******

เมื่อตอนสายวันนี้ขุนโจรออกสำรวจป่าในละแวกใกล้เคียง

เหตุเพราะตอนเช้ามืดได้กลิ่นดอกไม้ชนิดหนึ่งหอมอบอวลมาไกลๆ

ดีใจมากที่เซ็นเซอร์รับกลิ่นกลับมาทำงานได้ตามปกติแล้ว

หลังจากจัดการกับต้นไม้ในป่าที่เป็นของขุนโจรเองเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาตามหาต้นกำเนิดกลิ่นอันแสนเย้ายวนให้หลงใหล

เดินตามหาอยู่พักใหญ่ เนื่องจากกลิ่นเริ่มจางลงเพราะแสงอาทิตย์เริ่มแรงขึ้น

จนได้มาเจอ...โอ...แม่เจ้าประคุณเอ๋ย ดอกดก มลังเมลือง เต็มต้นเลยเชียวนั่น

ยืนชมดมกลิ่นใต้ต้นเพลินใจอยู่...พลันสายตาเหลือบไปเห็นอะไรสักอย่าง

เขียวๆ แดงๆ ดำๆ เล่นล้อหลบใบที่พลิกไปมาตามสายลม เลยเกิดความสงสัย

มีลูกติดยังออกดอกอีกเชียวรึแม่คุณเอ๋ย...

ไล่สายตาดูก็ทำให้รู้ว่าเธอมีคู่แฝดยืนอยู่ห่างกันไม่ถึงวา

หลังจากเขย่ง...โน้มกิ่ง...ยื้อยุดฉุดอยู่พักใหญ่ๆก็ได้เหล่าลูกๆของเธอมาพอประมาณ





เธอคือสายหยุดนั่นเอง

"สายหยุดหยุดกลิ่นฟุ้งเมื่อยามสาย
อีกนามกลายสาวหยุดสะดุดหา
ทั้งกล้วยเครือเสลาเพชรเม็ดงามตา
อีกนำพาเครือเขาแกลบแอบตะวัน

ถึงสายหยุดหยุดฟุ้งจรุงจิต
แต่งามพิศติดอยู่ในดวงใจฉัน
เฝ้าคิดถึงเจ้างอนงามทุกยามวัน
กลิ่นแก้มอันหอมสุดไม่หยุดคลาย...."

บทนำจากลิลิตตะเลงพ่าย ตอน พระมหาอุปราชารำพัน พระราชนิพนธ์เรื่อง 'เงาะป่า' ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 5