะ...." ไอ้สมเฉ่งมันเฉลย

เออ....ถูกของมัน "เฮียตู่".....มันถูก ไอ้ "เฮีย" ลูกพี่มัน "ตู่" หลอกกินไข่ดาว......สมน้ำหน้า.....