ยามเย็น ณ ชายป่านิรนาม

ขุนโจรฯ กับ นนท์นที นั่งซดกะแช่ที่หมักเองอย่างมีความสุข พูดคุยเรื่องราวที่พบเจอมาแลกเปลี่ยนกัน

จนไม่รู้จะคุยอะไรกันแล้ว....หลังจากเงียบไปพักใหญ่ ขุนโจรฯก็พูดทำลายความเงียบ

"นึกๆไป ก็สงสารไอ้สมเฉ่งมันหว่ะ....."
"ทำไมล่ะพี่....มันเป็นไรเหรอ....??" นนท์นทีปุจฉา
"ก็...มันกลัวนังศรีเมียมัน หยั่งกะลูกกลัวแม่....หรือเอ็งว่าไง..."
"อืมมม...ก็จริงนะ เห็นทะเลาะกันบ่อยด้วย แล้วทะเลาะกันทีไรไอ้เฉ่งต้องเป็นฝ่ายง้อทุกที...." นนท์นทีเสริม
"สู้พี่ไม่ได้หว่ะ.....เวลาทะเลาะกับนังพรทีไร นังพรต้องคลานสี่ขามาง้อข้าทุกทีเว๊ยย..." ขุนโจรฯอวด
"เหรอ เหรอ...ทำไงอ่ะพี่ พี่พรเค้าถึงได้ง้อพี่ขนาดนั้น....???" นนท์นทีกังขา
"ไม่เห็นจะยาก....." ว่าแล้วก็ยกกะแช่ขึ้นซดโฮกใหญ่ แล้วแจ้งแถลงไขว่า

"ข้าก็มุดไปหลบอยู่ใต้เตียงอ่ะดิ...."